Τα δεδομένα είναι στενόχωρα, αλλά διόλου νέα. Σωρεύονται, με επιτάχυνση από το 2008, την τελευταία τριακονταετία: συρρίκνωση και εκπτώχευση εκείνης της πλατιάς τάξης στην οποία στηρίχθηκε το μεταπολεμικό δυτικό οικονομικό θαύμα. Για τις γνωστές αιτίες: αποβιομηχάνιση, δημοσιονομικές ανισορροπίες, «φούσκες», εκτίναξη ανεργίας, συρρίκνωση αμοιβών, όξυνση ανισοτήτων. Απανωτές εκθέσεις επιβεβαιώνουν την άκαμπτη αλήθεια. Πρόσφατη (ΟΟΣΑ) έδειξε ότι στην Ελλάδα η μεσαία τάξη σταδιακά συνθλίβεται· κατά 6% μειώνονται τα εισοδήματά της κάθε χρόνο από το 2008· το 70% δυσπραγεί· είναι από τις φτωχότερες στην Ε.Ε.
Προ μηνός το Διεθνές Γραφείο Εργασίας διαπίστωσε περαιτέρω μείωση των εισοδημάτων των «μεσαίων» στα 2/3 των χωρών της Ε.Ε. Δεν θα τα αναπληρώσουν ποτέ. Διότι, δεν είναι μόνο η Ελλάδα. Ναι μεν η ευρωπαϊκή μεσαία τάξη είναι πιο πλατιά από εκείνη των ΗΠΑ (61% έναντι 51% του πληθυσμού) ωστόσο είναι περισσότερο ευάλωτη. Ξαναζεί την ανασφάλεια που δεν γνώρισαν οι προηγούμενες γενιές.
Η ελληνική είναι «εκ των βαρύτατα λεηλατημένων». Οι διαστρώσεις της έχουν όλο και μικρότερο πάχος – 59% από 69% του πληθυσμού παλαιότερα· αντίστροφα, στο 32% από 22% ανήλθε το ποσοστό των χαμηλότερων εισοδηματικών στρωμάτων. Στην Ελλάδα, η κρίση κυρίως αυτή την τάξη διόγκωσε. Το 9% του πληθυσμού αποτελούν οι ανήκοντες στην ανώτερη εισοδηματική τάξη (μόλις 3% στη Σουηδία, όπου η μεσαία τάξη αποτελεί το 81% και η χαμηλότερη το 16% του πληθυσμού).
Μεσαία τάξη. Το πολυπληθές σταθερό κέντρο των ανεπτυγμένων κοινωνιών, το βαρόμετρο της ευημερίας, το θεμέλιο του κοινωνικού εποικοδομήματος, το μαξιλάρι που αμβλύνει τους κραδασμούς της ανισομερούς κατανομής πλούτου, απορροφά τις συγκρούσεις μεταξύ των άκρων, κινεί την οικονομία με τη σταθερή ζήτηση αγαθών και υπηρεσιών. Ολο και λιγότερο. Ολο και πιο σποραδικά προσθέτει μια ποιότητα καινοτομίας στη ζωή, την προάγει, την πλουτίζει. Πού μπορεί να οδηγήσει η προοδευτική παρείσδυση μέσα της, δυνάμεων που την υποβαθμίζουν; Το σακάτεμά της προοικονομεί την αυγή νέων ακροτήτων; Μέρες σκοτεινές, αιματοκυλίσματα, τραγωδίες; Η κατολίσθησή της δεν είναι αναπόδραστη. Οι ιθύνοντες το γνωρίζουν, όμως επιλέγουν να αδυνατούν.