Μια προσωπική εξομολόγηση είναι η νέα έκθεση του Γιάννη Αδαμάκη. Με τίτλο «Nocturnes», ξετυλίγεται μία σειρά έργων, πυκνών και εσωτερικών, μέσα στο λευκό περιβάλλον της γκαλερί Ζουμπουλάκη. Είναι μία λειτουργία, ιερή και μυσταγωγική, μέσα στη λάμψη ενός κόσμου που θαμπώνει. Ο Γιάννης Αδαμάκης, όπως έχει ήδη υποδηλώσει και με προηγούμενα έργα του τα τελευταία πρόσφατα χρόνια, προχωράει σε μία διύλιση της φόρμας και σε μια σταδιακή απελευθέρωση της μορφής, διατηρώντας την απολύτως αναγνωρίσιμη γραφή του. Τα «Nocturnes» μοιάζουν να είναι αναχώρηση και αφετηρία ταυτόχρονα.
Μέσα στα φώτα της νύχτας, τα έργα του Γιάννη Αδαμάκη μισοφέγγουν σαν λύχνοι. Ανάμεσα στα αυτοκίνητα των δρόμων της Αθήνας, μπροστά στους τραγουδιστές σε μουσικές σκηνές, που καταυγάζουν σαν άγγελοι σε μωβ και μαυρογάλαζα σκοτάδια, δίπλα σε σκιές που διαρκώς καταπίνουν φως, τα «Νocturnes» αφήνουν το στίγμα τους σαν σταλαγματιές σε σπήλαιο. Υπάρχει διάχυτη η εντύπωση μιας εξόρυξης, ενός ορυχείου κοιτασμάτων, μέσα στα οποία ο θησαυρός είναι ξένος και οικείος μαζί. Ενίοτε ξαφνιάζει.
Ενας άλλος τρόπος να προσεγγίσει κανείς τα «Nocturnes» είναι μέσα από διαύλους του προσωπικού ανθολογίου του Γιάννη Αδαμάκη. Αυτό που παρουσιάζει τώρα θα μπορούσε να είναι και ένα ενιαίο έργο, τεμαχισμένο και διαμελισμένο ως θραύσματα ενός όλου, ως σπαράγματα μιας γιγαντιαίας εγκατάστασης ή μιας νωπογραφίας που αποσπάστηκε από κοσμικό καθεδρικό ναό. Αν και υπάρχει έντονο το αυτοβιογραφικό στοιχείο, ανάμεσα σε διαδρομές, στάσεις και παύσεις, ο Γιάννης Αδαμάκης προσφέρει έναν κοινό τόπο μνήμης που ζωντανεύει με μια διακριτή αυθυπαρξία στο φως της νύχτας.
Τα «Nocturnes» ορίζονται από τη διασάλευση των ορίων ανάμεσα στο συμπαγές και το ρευστό, το μείζον και το έλασσον ή το σκοτάδι και το φως. Το φως της νύχτας, ακόμη και όταν προέρχεται από προβολείς που καταυγάζουν, εμπεριέχει μια αντίφαση, ορίζεται και αυτό από μαύρα ποτάμια που τρέχουν υπογείως. Ο Γιάννης Αδαμάκης μοιάζει να απελευθερώνει αυτούς τους ποταμούς της μνήμης και η διάχυτη υγρασία στα έργα του, σαν νυχτερινή πάχνη, σκεπάζει με βελούδο τις αισθήσεις, ακόμη και τις πιο τραχιές. Συνυπάρχει το στάσιμο νερό ενός λάκκου με τους κυματισμούς μιας λίμνης.
Στα αυτοβιογραφικά μονοπάτια του, ο Γιάννης Αδαμάκης μας οδηγεί στα κοιλώματα της αστικής Αθήνας. Σε δρόμους, χωνεμένους στην κοινή μνήμη, σε διαδρομές αυλακωμένες. Ακούμε μουσικές, νυχτερινούς παιάνες, που σβήνουν στον άνεμο, και λέξεις που έχουν ποιητικό βάρος, σαν αυθύπαρκτα λιθάρια, μοιάζουν και αυτές να έχουν θέση. Είναι ένα τοπίο ολόκληρο τα νυχτερινά του Γιάννη Αδαμάκη. Εχουν το αίμα της μαύρης νύχτας και το μπλε της προσμονής.
Γκαλερί Ζουμπουλάκη, πλατεία Κολωνακίου 20, έως 16 Μαρτίου.