Την όρεξη για την ελληνική οπερέτα άνοιξε το 2011 η Εθνική Λυρική Σκηνή, παρουσιάζοντας την «Κρητικοπούλα» του Σαμάρα και ένα χρόνο αργότερα τη «Χαλιμά» του Σακελλαρίδη: Θυμηθήκαμε ότι δεν υπάρχει μονάχα ο πασίγνωστος «Βαφτιστικός». Ετσι, φέτος, η Καμεράτα στράφηκε στο άλλοτε δημοφιλέστατο «Πικ-νικ», το «Εξοχικό δείπνον εκ συμβολής» επίσης του Σακελλαρίδη. Ο μουσικολόγος Γιάννης Τσελίκας αποκατέστησε υποδειγματικά το μουσικό υλικό, ενώ χάρη στον αρχιμουσικό Γιώργο Πέτρου, τον σκηνοθέτη Στάθη Λιβαθινό και την ισορροπημένη διανομή, η οπερέτα παρουσιάστηκε σε μια ανάλαφρη, κεφάτη παράσταση, γεμάτη ρυθμό.
Στη μελωδική μουσική του έργου κυριαρχούν δημοφιλείς χοροί της εποχής. Ο Σακελλαρίδης έχει συνθέσει ωραία μέρη για τους βασικούς ρόλους, όπως η σερενάτα του δεύτερου γυναικείου ρόλου και η άρια του πρωταγωνιστή. Εξίσου απολαυστικά είναι τα ντουέτα κυρίως για το κεντρικό ζευγάρι, ένα θαυμάσιο τρίο για δύο αντρικές και μία γυναικεία φωνή καθώς επίσης δύο λαμπερά κουαρτέτα για γυναικείες φωνές στην αρχή της Β΄ Πράξης. Ολα αποδόθηκαν με κέφι από τους τραγουδιστές και τους ηθοποιούς της παράστασης: τη δροσερή Μυρσίνη Μαργαρίτη και τον έμπειρο Δημήτρη Ναλμπάντη, οι οποίοι ενσάρκωσαν το ερωτευμένο ζευγάρι, τη δυναμική Ειρήνη Καράγιαννη και τον πάντα κεφάτο Χάρη Ανδριανό, που τραγούδησαν το περίφημο «Σφίξε με», την εκρηκτική Λυδία Αγγελοπούλου και τον απολαυστικό Κωστή Ρασιδάκη, γονείς των ερωτευμένων, τον Δημήτρη Ημελλο, ο οποίος υποδύθηκε τον εξ Αμερικής «γαμπρό» τους, αποφεύγοντας τη γελοιογραφία, καθώς επίσης από τους υπόλοιπους συντελεστές της πολυπληθούς διανομής. Θαυμάσια ήταν η Χορωδία των Μουσικών Συνόλων του Δήμου Αθηναίων (διδασκαλία: Σταμάτης Μπερής) και αποφασιστικός, φυσικά, ο ρόλος του Πέτρου.
Η δήθεν αφελής, κρυπτο-πορνογραφική πλοκή του έργου αντιμετωπίστηκε από τον Λιβαθινό με ανάλαφρα νοσταλγικό τρόπο και αρκετή δόση χιούμορ, που λειτούργησε ως αντίδοτο (δραματουργική επεξεργασία: Ελσα Αδριανού). Μέσα από την ευρηματική, στυλιζαρισμένη κίνηση (Ερση Πίττα) επιλύθηκαν τα στατικά μέρη, όπως η εκτενής άρια του τενόρου (Γ΄ Πράξη) και απογειώθηκαν τα μεγάλα σύνολα στο τέλος των πράξεων. Λιτά, καρτποσταλικά σκηνικά και κοστούμια «χαρτοκοπτικής» (Ελένη Μανωλοπούλου), προβολές από ταινίες εποχής –γιατί όχι ελληνικές;– (Χρήστος Δήμας) χάρισαν ανάλαφρη διάθεση στο θέαμα. Οι υπέρτιτλοι θα βοηθούσαν την κατανόηση του αδόμενου κειμένου (Αίθουσα «Τριάντη», 21 Φεβρουαρίου).