Το Κρεμλίνο προέβαλε μέχρι στιγμής μόνο ένα κεντρικό αίτημα για την Ουκρανία ζητώντας από το Κίεβο να υιοθετήσει ομοσπονδιακό σύστημα, που θα οδηγήσει σε αποκέντρωση των εξουσιών προς τους κυβερνήτες περιοχών. Πολλοί ειδικοί απορρίπτουν, όμως, το ρωσικό σχέδιο, ως Δούρειο Ιππο με σκοπό την αποδυνάμωση της ουκρανικής ανεξαρτησίας. «Πρόκειται για έναν ακόμη τρόπο κατακερματισμού και ποδηγέτησης της Ουκρανίας και θα επιτρέψει στη Μόσχα να “ξεφλουδίσει” και να αρπάξει όποιο κομμάτι της χώρας επιθυμεί», λέει η Λίλια Σέφτσοβα, αναλύτρια του Carnegie Moscow Center. Ο πρόεδρος Πούτιν «θέλει την Ουκρανία απόλυτα ουδέτερη και εξαρτημένη από τη Μόσχα. Αν έχετε αδύναμη κεντρική διοίκηση και ισχυρούς κυβερνήτες, μπορείτε να συνδιαλλαγείτε απευθείας με τις κατά τόπους Αρχές», λέει ο Βλαντιμίρ Ριζκόφ, στέλεχος της ρωσικής αντιπολίτευσης.
Πολλοί αναλυτές εκτιμούν πως το πρόβλημα της Ουκρανίας δεν αφορά μόνο την αντιπαράθεση Δύσης-Ανατολής. Η πραγματικότητα της ρωσικής ισχύος απαιτεί, όμως, από την Ουκρανία επικίνδυνη ισορροπία, προσφέροντας στον Πούτιν αρκετή επιρροή, διατηρώντας παράλληλα την ανεξαρτησία της χώρας. Ρώσοι αξιωματούχοι είναι ασυνήθιστα ειλικρινείς για τους στόχους τους. «Ενα συγκεντρωτικό κράτος θα συμφέρει μόνο τους εξτρεμιστές», λέει ο αντιπρόεδρος της ρωσικής Βουλής, Σεργκέι Ζελέζνιακ.
Το Κρεμλίνο θέλει έτσι ένα Σύνταγμα, το οποίο θα παραχωρεί μεγάλες εξουσίες στους κυβερνήτες περιοχών, με την ιδανική λύση να θεωρείται η «ομοσπονδιοποίηση και φινλανδοποίηση» της Ουκρανίας. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Φινλανδία υιοθέτησε ρεαλιστική πολιτική έναντι του νικηφόρου γείτονά της, αρνούμενη έως σήμερα να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και αποφεύγοντας τη συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ενωση έως και μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, το 1991. Στο μεταξύ, ελάχιστοι είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι η αντιπαράθεση θα αποκτήσει στρατιωτικό χαρακτήρα.