Ιδιαίτερα επιτυχημένες υπήρξαν οι δύο συναυλίες της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Γαλλικής Ραδιοφωνίας υπό τον Μίκο Φρανκ.
Στις 12 και στις 13 Μαρτίου, στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης», ο Φινλανδός αρχιμουσικός διηύθυνε ένα «γαλλικό» και ένα «ρωσικό» πρόγραμμα και συνεργάστηκε με δύο εξαιρετικούς σολίστες: τον Γάλλο τσελίστα Γκοτιέ Καπισόν για το πρώτο Κοντσέρτο για τσέλο του Καμίγ Σεν-Σανς και με τη Νορβηγίδα βιολονίστρια Βίλντε Φρανγκ για το πρώτο Κοντσέρτο για βιολί του Ντμίτρι Σοστακόβιτς.
Την πρώτη βραδιά, η ορχήστρα ξεκίνησε με το «Πρελούδιο στο απομεσήμερο ενός φαύνου» του Ντεμπισί, συνέχισε με τη συμφωνική σουίτα «Ανοιξη» του ίδιου συνθέτη και ολοκλήρωσε το πρόγραμμά της με τη σουίτα «Η μάνα μου η χήνα» του Ραβέλ. Εκείνο το οποίο άμεσα διέκρινε κανείς ήταν η ποιότητα ήχου του συνόλου και ιδιαίτερα αυτή των εγχόρδων του: ένας ήχος ομοιογενής, καλλιεργημένος, αισθητικά ωραίος, ο οποίος διατηρούσε τις ποιότητες αυτές ακόμη και στις μεγαλύτερες εντάσεις. Στην τέχνη του Φρανκ θα πρέπει να αποδώσει κάποιος την ευγένεια και την κομψότητα στη διαμόρφωση των φράσεων, ειδικά όπως αποτυπώθηκε στις πέντε μικρογραφίες που συνιστούν το έργο του Ραβέλ. Στον αρχιμουσικό πιστώνεται επίσης η ευέλικτη, χαλαρή άρθρωση ανάμεσα στις μουσικές παραγράφους, η οποία τελικά έδινε χαρακτηριστική ελαφράδα στη μουσική.
Ηταν ποιότητες οι οποίες επιβεβαιώθηκαν και την επόμενη βραδιά, τόσο στο Κοντσέρτο του Σοστακόβιτς όσο και στην υποδειγματική απόδοση της μουσικής για το μπαλέτο «Πετρούσκα» του Στραβίνσκι. Ο Φρανκ και η ορχήστρα ανέδειξαν τις ατμόσφαιρες του μπαλέτου μέσα από τη μουσική: την ανάλαφρη, ανέμελη διάθεση καρναβαλιού με το κουκλοθέατρο και τα παιχνίδια, τη μαγεία της έναστρης νύχτας, τον γοητευτικό όσο και απειλητικό Μαυριτανό. Στο εξαιρετικό αποτέλεσμα συνεισέφεραν άριστες επιδόσεις από τα πνευστά, ιδιαίτερα το φλάουτο και την τρομπέτα.
Ο Μίκο Φρανκ διηύθυνε δύο καλά σχεδιασμένα προγράμματα με εξαιρετικούς σολίστες.
Κατά την πρώτη βραδιά, ο Γκοτιέ Καπισόν απέδωσε με εκφραστικότητα το πρώτο Κοντσέρτο για τσέλο του Σεν-Σανς. Δεδομένη ήταν η δεξιοτεχνία όπως και η τονική ακρίβεια, στοιχεία που επέτρεπαν στον τσελίστα να χειριστεί με μεγάλη ευχέρεια τα εκφραστικά του μέσα.
Ακόμη επιτυχέστερη υπήρξε κατά τη δεύτερη βραδιά η ερμηνεία της Βίλντε Φρανγκ στο πρώτο Κοντσέρτο για βιολί του Σοστακόβιτς. Οχι μόνον επειδή το έργο είναι ιδιαίτερα απαιτητικό, αλλά και επειδή λίγες ημέρες νωρίτερα ένας άλλος θαυμάσιος βιολονίστας, ο Κρίστιαν Τέτσλαφ, είχε ερμηνεύσει με επιτυχία το ίδιο κοντσέρτο στην ίδια αίθουσα με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Λονδίνου. Η Φρανγκ διέθετε ήχο εντυπωσιακά στιβαρό όσο και εύπλαστο.
Η ερμηνεία της υπήρξε ιδιαίτερα εκφραστική και ξεχώρισε για τη εσωτερικότητά της στην «πασακάλια». Γεμάτο αποχρώσεις και ευαίσθητες σκιάσεις ήταν επίσης το εκτενές δεξιοτεχνικό τμήμα (καντέντσα) στο τέλος αυτού το μέρους. Είχε κανείς την αίσθηση μιας ερμηνείας που δεν φοβόταν να αναδείξει τα σκοτάδια της μουσικής και η οποία ευτύχησε επειδή, επιπλέον, ο Μίκο Φρανκ κράτησε την ορχήστρα χαμηλά, δημιουργώντας καλύτερη ισορροπία ανάμεσα στο σύνολο και στην σολίστ.