«Πριν από είκοσι χρόνια, όταν μιλούσαμε για ελληνικό animation, στο εξωτερικό ο κόσμος γελούσε. Τώρα κάνουμε μια προσπάθεια να ανοιχθούμε προς τα έξω». Ο Αγγελος Ρούβας, σκηνοθέτης και ερευνητής των ταινιών κινουμένων σχεδίων, μας μίλησε για αυτόν τον ξεχωριστό κινηματογραφικό κλάδο και την πρωτοβουλία του να φτιάξει τον πρώτο πλήρη διαδικτυακό κατάλογο -και όχι μόνο- για το ελληνικό animation.
Εκεί, μέσα σε ένα ιδιαίτερα κομψό και εύχρηστο περιβάλλον πλοήγησης, μπορεί κανείς να βρει και να δει online τις περισσότερες ελληνικές δημιουργίες, συμπεριλαμβανομένης και της ιστορικής πρώτης, «Ο Ντούτσε αφηγείται», του Σταμάτη Πολενάκη από το 1945. Εκτός των ταινιών όμως, ο ιστότοπος φιλοξενεί επίσης τα προφίλ εκατοντάδων μεμονωμένων δημιουργών αλλά και εταιρειών που δραστηριοποιούνται στο animation. «Χρειαζόμαστε έναν χώρο για να βρεθούμε. Με αυτή την έννοια, η δημιουργία του σάιτ είναι ένα κάλεσμα να ανοιχτούμε και να ενώσουμε δυνάμεις για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Με δεδομένη άλλωστε την έλλειψη παραγωγών που να ενδιαφέρονται για το κινούμενο σχέδιο στην Ελλάδα, η μόνη λύση είναι οι συμπαραγωγές και οι συνεργασίες».
Βέβαια, η ιδιαιτερότητα των καλλιτεχνών του animation σε σχέση με τους υπόλοιπους κινηματογραφιστές να απομονώνονται για τη δουλειά τους -προσομοιάζουν με τους ζωγράφους ως προς αυτό- δεν βοηθάει και πολύ. Είναι φανερό όμως πως δεν γίνεται και διαφορετικά. Οπως μας είπε και ο κ. Ρούβας «η ιστορική καταγραφή που κάναμε δείχνει ότι οι περισσότεροι δημιουργοί δεν αντέχουν οικονομικά να κάνουν πάνω από τρεις ταινίες.
Οπότε είτε τα παρατούν, είτε φεύγουν για να εργαστούν στο εξωτερικό». Συνεργασία λοιπόν και ένωση δυνάμεων φαίνεται να είναι η λύση κι εδώ όπως και σε άλλα ζητήματα της καλλιτεχνικής -και όχι μόνο- ζωής.
Γιατί είναι ανησυχητικό σε μια εποχή που το ελληνικό σινεμά, κόντρα στις οικονομικές δυσκολίες, δείχνει να διανύει περίοδο άνθισης με αρκετά διεθνή βραβεία, ο κλάδος του αυτός να υστερεί. Το animation, εξάλλου, όπως και το ντοκιμαντέρ, προσφέρεται ιδιαιτέρως για την προβολή των ελπίδων και των ανησυχιών του σύγχρονου ανθρώπου με ένα τρόπο πιο άμεσο και σχηματικό από την τυπική μυθοπλασία. Το χιούμορ και ο πολύχρωμος κόσμος του μπορεί κάποιες φορές να αγγίξουν περισσότερο τα συναισθήματα θεατή. Και τέλος δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα πιο πολλά έργα κινουμένων σχεδίων -με αρκετές εξαιρέσεις βέβαια- απευθύνονται στα παιδιά. Δεν είναι κρίμα οι ιστορίες και οι εικόνες που τα διασκεδάζουν να προέρχονται μόνο από το εξωτερικό;