Μετά την αναπάντεχη παραίτηση του Αμερικανού βοηθού υπουργού Εξωτερικών αρμoδίου για ευρωπαϊκές υποθέσεις, Γουές Μίτσελ, πολλοί ευλόγως αναρωτήθηκαν αν και σε ποιο βαθμό η αποχώρησή του θα επηρεάσει την πολιτική των ΗΠΑ στα θέματα που απασχολούν την Ελλάδα. Προφανώς, η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ δεν είναι προσωπική υπόθεση ενός αξιωματούχου. Υπάρχουν συμφέροντα και σταθερές που ακολουθούνται από διαφορετικούς προέδρους και υπουργούς Εξωτερικών.
Ωστόσο, με την προεδρία Τραμπ έχουμε εισέλθει σε μια πρωτόγνωρη φάση, όπου τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί σταθερό, ούτε καν τα λεγόμενα παραδοσιακά αμερικανικά συμφέροντα. Από τη στιγμή που ο ίδιος ο πρόεδρος «αδειάζει» τις μυστικές υπηρεσίες της χώρας του σε ένα από τα πλέον ευαίσθητα ζητήματα για τις ΗΠΑ, όπως είναι η σχέση με τη Ρωσία, ή όταν εξαγγέλλει βιαστικά απόσυρση των αμερικανικών δυνάμεων από τη Συρία χωρίς να λάβει υπόψη του τα υπουργεία Εξωτερικών και Αμυνας, είναι σαφές ότι πολλά «δεδομένα» δεν ισχύουν πλέον.
Οσο αβέβαιο και αν είναι το νέο περιβάλλον εντός του οποίου λειτουργεί η αμερικανική διπλωματία, για την Ελλάδα έχει σημασία ποιος είναι ο αρμόδιος για την πολιτική των ΗΠΑ στην Ευρώπη. Οι τελικές αποφάσεις λαμβάνονται από τον πρόεδρο, όμως ο αρχικός σχεδιασμός και η κατεύθυνση της πολιτικής έναντι συγκεκριμένων χωρών και ευρύτερων περιοχών καθορίζονται από τους αρμόδιους αξιωματούχους. Και σε ό,τι μας αφορά, ο σημαντικότερος εξ αυτών είναι ο βοηθός υπ. Εξωτερικών για ευρωπαϊκές υποθέσεις.
Τη θέση θα αναλάβει ο Φίλιπ Ρίκερ, διπλωμάτης καριέρας, ο οποίος διετέλεσε πρέσβης στα Σκόπια από το 2008 έως το 2011, ενώ είχε υπηρετήσει στην ίδια πρεσβεία και στα τέλη της δεκαετίας του ’90.
Θα ήταν ίσως πιο χρήσιμο εάν για το αξίωμα αυτό είχε επιλεγεί ένας διπλωμάτης με θητεία στην Αθήνα και κατ’ επέκταση με αυξημένη αντίληψη των ελληνικών ανησυχιών. Από την άλλη, είναι θετικό πως ο νέος βοηθός υπ. Εξωτερικών γνωρίζει καλά τη νοτιοανατολική Ευρώπη, όπου μετά τη συμφωνία των Πρεσπών η Ελλάδα διεκδικεί μια πιο ηχηρή παρουσία.
Ο Γουές Μίτσελ θεωρούσε την Ελλάδα κρίσιμο κομμάτι του παζλ σταθερότητας στα Βαλκάνια και στην Αν. Μεσόγειο. Ο Φ. Ρίκερ έχει κάθε λόγο να ακολουθήσει την ίδια προσέγγιση, αναγνωρίζοντας στην Αθήνα τον ρόλο που της αναλογεί.