Καθώς πρόκειται να μεταβούν στο Ρίο ντε Τζανέιρο για να καλύψουν τους Ολυμπιακούς και Παραολυμπιακούς Αγώνες περισσότεροι από 30.000 δημοσιογράφοι, αναφέρει δημοσίευμα του Pοlitico, μπορεί κανείς να αναμένει με αρκετή βεβαιότητα φωτογραφίες από τις παραλίες, χορούς σάμπα και βέβαια άρθρα και κείμενα για υπεράνθρωπες αθλητικές επιτυχίες. Προφανώς θα υπάρξουν και λάθη: εσφαλμένες πληροφορίες, εντυπωσιακές αναφορές στη φτώχεια και στην εγκληματικότητα και φυσικά, καθώς θα ολοκληρώνεται η διοργάνωση, βιασύνη για να χαρακτηριστεί «επιτυχία».
Οι ξένοι δημοσιογράφοι που αγνοούν τις πραγματικότητες του Ρίο ήδη κάνουν σφάλματα στην κάλυψη της διοργάνωσης. Το Ρίο δεν είναι πρωτεύουσα της Βραζιλίας. Η αυστραλιανή Herald Sun αναφέρει ότι το 75% των κατοίκων ζει σε παραγκουπόλεις. Το πραγματικό ποσοστό δεν υπερβαίνει το 25%. Προφανώς το λάθος πρέπει να προκάλεσε νευρικότητα στους Αυστραλούς αθλητές, ιδιαίτερα αφού η αυστραλιανή ολυμπιακή επιτροπή χαρακτήρισε τις παραγκουπόλεις «απαγορευμένες ζώνες». H USA Today έγραψε ότι το 40% των κατοίκων τους καπνίζει κρακ, κάτι ολωσδιόλου ψευδές.
Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότερες παραγκουπόλεις δεν διαθέτουν σύστημα αποχέτευσης και σε κάποιες από αυτές γίνεται εμπόριο ναρκωτικών και υπάρχει βία και εγκληματικότητα, αποτελέσματα όλα της κυβερνητικής εγκατάλειψης αλλά και της καταπίεσης. Ομως, όπως δεν φαντάζονται οι αναγνώστες των λαϊκών εντύπων, λιγότερο από το 1% των κατοίκων των παραγκουπόλεων εμπλέκονται σε ναρκεμπόριο, ενώ η αλήθεια είναι ότι στις περισσότερες παραγκουπόλεις δεν υπάρχει εμπόριο ναρκωτικών.
Προκειμένου να αλλάξουν αυτές οι διαστρεβλωμένες εντυπώσεις, επιβάλλεται η επικράτηση του δικτύου δημοσιογράφων από αυτές τις κοινότητες, όπως και ακτιβιστών από τις παραγκουπόλεις αλλά και την περιφέρεια της πόλης. Αυτοί καταγγέλλουν τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τις εγκαταλελειμμένες ολυμπιακές ελπίδες. Αυτοί οι άνθρωποι καταγράφουν τη διαφορετικότητα, τη συλλογική μνήμη, την ταυτότητα αλλά και την ανθεκτικότητα αυτών των ιστορικά περιθωριοποιημένων γειτονιών. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι ο διεθνής Τύπος έκανε καλή δουλειά στην αποκάλυψη των διαφορών ανάμεσα στη ρόδινη κυβερνητική ρητορική και στη σκληρή πραγματικότητα. Υπάρχουν καταπληκτικά άρθρα που ερευνούν τις καθημερινές εμπειρίες των πολιτών σε μία πόλη που μεταμορφώνεται και εξετάζουν ποια είναι η κινητήρια δύναμη της ανάπτυξης.
Την ίδια στιγμή, τα ΜΜΕ αποκαλύπτουν ότι ο μέσος Βραζιλιάνος δεν έχει να κερδίσει και πολλά από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, όπως, εξάλλου, και ότι οι ισχυρισμοί ότι οι Αγώνες θα δημιουργήσουν μία καλύτερη, πιο σύγχρονη πόλη είναι αναληθείς. Ομως η αλήθεια είναι ότι οι δημοσιογραφικές καταγραφές συχνά αδιαφορούν για τον κάτοικο του Ρίο και επικεντρώνονται στις πιθανές απειλές για τους αθλητές και τους τουρίστες. Τα άρθρα καταγγέλλουν την ποιότητα των υδάτων, επειδή θα επηρεάσει τους αθλητές και όχι γιατί κατέστρεψε τη ζωή των ψαράδων ή θέτει σε κίνδυνο την υγεία των κατοίκων.
Τα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης οφείλουν να μην επιτρέψουν στη μεγάλη αθλητική διοργάνωση να συγκαλύψει το σημαντικό αφήγημα. Ενδεικτικά, οι δημοσιογράφοι ανησυχούν για το αν αθλητές και τουρίστες θα είναι ασφαλείς, αλλά δεν εξετάζουν γιατί τα ποσοστά της εγκληματικότητας και της βίας είναι τόσο υψηλά ούτε αναρωτιούνται ποια θα είναι η συνέπεια της παρουσίας 85.000 ανδρών των σωμάτων ασφαλείας σε μία πόλη όπου οι δολοφονίες από αστυνομικούς είναι συχνό φαινόμενο.