Ριζική και μη αναστρέψιμη μεταμόρφωση έχει υποστεί το «γκωλικό» κίνημα στη Γαλλία, έχοντας απομακρυνθεί οριστικά από τις αρχές του στρατηγού Ντε Γκωλ.
Η ικανότητα του στρατηγού Σαρλ ντε Γκωλ να αναβιώσει την πίστη των Γάλλων στο μεγαλείο της χώρας τους μέσα από τα συντρίμμια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου γέννησε πολιτικό, ιδεολογικό κίνημα, που υιοθέτησε το όνομα του στρατηγού. Ο γκωλισμός, αποτελεσματικό εργαλείο με στόχο την ψυχολογική διαχείριση της ταπεινωτικής ήττας του 1940 και της γενικευμένης συνεργασίας του κράτους του στρατάρχη Πετέν και της γαλλικής κοινωνίας με τον Γερμανό κατακτητή, προσέφερε στους Γάλλους χρήσιμη διέξοδο.
Μετά τον Μάη του ’68, ο στρατηγός Ντε Γκωλ αναδεικνύεται εκ νέου σε φιγούρα της συντήρησης και της αντίδρασης στις φοιτητικές πρωτοβουλίες. Τη στρατιωτική πειθαρχία του στρατηγού και την αφοσίωσή του στους συνεργάτες του δεν συμμερίζονται όμως οι πολιτικοί του απόγονοι.
Τα νέα ήθη αποκαλύφθηκαν με τον χειρότερο τρόπο μετά τον αιφνίδιο θάνατο, το 1974, του προέδρου Ζορζ Πομπιντού, θεματοφύλακα της πολιτικής κληρονομιάς του στρατηγού. Την ώρα που το κόμμα ετοιμαζόταν να αναδείξει τον Ζακ Σαμπάν-Ντελμάς, αντιστασιακό και σύντροφο «της πρώτης ώρας» του Ντε Γκωλ, ως υποψήφιο του κόμματος για την προεδρία, ο νεαρός Ζακ Σιράκ εκδίδει το «Κάλεσμα των 43».
Με αυτό, ο Σιράκ και 42 βουλευτές του UDR προτείνουν τον Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν. Η εκλογή του Ζισκάρ οδηγεί τον 41χρονο Σιράκ στην πρωθυπουργία και από εκεί στη δημαρχία του Παρισιού. Το σχίσμα στο UDR και η προδοσία του Σιράκ, που προωθεί διχασμό στον γκωλικό πολιτικό χώρο, ιδρύοντας το RPR, ανοίγει τον δρόμο του Μεγάρου των Ηλυσίων στους Σοσιαλιστές του Μιτεράν, αποδεικνύοντας ότι τα συντροφικά πισώπλατα μαχαιρώματα δεν εξυπηρετούν τις προεδρικές φιλοδοξίες.
Ακόμη, όμως, και στις πιο δύσκολες στιγμές της, η γαλλική Δεξιά αποδεικνύει τη χρησιμότητά της για τους πάντα χρήσιμους πλούσιους χρηματοδότες της και τα ΜΜΕ που αυτοί ελέγχουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι κρατικές επιχορηγήσεις που προσφέρει η κυβέρνηση του πρωθυπουργού Μπαλαντίρ (με υπουργό Προϋπολογισμού και κυβερνητικό εκπρόσωπο τον Νικολά Σαρκοζί).
Η εταιρεία κινητής τηλεφωνίας του Φρανσίς Μπουίγκ αυξάνει το ποσοστό της στο τηλεοπτικό δίκτυο TF1 χάρη σε φωτογραφική διάταξη, ενώ το γαλλικό κράτος εγκρίνει την εξαγορά «για μια μπουκιά ψωμί» από τον Μπουίγκ των τεράστιων στούντιο της Butte Chaumont.
Οι εφημερίδες Le Figaro και Le Monde εξασφαλίζουν κρατική χρηματοδότηση σε ποσοστό 100% για το πρόγραμμα εθελουσίας εξόδου των 700 εργαζομένων τους στα υπό εκκαθάριση πιεστήριά τους. Μία εβδομάδα μετά τη σωτήρια αυτή κρατική παρέμβαση και ένα χρόνο πριν από την ταπεινωτική ήττα του Μπαλαντίρ απέναντι στον Σιράκ, η έγκριτη Monde τιτλοφορεί την πρώτη της σελίδα: «Ο Μπαλαντίρ πρόεδρος», μνημονεύοντας τις τελευταίες δημοσκοπήσεις.