ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ. Στον πόλεμο κατά των ναρκωτικών και την κήρυξή του από τον τότε πρόεδρο Νίξον τη δεκαετία του 1970 θα πρέπει να αναζητήσουμε τη ρίζα του σημερινού φαινομένου της στρατιωτικοποίησης των αστυνομικών δυνάμεων στις ΗΠΑ. Σε μία προσπάθεια να δαιμονοποιήσει την εμπορία ναρκωτικών αλλά και να αποκρύψει τον καίριο ρόλο που διαδραμάτιζε η CIA στη διακίνηση ηρωίνης από τη ΝΑ Ασία στις ΗΠΑ, ο Νίξον εξαπέλυσε τις ομοσπονδιακές υπηρεσίες εναντίον των μαύρων, στην πλειονότητά τους, χρηστών και διακινητών ναρκωτικών στις αμερικανικές μεγαλουπόλεις της δεκαετίας του 1970. Εχοντας εξασφαλίσει τη βοήθεια της Δικαιοσύνης, που προχώρησε στην αυστηροποίηση των ελάχιστων ποινών, η κυβέρνηση Νίξον πέτυχε να εμφανίσει το πρόβλημα των ναρκωτικών ως προερχόμενο από τα «inner cities», τα κέντρα των μεγαλουπόλεων, αγνοώντας ότι η συντριπτική πλειονότητα των αγοραστών ήταν λευκοί μεσοαστοί.
Το αποφασιστικό έναυσμα για υιοθέτηση στρατιωτικών μεθόδων από τις αστυνομικές δυνάμεις έδωσαν, όμως, οι ταραχές του Λος Αντζελες το 1992. Οι τηλεοπτικές εικόνες λευκών κατοίκων του Λος Αντζελες και Κορεατών ιδιοκτητών καταστημάτων σε υποβαθμισμένες συνοικίες της πόλης να οπλίζονται για να προστατεύσουν τις περιουσίες τους απέναντι στα στίφη εξεγερμένων μαύρων, όπλισαν τους Ρεπουμπλικανούς με φαινομενικά αδιάσειστα επιχειρήματα για παροχή αυτόματων όπλων και θωρακισμένων οχημάτων στις αστυνομικές δυνάμεις.
Το μαχητικό κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης στα τέλη του περασμένου αιώνα έδωσε νέα αφορμή για στρατιωτικό εξοπλισμό της αμερικανικής αστυνομίας. Η αποτυχία των δυνάμεων της τάξης να αντιμετωπίσουν τις διαδηλώσεις κατά του ΠΟΕ στο Σιάτλ έκανε τον κυβερνήτη να ζητήσει ενισχύσεις και τη χρήση στρατιωτικών μέσων, όπως θωρακισμένα οχήματα.
Το επόμενο βήμα πραγματοποίησε ο πρώην δήμαρχος της Νέας Υόρκης Ρούντι Τζιουλιάνι, μέσω της πολιτικής της «μηδενικής ανοχής». Σύμφωνα με αυτήν, η αστυνομία οφείλει να αντιμετωπίζει κάθε παράβαση, όσο ασήμαντη κι αν μοιάζει, σε μία προσπάθεια εδραίωσης αισθήματος απόλυτης ασφάλειας. Η λαϊκιστική τακτική όχι μόνο δεν έλυσε τα προβλήματα ασφάλειας των υποβαθμισμένων συνοικιών, αλλά άνοιξε πραγματικό χάσμα μεταξύ των μαύρων πολιτών και της αστυνομίας.
Η 11η Σεπτεμβρίου 2001 αποτελεί σημείο καμπής για τα θέματα αστυνόμευσης στις ΗΠΑ, με τη θεσμοθέτηση δεκάδων νέων διωκτικών ομοσπονδιακών υπηρεσιών με ευρείες αρμοδιότητες. Την ίδια στιγμή, οι πόλεμοι σε Αφγανιστάν και Ιράκ προσέφεραν σε δεκάδες χιλιάδες Αμερικανούς μία γεύση κατοχικής εξουσίας, με συγκεκριμένες μεθόδους αντιμετώπισης υπόπτων και διάλυσης συγκεντρώσεων. Εκατοντάδες απόστρατοι Αμερικανοί επέλεξαν να σταδιοδρομήσουν στα σώματα ασφαλείας, όπου η πρόσληψή τους ήταν σχεδόν εγγυημένη. Οι εταιρείες στρατιωτικού εξοπλισμού, από τη μεριά τους, ώθησαν τις αστυνομικές δυνάμεις να εντάξουν τα συστήματά τους στην καθημερινή αστυνόμευση, εξασφαλίζοντας τη συνεχιζόμενη κερδοφορία τους.
Επιπτώσεις
Δεινές αποδεικνύονται, όμως, σήμερα οι επιπτώσεις των επιλογών αυτών. Η υιοθέτηση στρατιωτικών μεθόδων από την αστυνομία οδήγησε στην απομάκρυνσή της από τους Αφροαμερικανούς και ισπανόφωνους των ΗΠΑ που αντιμετωπίζουν τα μέλη των σωμάτων αυτών ως επικίνδυνους ρατσιστές και εν δυνάμει δολοφόνους. Η επιχειρησιακή στροφή των αστυνομικών δυνάμεων στις ΗΠΑ προς τις μεθόδους των ειδικών δυνάμεων του στρατού απειλεί έτσι την κοινωνική συνοχή και την εξέλιξη της αστυνόμευσης.