«Η Βραζιλία στις φλόγες» μετά την ήττα από τη Γερμανία. Το έγραψαν πολλά ελληνικά ΜΜΕ, κυρίως ηλεκτρονικά. Στα ρεπορτάζ όμως οι ζημιές περιορίζονταν σε μερικά -μετρημένα στα δάχτυλα ενός χεριού- πυρπολημένα λεωφορεία. Η Βραζιλία, να θυμίσουμε, έχει πληθυσμό περίπου 200 εκατομμύρια, είκοσι φορές όσο η Ελλάδα. Και στα Εξάρχεια έπεσαν κάτι μολότοφ χθες, με την ίδια λογική θα μπορούσε κανείς να αποφανθεί «φλέγεται η Ελλάδα». Στην πραγματικότητα οι αναλυτές και οι αθλητικογράφοι ήλπιζαν σε μία αυτοεκπληρούμενη προφητεία, αναπαράγοντας όλα τα παρωχημένα κλισέ που συνοδεύουν τη Βραζιλία. Οταν η εθνική τους ομάδα κερδίζει, πανηγυρίζουν και χορεύουν σάμπα. Οταν χάνει, σκοτώνονται κι αυτοκτονούν από θλίψη.
Τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβη. Ολα τα σχήματα καταρρίφθηκαν στον προχθεσινό συναρπαστικό αγώνα. Ναι, φυσικά και απογοητεύτηκαν οι Βραζιλιάνοι φίλαθλοι. Στα τελευταία γκολ της Γερμανίας όμως χειροκρότησαν με γνήσιο ενθουσιασμό και, όταν οι παίκτες της αντίπαλης ομάδας αντάλλασσαν μπαλιές, φώναζαν «όλε όλε». Και οι Γερμανοί παίκτες όμως επέδειξαν εντυπωσιακή συναισθηματική νοημοσύνη. Πανηγύριζαν κάθε τέρμα σεμνά, διακριτικά, χωρίς να προκαλέσουν τους θεατές στην εξέδρα. Κάποια στιγμή, η κάμερα καρφώθηκε στο πρόσωπο του προπονητή της Γερμανίας Γιόακιμ Λεβ, την ώρα που αστειευόταν με τον βοηθό του. Μόλις το συνειδητοποίησε, έβαλε το χέρι μπροστά του για να καλύψει το στόμα του, ώστε να μην εκληφθεί το γέλιο του ως ειρωνεία για τις επιδόσεις των αντιπάλων.
Ηταν ένα ωραίο ματς, ας μη σταθούμε μόνο στον διασυρμό της Βραζιλίας, ας δώσουμε έμφαση στο υπέροχο παιχνίδι της Γερμανίας. Ελάχιστοι ασχολήθηκαν με την ηθικά άμεμπτη αγωνιστική συμπεριφορά τους. Οποιαδήποτε άλλη ομάδα μετά το δεύτερο γκολ θα τραβιόταν πίσω. Θα έπαιζε πασούλες με τον τερματοφύλακα, κρατώντας δυνάμεις και αποφεύγοντας τον κίνδυνο τραυματισμών ενόψει του κρίσιμου τελικού της Κυριακής. Δεν το έκαναν. Δεν σταμάτησαν να τρέχουν πάνω κάτω ούτε μετά το πέμπτο, ούτε καν μετά το έκτο γκολ.
Συνήθως οι ημιτελικοί των Μουντιάλ είναι ανιαροί, κρίνονται στο ένα γκολ, στις παρατάσεις, στα πέναλτι. Προσφέρονται για προπονητικούς τακτικισμούς και αμοιβαίο κατενάτσιο, εν αναμονή του μοιραίου λάθους του αντιπάλου. Το προχθεσινό ματς ήταν ιστορικό ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο, επειδή ανέτρεψε κάθε προηγούμενη παράδοση. Στο τέλος όμως αυτό που έμεινε ήταν (πάλι!) η ρήση του Αγγλου ποδοσφαιριστή Γκάρι Λίνεκερ: «Το ποδόσφαιρο είναι απλό άθλημα. Είκοσι δύο παίκτες κυνηγούν μια μπάλα για ενενήντα λεπτά και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί». Ακόμη και όταν οι μισοί από τους 22 είναι Βραζιλιάνοι.