Γιγαντιαίες εκδηλώσεις μέρα και νύχτα, δρόμοι και κεντρικές λεωφόροι μπλοκαρισμένες, επαναλαμβανόμενες απεργίες σε όλους τους τομείς: από τις μεταφορές και τους αγρότες μέχρι την αστυνομία, σπασμένες βιτρίνες καταστημάτων, βανδαλισμένες στάσεις λεωφορείων, βίαιες συγκρούσεις μεταξύ αστυνομικών και ταραχοποιών με κουκούλες που παρεισφρέουν στις διαδηλώσεις…
Η εικόνα των μεγάλων πόλεων της Γαλλίας δεν αποτελεί πολύ ωραίο θέαμα τον τελευταίο καιρό. Εάν το σημείο εκκίνησης αυτής της διαμαρτυρίας είναι ο νέος εργασιακός νόμος, τον οποίο η γαλλική κυβέρνηση πέρασε δίχως δημόσια συζήτηση ή ψηφοφορία στο Κοινοβούλιο, υποβόσκει κι ένας σαφής εκνευρισμός των Γάλλων απέναντι στον πρόεδρό τους.
Μια κόπωση που ξεπερνά τις δημοσκοπήσεις, ένας θυμός που δείχνει τη βαθιά πάθηση μιας κοινωνίας που αγωνίζεται να ανακάμψει από το κύμα των τρομοκρατικών επιθέσεων, και η οποία είχε μεγάλες προσδοκίες από τον επικεφαλής του κράτους της, τον πρόεδρο Ολαντ, ο οποίος ήθελε να καταστεί κληρονόμος της Αριστεράς και των αξιών της Δημοκρατίας.
Ωστόσο, κι ενώ γίνονται φασαρίες στους δρόμους, ο πρόεδρος παίζει το παιχνίδι της φθοράς και ελπίζει πως οι διαδηλώσεις θα εξασθενήσουν, αφού δεν ήταν σε θέση να εξηγήσει συγκεκριμένα στους Γάλλους ποιο σκοπό εξυπηρετεί αυτός ο νόμος.
Λίγες εβδομάδες πριν από το εναρκτήριο λάκτισμα του Euro 2016 στη Γαλλία, αρκετοί σύμβουλοι του Φρανσουά Ολάντ δεν διστάζουν να συγκρίνουν τον Γάλλο πρόεδρο με τον Εμέ Ζακέ. Ναι, τον Εμέ Ζακέ, τον πρώην προπονητή της ομάδας ποδοσφαίρου της Γαλλίας, ο οποίος την οδήγησε στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1998.
Ο Εμέ Ζακέ κατηγορήθηκε για όλες τις επιλογές του, διατηρούσε όμως την ψυχραιμία του. Κανείς δεν πίστευε στη νίκη των «μπλε», επειδή από το 1994 είχε αρνηθεί να καλέσει στην ομάδα δύο αστέρια του ποδοσφαίρου, τον Νταβίντ Ζινολά και τον Ερίκ Καντονά.
Στη συνέχεια, όμως το θαύμα συνέβη το καλοκαίρι του 1998, χάρη στον Εμέ Ζακέ, ο οποίος προνόησε να βάλει νωρίς στο παιχνίδι τον Ζινεντίν Ζιντάν και ήξερε να παρατάξει την ομάδα του. Το σύνολο του Τύπου μετά ζήτησε συγχώρηση. Ο Φρανσουά Ολάντ επιθυμεί να πράξει το ίδιο.
Είναι προφανές ότι ο ίδιος θα είναι υποψήφιος στην κούρσα διαδοχής του εαυτού του το 2017, εξάλλου έχει ήδη ξεκινήσει προεκλογική εκστρατεία και δεν διστάζει στις περισσότερες επίσημες ομιλίες του να επικρίνει τις θέσεις του Νικολά Σαρκοζί ή της Μαρίν Λεπέν. Ανάμεσα όμως στην καθοδήγηση μιας ομάδας 11 παικτών και στη διοίκηση μιας χώρας 66 εκατομμυρίων κατοίκων απογοητευμένων με τη διακυβέρνησή του, υπάρχει διαφορά.
Η μόνη σημαντική μεταρρύθμιση που πραγματοποίησε ο Φρανσουά Ολάντ κατά τη διάρκεια της θητείας του είναι αυτή των εργασιακών σχέσεων, η υιοθέτηση της οποίας είναι αντικείμενο αμφισβήτησης. Η κατάσταση των Γάλλων μάλλον δεν θα βελτιωθεί μετά αυτόν τον νόμο ή μετά τις εκλογές του 2017. Στους δρόμους των μεγάλων πόλεων, ακούμε νέους διαδηλωτές, πολύ νέους, οι οποίοι έχουν ένα πρωτοφανές μίσος για τον κόσμο της εργασίας, τους εργοδότες και τις επιχειρήσεις.
Νέους, όχι όμως χωρίς ιδανικά, οι οποίοι δεν θέλουν να εργαστούν και είναι έτοιμοι να διαλύσουν τα πάντα. Εχουν όνειρα ενός νέου μοντέλου, πολύ ασαφούς, το οποίο κανένας ηγέτης δεν φαίνεται να ενσαρκώνει επί του παρόντος. Με αυτούς τους ρυθμούς η Γαλλία, παρότι πέμπτη παγκόσμια δύναμη, θα πρέπει να ανησυχεί για το μέλλον της, ανεξάρτητα από τον πρόεδρό της.