Αν θέλετε, το πιστεύετε: υπήρξε μια περίοδος κατά την οποία οι Γερμανοί πολιτικοί ήταν κουλ. Υπήρχε, για παράδειγμα, ο Χέλμουτ Σμιτ, καγκελάριος τη δεκαετία του ’70, που μάζευε τα πανιά του σκάφους του με τα μανίκια σηκωμένα, με το πρόσωπο του δαρμένο από τον άνεμο, τα τσιγάρα και τον Ψυχρό Πόλεμο. Εκτοτε, ωστόσο, η χώρα κυβερνάται από άχρωμους άνδρες και γυναίκες – και μέχρι πρότινος αυτό μας εξυπηρετούσε μια χαρά. Οι Γερμανοί έχουν μια κάποια αλλεργία απέναντι στους χαρισματικούς πολιτικούς.
Υπάρχουν πολλές τετριμμένες εξηγήσεις για αυτό – όλες εν μέρει ακριβείς: το ναζιστικό παρελθόν, η επίδραση της πολυετούς ανέλιξης εντός του γερμανικού κομματικού συστήματος, που οδηγεί σε ατολμία, η κατάσταση της Γερμανίας ως έθνους που αμφιβάλλει για τον εαυτό του.
Ωστόσο, η νέα γενιά στυλάτων ηγετών –πρώτα ο Ομπάμα, μετά ο Τριντό και ο Μακρόν– μας οδήγησαν σε μια νέα απόπειρα να ανακαλύψουμε το χαρισματικό στοιχείο στην πολιτική. Η απόπειρα αυτή δεν παίρνει
μόνον τη μορφή της επιδοκιμασίας πολιτικών που γράφουν καλά στον φακό. Εχει επεκταθεί και στη συμμετοχή στη διεθνή «αντίσταση» κατά του Ντόναλντ Τραμπ. Αυτή η στάση μπορεί να είναι καλή για τους πολιτικούς μας, αλλά κάνει κακό στη γερμανική πολιτική. Με τον ίδιο τρόπο που η κοινή γνώμη συχνά ενθουσιάζεται με χαρισματικούς υποψηφίους και δεν βλέπει τα ελαττώματά τους, η μετατροπή του κ. Τραμπ σε κακοποιό κινουμένων σχεδίων τον καθιστά εξωπραγματικό. Αν είναι πολύ κακός για να υπάρχει, ίσως ξεχάσουμε ότι είναι αληθινός.
Παράλληλα, χάνονται τα θέματα που θα έπρεπε πραγματικά να απασχολούν τους ψηφοφόρους. Οι εξελίξεις στις ΗΠΑ, τον στενότερό μας σύμμαχο, είναι προφανώς σημαντικές για τη Γερμανία. Ο κ. Τραμπ όμως δεν είναι υποψήφιος για καγκελάριος. Υποκαθιστά απλώς την απουσία πιασάρικων συνθημάτων και χαρισματικών υποψηφίων στη γερμανική πολιτική.
Κάποια στιγμή, ο κ. Τραμπ θα αποχωρήσει. Στο μεσοδιάστημα, οι Γερμανοί πολιτικοί πρέπει να βρουν έναν πιο θετικό, βιώσιμο τρόπο να απευθύνονται στην κοινή γνώμη.