Οταν ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ διόρισε νέο πρωθυπουργό της χώρας τον Μανουέλ Βαλς, έναν μεταρρυθμιστή κεντροαριστερό, υποσχέθηκε μία νέα μαχητική κυβέρνηση. Ωστόσο, η σύνθεση του υπουργικού συμβουλίου που παρουσίασε ο Βαλς την περασμένη Τετάρτη είναι περίεργη. Οι περισσότεροι κορυφαίοι υπουργοί διατήρησαν το πόστο τους. Ελάχιστοι είναι νεοφερμένοι. Και ο Μισέλ Σαπέν, ο υπουργός Οικονομικών που αντικαθιστά τον Πιερ Μοσκοβισί θα μοιραστεί τον θώκο με τον Αρνό Μοντεμπούρ, τον υπουργό Βιομηχανίας, ο οποίος όχι απλώς διατηρεί τον τίτλο του αλλά προσθέτει σε αυτόν και τον τομέα της οικονομίας.
Εκείνοι που διατηρούν επίσης τις θέσεις τους είναι ο Λοράν Φαμπιούς στο υπουργείο Εξωτερικών και ο Ζαν Ιβ Ντριάν στην Αμυνα. Αμφότεροι έχουν παραγάγει σοβαρό έργο και είναι από τα πλέον δημοφιλή μέλη της απερχόμενης κυβέρνησης. Στον αντίποδα η υπουργός Δικαιοσύνης, Κριστάν Τομπιρά, παραμένει στο πόστο της παρόλο που πρόσφατα ισχυρίστηκε ότι δεν γνώριζε την παρακολούθηση τηλεφώνου που ανήκε στον πρώην κεντροδεξιό πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί κατόπιν εισαγγελικής εντολής, κραδαίνοντας ταυτόχρονα έγγραφα τα οποία ενημέρωναν το υπουργείο της για την έρευνα.
Η πιο εντυπωσιακή είσοδος στη νέα κυβέρνηση είναι της Σεγκολέν Ρουαγιάλ, πρώην συντρόφου του Ολάντ και μητέρας των τεσσάρων παιδιών τους, η οποία ήταν επίσης η ηττημένη υποψήφια των σοσιαλιστών στις προεδρικές εκλογές του 2007. Εξαιρετικά αγαπητή στη βάση των σοσιαλιστών, η Ρουαγιάλ αναλαμβάνει το μεγάλο υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας. Η παρουσία της θα ικανοποιήσει επίσης τους οπαδούς της σαπουνόπερας γύρω από τη ζωή του προέδρου, όπως αυτή εξελίσσεται τους τελευταίους μήνες. Προφανώς ο σημαντικότερος διορισμός είναι αυτός του Σαπέν στο υπουργείο Οικονομικών, πόστο, το οποίο κατείχε ανάμεσα στο 1992 και το 1993 υπό τον Φρανσουά Μιτεράν. Οπως και ο Ντριάν, είναι ένας παλιός φίλος και έμπιστος του Ολάντ, αλλά είχε απογοητευτικές επιδόσεις ως υπουργός Εργασίας προσπαθώντας να υπεραμυνθεί της αποτυχημένης υπόσχεσης του προέδρου να μειώσει την ανεργία ώς τα τέλη του 2013. Σε ένα αναδιαρθρωμένο υπουργείο Οικονομικών, θα είναι επίσης υπεύθυνος για τον προϋπολογισμό, μία αποστολή που ώς σήμερα κατείχε ο Μπερνάρ Καζενιέβ, ο οποίος με τη σειρά του πάει στο υπουργείο Εσωτερικών.
Ο στόχος του 3%
Ο Ολάντ άφησε αυτήν την εβδομάδα να εννοηθεί ότι η Γαλλία ενδέχεται να προσπαθήσει να εξασφαλίσει άλλη μια παράταση για τον στόχο μείωσης του ελλείμματος στο 3%, ο οποίος υποτίθεται ότι θα έπρεπε να εκπληρωθεί ώς το 2015. Ωστόσο, η δημοσιονομική προσαρμογή συντελείται πολύ πιο αργά από ό,τι υπολόγιζε η κυβέρνηση με το έλλειμμα να έχει μειωθεί στο 4,3% το 2013, ενώ ο αρχικός στόχος ήταν 4,1%. Οι Βρυξέλλες φαίνεται όμως ότι δεν έχουν διάθεση να υποχωρήσουν εκ νέου στα γαλλικά αιτήματα. Ο Ολάντ έχει υποσχεθεί να βρει 50 δισ. από περικοπές δαπανών στο διάστημα 2015-17, καθώς και 10 δισ. από νέους φόρους. Πρόσφατα αναφέρθηκε σε μια περαιτέρω μείωση των εισφορών που καταβάλλουν οι εργαζόμενοι, χωρίς όμως να αποσαφηνίσει πώς θα καλυφθούν αυτές οι περικοπές. Ο τετραγωνισμός του κύκλου είναι μία μόνο από τις προκλήσεις του Σαπέν. Η άλλη είναι η συνεργασία με τον Μοντεμπούρ.
Πρώην δικηγόρος και συγγραφέας ενός βιβλίου που υπεραμύνεται της «απο-παγκοσμιοποίησης», ο Μοντεμπούρ άγεται και φέρεται μεταξύ γνήσιων εποικοδομητικών προσπαθειών να παρουσιάσει υψηλής τεχνολογίας γαλλικές βιομηχανικές καινοτομίες μέχρι μία άγαρμπη ανάμειξη στη λήψη αποφάσεων στις επιχειρήσεις. Η εκτεταμένη αυτοκρατορία του, όπως και ο επαναδιορισμός της Τομπιρά, αποτελούν αναμφισβήτητα μια προσπάθεια του Βαλς να κατευνάσει την αριστερή πτέρυγα των σοσιαλιστών, ειδικά μετά την άρνηση των Πρασίνων να συμπράξουν στην κυβέρνησή του. Και ο Βαλς δεν μπορούσε άλλωστε να έχει τον Μοντεμπούρ έξω από το υπουργικό σχήμα να τον υπονομεύει. Ο νέος του ρόλος όμως θα περιπλέξει ακόμη περισσότερο τα αντιφατικά μηνύματα για το ρυθμό και την κατεύθυνση της οικονομικής πολιτικής στη Γαλλία.