Επειδή ουδέν κάκιστον αμιγές καλού, ας εκβιάσουμε εαυτόν να δει το δράμα θετικά. Ευτυχώς, λοιπόν, που ήταν Μεγάλη Τετάρτη κι έτσι το κλίμα της κατάνυξης, που θρυλείται ότι κυριαρχεί στη χώρα μεγαλοβδομαδιάτικα, επηρέασε και την Τούμπα. Μια ωραία γαλήνη (σχεδόν εκ χόρτου) επικράτησε στις κερκίδες, ενώ στο χορτάρι οι παίκτες συναγωνίστηκαν ευγενώς στο παραδοσιακό άθλημα του σταυροκοπήματος, μ’ αυτόν τον μοναδικό ελληνικό τρόπο, όπου η δεξιά και τα δάχτυλά της με τη βιαστικότατη, σχεδόν ενοχική κίνησή τους είναι σαν να πλέκουν.
Βεγγαλικά, κροτίδες και καπνογόνα, από τα απαγορευμένα βέβαια (μόνο αν νομιμοποιηθούν και χορηγούνται εφεξής δωρεάν από το κράτος είναι πιθανό να τελειώσει η μόδα τους), εκτοξεύτηκαν κατά χιλιάδες στους ουρανούς. Για να συναντήσουν το Ματωμένο Φεγγάρι. Με την αφειδή ρίψη τους πιστοποιήθηκε ότι τελικά έχουμε τον τρόπο να τα φέρνουμε βόλτα και «να κάνουμε τη διαφορά» ακόμα και όταν ζοριζόμαστε οικονομικά. Επιβεβαιώθηκε επίσης πως οι ορθόδοξοι χριστιανοί είναι πανέτοιμοι για την Ανάσταση. Και αν όχι πνευματικά, τουλάχιστον επιχειρησιακά: με τέτοια προμήθεια βεγγαλικών, όλο και κάποια θα περίσσεψαν για την ενιαύσια επιχείρηση με τον κωδικό «εκρηκτική υποδοχή του Αγίου Φωτός».
Ευτυχώς επίσης που το υψηλού επιπέδου παιχνίδι προβλήθηκε από συνδρομητικό κανάλι και όχι από την κομματικοκρατική Δ.Τ. ή κάποιον από τους ιδιωτικούς διαύλους. Ετσι το ευ αγωνίζεσθαι στην ελληνική εκδοχή του, δηλαδή τη μοναδική πλανητικώς αυθεντική (δοθέντος ότι ημείς η κοιτίς και η πατρίς κάθε ωραίου, μεγάλου και αληθινού), το απόλαυσαν μόνο οι συνδρομητές και οι καφετεριόβιοι. Αποφεύχθηκε έτσι ο εμφύλιος, που θα είχε σίγουρα ξεκινήσει αν η εικόνα της Τούμπας έφτανε σε όλα τα σπίτια και σε όλα τα καφενεία. Διότι, αν αυτό το πάθος, το μένος που κυριάρχησε μέσα κι έξω από το γήπεδο, είχε πανελλαδική θεαματικότητα και έβρισκε μαζικά αποδέκτες και μιμητές, το σχίσμα Νότος – Βορράς θα έπαυε να είναι ένα άδειο κλισέ των δημοκολάκων, παραγόντων της πολιτικής ή του αθλητισμού. Και οι αναρίθμητοι «κολλημένοι με την μπάλα» που κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού έριχναν τις ντουφεκιές και το δηλητήριό τους από τα διαδικτυακά μετερίζια τους, ίσως έβγαιναν στους δρόμους για να επιβάλουν βιαίως τον οπαδικό μονοθεϊσμό τους.
Προς μετριασμό της έξαψης, μπαίνω στον πειρασμό να μεταφέρω εδώ ένα νόστιμο θρησκειοποδοσφαιρικό ανέκδοτο: Δύο Παοκτζήδες πάνε στον Αγιο Δημήτριο να προσευχηθούν: «Βόηθα, Αγιε, να νικήσουμε τον γαύρο, αλλιώς θα στραφώ στο εντεκάθεο», ικετεύει (ή απειλεί) ο ένας. Και ο κολλητός του: «Ποιο εντεκάθεο, ρε; Δώδεκα δεν ήταν οι Ολύμπιοι;» Για να πάρει την απάντηση: «Σώπα, μωρέ. Ποιος τον μετράει τον Αρη;» Ανέκδοτο; Γιατί όχι. Μήπως ανέκδοτο δεν είναι να ξανασφαζόμαστε για το φως των Ιεροσολύμων–αρχηγό κράτους μέσα σε τόσο ζόφο; Και με τον Κοραή αδιάβαστο;