Περιθώριο έως τις 26 Σεπτεμβρίου, προκειμένου να γευτεί τους δηλητηριασμένους καρπούς της εξουσίας, έχει ο Σουηδός σοσιαλδημοκράτης ηγέτης Στέφεν Λέφεν, ο οποίος κατήγαγε πύρρειο νίκη στις βουλευτικές εκλογές της περασμένης Κυριακής. Μέχρι την προθεσμία αυτή, ο Λέφεν πρέπει να έχει προχωρήσει στον σχηματισμό κυβέρνησης.
Μετά οκτώ χρόνια στην αντιπολίτευση, το ιστορικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Σουηδίας επικράτησε στις εκλογές της 14ης Σεπτεμβρίου με ποσοστό 31% – δηλαδή κλάσμα της μονάδας βελτιωμένο σε σχέση με το χειρότερο ποσοστό του τελευταίου αιώνα. Υστερα από σειρά σκανδάλων την τελευταία τετραετία σε σχολεία, νοσοκομεία, παιδικούς σταθμούς και οίκους ευγηρίας, έρευνες της κοινής γνώμης είχαν διαπιστώσει ότι 7 στους 10 ψηφοφόρους θεωρούσαν λάθος την πολιτική της συντηρητικής κυβέρνησης για εμπλοκή ιδιωτών στην παροχή δημόσιας δωρεάν υγείας και παιδείας. Αυτό βύθισε τους συντηρητικούς στο 23%, όμως δεν εξαργυρώθηκε εκλογικά από τους σοσιαλδημοκράτες ούτε και από τους συμμάχους τους, τους αριστερούς και τους Πρασίνους, που παρέμειναν στάσιμοι. Το δε φεμινιστικό κόμμα, που θα μπορούσε να ενισχύσει τον κεντροαριστερό συνασπισμό, έμεινε κάτω από το 4% που απαιτείται για την είσοδο στη Βουλή. Ετσι, ο κεντροαριστερός συνασπισμός μπορεί μεν να συγκεντρώνει ποσοστό 43,7%, σε σχέση με το 39,3% της Κεντροδεξιάς του πρωθυπουργού Ράινφελντ, αλλά το ποσοστό αυτό δεν μεταφράζεται σε πλειοψηφία των εδρών.
Κατόπιν τούτου, ο Λέφεν προχώρησε σε ανοικτή έκκληση προς τα κεντροδεξιά κόμματα να υποστηρίξουν την κυβέρνησή του, λέγοντας ότι «η πολιτική των αντιμαχόμενων μπλοκ τελείωσε». Η είσοδος όμως σε «μεγάλο συνασπισμό» με την Κεντροδεξιά έχει αποδειχθεί ολέθρια για τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Αν ο Λέφεν προσπαθήσει να εφαρμόσει σοσιαλδημοκρατική πολιτική, τα κεντροδεξιά κόμματα μπορούν να συνασπιστούν με τους ακροδεξιούς Σουηδούς Δημοκράτες, που είναι οι πραγματικοί νικητές των εκλογών με ποσοστό 12,9% και να ρίξουν την κυβέρνησή του. Αν προσαρμοστεί στην πολιτική των κυβερνητικών εταίρων του, η κυβερνητική αστάθεια θα είναι μικρότερη και ίσως ο βίος της κυβέρνησής του δεν θα είναι τόσο βραχύς, αλλά θα αναμένει με μεγάλη αγωνία, στο τέλος της τετραετίας, να δει τι έχει απομείνει από το κόμμα του.