Πλεύση προς εκεί όπου φυσάει ο άνεμος. Εδειξε η πρόσφατη έρευνα της διαΝΕΟσις ότι οι Ελληνες ομνύουν στην οικογένεια, εμπιστεύονται τις Ενοπλες Δυνάμεις, έχουν ως σταθερή βάση τη θρησκεία; Αρχισαν οι σταυροί από λάδι στις κολυμβήθρες και οι δηλώσεις του τύπου «η καπηλεία του πατριωτισμού, της πίστης και της οικογένειας από τη Δεξιά τελειώνει εδώ». Θα ήταν διασκεδαστικό αν δεν αποτελούσε την κορυφή ενός αποθαρρυντικού παγόβουνου, με επιλογές διασημοτήτων στις ευρωλίστες, υποχωρήσεις με βάση την πίεση από τα δεξιά, εξωπραγματικές υποσχέσεις για συντάξεις των 3.000 ευρώ και βλέπουμε. Το τέρας του λαϊκισμού ξύπνησε και μοιάζει να ανακτά χαμένα εδάφη. Διχαστικές κορώνες, πυροτεχνικές αλληλοκατηγορίες, ώστε να παρασυρθεί και το πλέον αδιάφορο για τις ευρωεκλογές κομμάτι της κοινωνίας.
Μέσα στον βόμβο του πλανητικού πυρετού, των πολέμων, της οικονομικής ανασφάλειας, οι λαϊκιστές ανοίγουν ξανά δρόμους. Ορισμένοι είναι λαϊκιστές στην επικοινωνία. Επίκληση του συναισθήματος, αποθέωση της υπερβολής, της δημαγωγίας, κρουνοί διχοτομικών δηλώσεων και ρατσιστικών σχολίων, στερεότυπες διατυπώσεις επίμονα επαναλαμβανόμενες, διαλάληση απλών λύσεων στα πιο περίπλοκα ζητήματα. Αλλοι είναι λαϊκιστές στην ιδεολογία. Πόλεμος κατά των ελίτ, απόλυτη εκπροσώπηση του λαού, που είναι ενιαίος, συμπαγής, φορέας της αλήθειας, εξύψωση του ηγέτη, βεβαιότητα της νίκης – «στις 9 Ιουνίου μπορεί να σοκάρουμε την Ελλάδα». Για τους λαϊκιστές υπάρχει ένα μόνο κοινό καλό, που ο λαός είναι ικανός να το διακρίνει και να το επιλέξει, και ένας μόνο πολιτικός ή ένα κόμμα που μπορεί πέραν πάσης αμφιβολίας να το κάνει πράξη. Κουτόχορτο έχουμε φάει μπόλικο, έχουμε μυηθεί στην επιστήμη των δακρύων…
Ομως το «ανθεκτικό ελληνικό DNA» και οι συγκυρίες, η καχυποψία, η ευκολία στην αγανάκτηση, η παρορμητικότητα, αλλά και η ακρίβεια, η κόπωση από τις αλλεπάλληλες κρίσεις ανοίγουν ξανά την πόρτα στην επικράτηση του ενστίκτου πάνω στη λογική, σε διαλυτικές δυνάμεις. Δεν δημιουργεί υποψίες η τάση για συνεχή διαχωρισμό μεταξύ ηθικών και ανήθικων, αγνών και διεφθαρμένων, μεταξύ των ανθρώπων «που μετράνε», όπως έλεγε ο Τραμπ, ο οποίος απειλεί να αναστατώσει ξανά τον κόσμο, και εκείνων οι οποίοι «δεν έχουν καμία σημασία», λόγω του πλεονάσματος της σαχλαμάρας, της υπερχειλίζουσας ελαφρότητας. Καλύπτει σαν σκόνη τα σημαντικά και τα επείγοντα, τα ζέοντα.