Να μπεις δύο φορές στον ίδιο ποταμό, δεν είναι δυνατόν. Σε αυτή την απλή σκέψη, που έρχεται αυτόματα στον νου όποιου αντικρίσει έστω και μία φορά ποτάμι, έδωσε το κύρος του ο Ηράκλειτος και πια τη θυμόμαστε στο όνομά του. Οπως θυμόμαστε και τη φράση «τα πάντα ρει», με την οποία συνόψισε τη σκέψη του προσωκρατικού Εφέσιου ο Πλάτωνας. Τον κ. Χριστόδουλο Ξηρό, βαθιά φιλοσοφημένο άνθρωπο δύσκολα θα τον λέγαμε, ιδίως μετά το μετακορυδαλλικό βίντεο, όπου, με το τετρακέφαλο φόντο άμοιρο ευθυνών, συλλάβιζε μηχανικά το μανιφέστο του, όπως συλλαβίζουν τα παιδιά ό,τι τα ξεπερνάει. Εχει ωστόσο ιδιαίτερη σχέση με το «τα πάντα ρει». Από τον καιρό που διέτρεχε βιντεοσκοπούμενος τας ρύμας με το μπαγλαμαδάκι του, στο πλευρό της δημοτικοφανώς αδούσης κ. Λεγάκη. Αποφάσισε λοιπόν τώρα να μπει για δεύτερη φορά στο ίδιο ποτάμι. Να «ξαναβροντήξει το ντουφέκι του», όπως είπε σε ανταρτικοναρκισσιστικό ιδιόλεκτο. Για σαρανταπεντάρι επρόκειτο, αλλά ό,τι έβλεπε γραμμένο απέναντί του, αυτό διάβαζε.
Οσα είπαν μετά τη φυγή του ο κ. Γιωτόπουλος και ο κ. Κουφοντίνας, μπορεί και να μην τον ενδιαφέρουν, ακόμα κι αν τ’ άκουσε. Αδιάφορα επίσης είναι πιθανό να θεωρεί και όσα ειρωνικά γράφονται μαζικώς στο Διαδίκτυο, που αποδομούν τον ίδιο, το φονικό του παρελθόν, την τοτινή οργάνωσή του. Οσο για τις συμβουλές του γέροντα πατέρα του, αστείο και να εικάσουμε ότι θα μπορούσαν να τον επηρεάσουν. Αλλά την προειδοποίηση του αδερφού του δεν γίνεται να μην την υπολογίσει. Αίμα του είναι, και όχι αρχηγός του που δεν τον παραλογαριάζει, ούτε σύντροφός του εν όπλοις που τον βλέπει άξιο μόνο σαν εκτελεστικό όργανο. «Το παραμύθι τελείωσε», αυτό είπε ο κ. Σάββας Ξηρός, μιλώντας εις εαυτόν, στον αδερφό του και στους μιμητές τους. Και το δικό του συμπέρασμα ίσως βαραίνει όσο τα πορίσματα δέκα τηλεοπτικώς περιφερόμενων «ειδικών αναλυτών».
Το παραμύθι, αιματηρό, αφορούσε όσους, μιλώντας και αυτοί υπέρ του λαού, ζούσαν τη φαντασίωσή τους σαν καθαρή πραγματικότητα· όσους, αδιάφοροι για τα διδάγματα της ιστορίας, νόμιζαν ότι θα την επιταχύνουν με καύσιμο το αίμα. Αθελά του, ο κ. Χριστόδουλος Ξηρός συνέβαλε όσο ελάχιστοι στην οριστική απομυθοποίηση της οργάνωσής του. Θα ’λεγε κανείς πως ένα μερίδιο της επικήρυξής του το δικαιούται.