Ποια ιστορική στροφή και ποιοι τριγμοί στην αμερικανική κουλτούρα έβγαλαν τον Τραμπ από τα βάθη του εθνικού συλλογικού υποσυνείδητου; Πώς ένας αλαζόνας δισεκατομμυριούχος από το Μανχάταν με μια ιστορία ανέντιμων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων κατάφερε να πείσει 13 εκατομμύρια ανθρώπους ότι είναι η λύση στα προβλήματά τους; H απεριόριστη αυτοπεποίθηση, η ριάλιτι τηλεόραση κι ένας υπερδραστήριος λογαριασμός στο Twitter αποτελούν μέρος της απάντησης, καθώς η υποψηφιότητα του Τραμπ θα μπορούσε να ερμηνευθεί και σαν ένα δημοψήφισμα για το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, το οποίο κήρυξαν οι εργαζόμενοι στους πολιτικούς που ζητούν τις ψήφους τους αλλά δεν κάνουν τίποτα για να προωθήσουν τα αιτήματά τους.
Αντί να προβεί σε σοβαρές προτάσεις, ο Τραμπ έχει κάνει ήδη ξεκάθαρο ότι σκοπεύει να τρομοκρατήσει τους ψηφοφόρους για να τον ψηφίσουν, τονίζοντας ότι θα τους προστατεύσει από τη βία, μία λέξη που εμφανίζεται όλο και περισσότερο στις δηλώσεις του. Ισχυριζόμενος ότι η υποψηφιότητά του συμπίπτει με μια στιγμή εθνικής κρίσης, δεν προσφέρει καμία λύση πέραν μιας μεσσιανικής απεικόνισης του εαυτού του. Στη μαστιζόμενη από εθνική κρίση Αμερική που περιγράφει ο Τραμπ, οι μετανάστες αποτελούν κύριες πηγές «βίας στους δρόμους μας και χάους στις κοινότητές μας», ενώ στο εξωτερικό οι ΗΠΑ είναι ένα έθνος ταπεινωμένο, το οποίο δεν εμπνέει κανέναν σεβασμό, δημιουργώντας μια σκοτεινή εικόνα που παραμορφώνει αγρίως όλες τις αξίες στις οποίες στηρίζεται το έθνος.
Ο Τραμπ νίκησε 16 αντιπάλους και κέρδισε 37 πολιτείες με μια ωμή, αλαζονική δύναμη, χωρίς να παραδέχεται ποτέ τα λάθη του, δημιουργώντας βολικά δεδομένα και αρνούμενος τα άβολα, και σκοπεύοντας να «διαλύσει» όποιον απορρίπτει το όραμά του για μια «σπουδαία» και πάλι Αμερική. Οσο τον απέρριπταν οι Ρεπουμπλικανοί πολιτικοί, τόσο ξεσήκωνε τον κόσμο εναντίον τους, με αποτέλεσμα στο τέλος να μην τον στηρίζει κανείς από την εν ενεργεία ηγεσία του κόμματος.
Ο Τεντ Κρουζ, ο κύριος αντίπαλός του στην κούρσα για το χρίσμα, είναι σήμερα ωστόσο ένας από τους λίγους που αποφάσισε να κοιτάξει πέρα από αυτόν τον πολιτικό κύκλο, χωρίς εντέλει να υποταχθεί στον Τραμπ. Ο τελευταίος τού επιτέθηκε άγρια κατά τη διάρκεια των προκριματικών εκλογών. Ο Κρουζ πήρε την εκδίκησή του την Τετάρτη, μιλώντας επί 20 λεπτά στο βήμα του συνεδρίου, χωρίς να δηλώσει τη στήριξή του στον επίσημα πλέον υποψήφιο Τραμπ. Η κίνηση αυτή υπήρξε αναμφίβολα προγραμματισμένη, ωστόσο ήταν ευχάριστο να βλέπεις τον Τραμπ να υφίσταται τις συνέπειες των αχρείων, χαμερπών τακτικών του.
Οι συνέπειες όμως για το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα βρίσκονται ακόμη μπροστά μας. Η πολιτική εμφάνιση του Τραμπ συνοδεύτηκε από ρατσιστικούς ισχυρισμούς αναφορικά με τον τόπο γέννησης του Μπαράκ Ομπάμα και στη συνέχεια ενισχύθηκε από την εκμετάλλευση των χαμηλότερων ενστίκτων των απογοητευμένων ανθρώπων και την επινόηση θεωριών συνωμοσίας και αποδιοπομπαίων τράγων, εκμεταλλευόμενη με δηλητηριώδη τρόπο ένα θεμιτό αίτημα: την αφοσίωση ενός κόμματος στη βελτίωση της ζωής των ανθρώπων και όχι στην εξυπηρέτηση των ελίτ.