Η βιασύνη για την εξουσία δεν αφήνει περιθώρια για τους λογικούς συμβιβασμούς που είναι προφανές ότι επιβάλλει το εθνικό συμφέρον. Το πολιτικό σύστημα μας οδηγεί ξανά στα όρια της κατάρρευσης. Αλλά πόσες φορές μπορεί μια χώρα να φθάσει στο χείλος του γκρεμού και να σωθεί;
Παρά τις τελευταίες συναινετικές κινήσεις, που έτσι κι αλλιώς έγιναν με καθυστέρηση, ο κ. Σαμαράς έχει ευθύνες. Μετά τις ευρωεκλογές διολίσθησε στην απραξία και στον λαϊκισμό, και τώρα κάνει τους σχεδιασμούς του για την επόμενη ημέρα ελπίζοντας ότι η ακραία πόλωση και ο φόβος θα μειώσουν τη διαφορά και θα κρατήσουν ζωντανή την προοπτική επιστροφής στην εξουσία, μετά μια σύντομη «παρένθεση ΣΥΡΙΖΑ».
Η χώρα οδηγείται σε ακυβερνησία. Στο σενάριο της αυτοδυναμίας, ο κ. Τσίπρας είτε δεν θα μπορέσει να υλοποιήσει τις εξαγγελίες του και θα προβεί σε υπαναχωρήσεις που θα «τσαλακώσουν» τη ριζοσπαστική εικόνα του ή θα οδηγήσει τη χώρα σε σύγκρουση με τους εταίρους με ανεξέλεγκτες συνέπειες. Σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας, θα αναγκασθεί να συνεργασθεί με άλλο κόμμα, όπου και πάλι θα βάλει «νερό στο κρασί του». Αν συνεργασθεί με το «Ποτάμι» θα κινηθεί προς ρεαλιστικές θέσεις, οι οποίες θα προκαλέσουν εσωτερικές τριβές και αντιδράσεις από την Αριστερή Πλατφόρμα και άλλες συνιστώσες που θα καταγγείλουν υπαναχωρήσεις και συμβιβασμό με το σύστημα. Στην περίπτωση που οι Ανεξάρτητοι Ελληνες εισέλθουν στη Βουλή –κάτι που υπό τις παρούσες συνθήκες διαγράφεται όλο και πιο δύσκολο– υπάρχει και η εναλλακτική της συνεργασίας με τον κ. Καμμένο. Εδώ το σκηνικό θα είναι ακόμη πιο προβληματικό, καθώς, με εξαίρεση την ευκαιριακή κοινή αντιμνημονιακή συμπόρευση, δεν υπάρχει κοινός τόπος μεταξύ ΑΝΕΛ και ΣΥΡΙΖΑ.
Ο,τι και αν συμβεί, είναι σαφές ότι οι σχεδιασμοί των κομμάτων γίνονται με γνώμονα το βραχυπρόθεσμο κομματικό όφελος και όχι τι εξυπηρετεί μακροπρόθεσμα τη χώρα. Εάν κριτήριο ήταν το εθνικό συμφέρον, θα εκλέγαμε συναινετικά έναν κοινής αποδοχής Πρόεδρο της Δημοκρατίας, θα ξεκινούσαμε τη διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος (η καθυστέρησή της από τη Ν.Δ. έγινε με στόχο να αξιοποιηθεί κομματικά στο παρά πέντε) και θα συμφωνούσαμε σε εκλογές εντός του 2015. Το πιθανότερο είναι πως θα τις κέρδιζε ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος θα αναλάμβανε την εξουσία σε ένα πολύ πιο διαχειρίσμο περιβάλλον, με αισθητά μικρότερες ανάγκες αποπληρωμής δανεικών και την οικονομία σε σταθερή πορεία ανάπτυξης, εξέλιξη που θα του επέτρεπε να προχωρήσει σε μερική αναδιανομή πλούτου. Αλλά το πολιτικό σύστημα εμμένει στους κυνικούς υπολογισμούς, επιλέγοντας να παίζει τη χώρα στη ρώσικη ρουλέτα. Λίγη σημασία έχει ότι η αξιολόγηση είναι στον αέρα, οι χρηματοδοτικές ανάγκες της επόμενης χρονιάς ξεπερνούν τα 22 δισ., τα κεφάλαια φεύγουν, οι επενδύσεις έχουν «παγώσει», και οι εταίροι διαμηνύουν πως δεν θα προβούν σε κινήσεις στήριξης όπως το 2012.