Παρότι απέχουμε 21 μήνες από τις επόμενες προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ, ήδη εννέα άτομα, μεταξύ των οποίων πέντε γυναίκες, έχουν ανακοινώσει ότι θα διεκδικήσουν το χρίσμα των Δημοκρατικών – αριθμός που αναμένεται να αυξηθεί σημαντικά. Παράλληλα έχει ξεκινήσει η συζήτηση για το ποια στρατηγική είναι πιο πιθανό να πετύχει την έξωση του Ντόναλντ Τραμπ από το Οβάλ Γραφείο.
Η βασική διαφωνία είναι μεταξύ των μετριοπαθών και της αριστερής πτέρυγας του κόμματος. Οι υποστηρικτές της μετριοπαθούς στρατηγικής ισχυρίζονται ότι οι ιδεολογικές διαφορές μεταξύ των Δημοκρατικών υποψηφίων δεν είναι τόσο μεγάλες και ότι μια υπερβολικά αριστερή υποψηφιότητα θα δυσχεράνει την προσπάθεια ανάκτησης των πολιτικά αμφίρροπων πολιτειών του βιομηχανικού Βορρά, που κόστισαν στη Χίλαρι Κλίντον τη νίκη το 2016. Οι θιασώτες μιας πιο ριζοσπαστικής γραμμής θεωρούν ότι οι Δημοκρατικοί πρέπει να δώσουν πειστικές απαντήσεις στα ζητήματα που έχουν προκαλέσει την οργή της μεσαίας και της εργατικής τάξης –ανισότητα, χαμηλοί μισθοί, ανεπαρκής ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, outsourcing θέσεων εργασίας– και που οδήγησαν πολλούς να προτιμήσουν τον ανατρεπτικό Τραμπ.
Επί τάπητος όμως είναι και το ίδιο το νόημα της μετριοπάθειας. Κορυφαίοι σχολιαστές, αλλά και επιχειρηματίες με πολιτικές βλέψεις, όπως ο Χάουαρντ Σουλτζ, θεωρούν ότι τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν αφήσει ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού –ψηφοφόρους που είναι συντηρητικοί σε οικονομικά θέματα αλλά φιλελεύθεροι σε κοινωνικά– πολιτικά άστεγο. Ο Σουλτζ μάλιστα σκέφτεται να θέσει υποψηφιότητα ως ανεξάρτητος. Ο Ντέιβιντ Λέονχαρντ των New York Times, ωστόσο, σε πρόσφατο άρθρο του, χαρακτηρίζει «φαντασίωση» αυτό το προφίλ του αμφιταλαντευόμενου ψηφοφόρου, σημειώνοντας ότι είναι πολύ μεγαλύτερος ο αριθμός των αναποφάσιστων που είναι πιο αριστεροί στα οικονομικά (φόροι για τους πλουσίους, επέκταση του Medicare) αλλά κοινωνικά συντηρητικοί.
Μένει πολύς καιρός έως τον Νοέμβριο του 2020. Αλλά το ένστικτο του Λέονχαρντ μοιάζει σωστό: η επικράτηση επί του τραμπισμού απαιτεί προωθημένες προοδευτικές θέσεις στην οικονομία και συστολή στο κοινωνικό μέτωπο (δικαιώματα ομοφυλοφίλων, οπλοκατοχή, θρησκευτική ελευθερία). Ενδεχομένως και μια εξωτερική πολιτική που συμμερίζεται την τάση του Τραμπ να μειώσει το αποτύπωμα των ΗΠΑ στον κόσμο.