Είναι η πρώτη φορά από τότε που «μπήκε στον αγωνιστικό χώρο» ο Μπερλουσκόνι, το 1994, που ένας νέος ηγέτης εισβάλλει στην κεντρική πολιτική σκηνή της Ιταλίας με τόσο μικρή εμπειρία και τόσο μεγάλες υποσχέσεις. Η άφιξη του Ματέο Ρέντσι, που έγινε επικεφαλής του Δημοκρατικού Κόμματος μόλις τον Δεκέμβριο συνιστά άραγε το νέο ξεκίνημα το οποίο τόσοι Ιταλοί ζητούν; Ή μήπως αποτελεί την τελευταία ενσάρκωση της προτίμησής τους στους θαυματοποιούς; O κ. Ρέντσι είναι ασφαλώς ένας εξαιρετικός άνθρωπος. Εχει μεγάλη ενεργητικότητα, αναλαμβάνει ρίσκα, είναι αποφασιστικός, γοητευτικός και χαρισματικός, άμεσος στις επαφές του με τον κόσμο.
Αν και βρίσκεται στην αντιπολίτευση, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι μετά βίας κρύβει τον θαυμασμό του για έναν άνθρωπο τον οποίο θεωρεί αντίγραφο του νεότερου εαυτού του επί το αριστερότερον. «Είχα τη χαρά να γνωρίσω έναν εντολοδόχο πρωθυπουργό που έχει ακριβώς τα μισά μου χρόνια» είπε ο Μπερλουσκόνι στις 19 Φεβρουαρίου. Ο Ρέντσι ίσως έχει την τύχη με το μέρος του. Την ημέρα κατά την οποία έλαβε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, το κόμμα του κέρδισε απροσδόκητα τις περιφερειακές εκλογές στη Σαρδηνία. Ηταν ένας καλός οιωνός. Και ο πρώην κεντροαριστερός πρωθυπουργός της Βρετανίας, Τόνι Μπλερ, που γνώρισε τον Ρέντσι στις διακοπές του στην Τοσκάνη, εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία αναφέρει «ο Ματέο έχει τον δυναμισμό, τη δημιουργικότητα και την επιμονή ώστε να πετύχει».