Μια άλλη πηγή εσόδων είναι η «φορολογία» που επιβάλλει το «Ισλαμικό Κράτος» (Ι.Κ.) στους κατοίκους των περιοχών που ελέγχει και αφορούν παροχές όπως η αποκομιδή των απορριμμάτων. Ενας, όμως, από τους πλέον αποτρόπαιους «φόρους» είναι αυτός των 200 δολαρίων κατ’ άτομο που επιβάλλει το Ι.Κ. σε χριστιανούς προκειμένου να αποφύγουν τα βασανιστήρια και τον θάνατο. Παράλληλα, το Ι.Κ. αντλεί σημαντικά έσοδα από εγκληματικές δραστηριότητες όπως το εμπόριο ναρκωτικών, η αρπαγή αρχαιοτήτων από τα μουσεία του Ιράκ και της Συρίας και το εμπόριό τους, αλλά και από κλοπές κάθε είδους.
Οπως σχολιάζει σχετικά ο Κόλιν Κλαρ, πολιτικός επιστήμων-συνεργάτης του Rand Corporation, «η οργάνωση αυτή είναι σαν τη μαφία, δεν κάνει διακρίσεις στους τρόπους με τους οποίους αντλεί χρήμα, αλλά εμπλέκεται σε οποιαδήποτε δραστηριότητα αποφέρει έσοδα». Ετσι, το Ι.Κ. πλουτίζει ακόμη και από τη γεωργία καθώς εκμεταλλεύεται τις εύφορες περιοχές του Ιράκ που έχει καταλάβει. Σύμφωνα με τον αραβικό τηλεοπτικό σταθμό Al Arabiya, το Ι.Κ. προσφάτως μετέφερε τουλάχιστον 700 τόνους σιτηρών από το δυτικό Ιράκ στη Συρία με σκοπό την άλεση και την επεξεργασία τους, καθώς τα είχε πουλήσει στην ιρακινή κυβέρνηση με τη μεσολάβηση τρίτων πλευρών. Καμία από αυτές τις δραστηριότητες δεν επαρκεί, όμως, για να χρηματοδοτήσει πλήρως μια οργάνωση που ελέγχει μια τόσο μεγάλη έκταση. Είναι σαφές πως μεγάλο τμήμα της χρηματοδότησής του προέρχεται από εξωτερικούς χρηματοδότες.
Οπως υποστηρίζει ο καθηγητής Γκίντερ Μάγερ, διευθυντής του Κέντρου Ερευνών του Αραβικού Κόσμου στο Πανεπιστήμιο του Μάιντζ, «η κυριότερη πηγή χρηματοδότησης του Ι.Κ. είναι οι χώρες του Περσικού Κόλπου και προπαντός η Σαουδική Αραβία, αλλά και το Κατάρ, το Κουβέιτ όπως και τα Αραβικά Εμιράτα». Μολονότι από αμερικανικής πλευράς οι εκτιμήσεις αυτές κρίνονται «ανακριβείς», ο καθηγητής Μάγερ θεωρεί δεδομένο ότι οι σουνιτικές αυτές χώρες του Κόλπου συσπειρώθηκαν για να εκδιώξουν τον Ασαντ, που αν και σιίτης κυβερνά μια χώρα στην οποία πλειοψηφούν σουνίτες.
