Με όπλο την ορμητικότητα του χαρακτήρα και την τόλμη του πνεύματος, άνοιξε νέους δρόμους στην τέχνη, όχι μονάχα για τον εαυτό του αλλά και για τις γενιές καλλιτεχνών που ακολούθησαν.
Ο πρωτοπόρος Νίκος Κεσσανλής άλλαξε τον ρου των εικαστικών στη χώρα μας, ως δημιουργός αλλά και πρύτανης στην ΑΣΚΤ. Και τώρα, 11 χρόνια μετά τον θάνατό του, η αίθουσα τέχνης a.antonopoulou.art, κάνει ένα ειδικό εκθεσιακό αφιέρωμα για τον πρωτοπόρο, του οποίου το πρώτο μέρος θα εγκαινιαστεί στις 10 Φεβρουαρίου. Τίτλος του, «Οι Τοίχοι της Πόλης», με αναφορά στη γνωστή ενότητα. Ο Κεσσανλής ανακαλύπτει την ποιητικότητα των τοίχων σαν υπόστρωμα της ίδιας της ζωής. Με επικολλήσεις, εκδορές, επάλληλες επιστρωματώσεις πυκνής χρωματικής μάζας, που προκύπτουν ως προϊόντα αυτόματης γραφής και παρορμητικών χειρονομιών (gestes), φτιάχνει ένα νέο αφήγημα, ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1950.
Δύο μέρη
Η δεύτερη έκθεση θα ακολουθήσει λίγο αργότερα και θα λέγεται «Οι φίλοι». Είναι αφιερωμένη στον κύκλο έργων του καλλιτέχνη που ο Γάλλος κριτικός της τέχνης Pierre Restany αποκάλεσε mec art, στην ουσία τις φαντασμαγορίες της ταυτότητας, τις σκιές και τις απαθανατίσεις των φίλων του καλλιτέχνη.
Θα αναρωτηθεί κανείς πόσο επίκαιρο είναι σήμερα το έργο του Κεσσανλή. Η απάντηση είναι πως η συγκρουσιακή του φύση, το στοιχείο του θάρρους και της καινοτομίας δεν το κάνει απλώς διαχρονικό, αλλά και απαραίτητο σημείο αναφοράς στην εποχή μας. Ο καλλιτέχνης δεν φοβήθηκε ποτέ να ακολουθήσει έναν καινούργιο δρόμο.
Συγκρουσιακός
Οπως επισημαίνει ο Γιώργος Τζιρτζιλάκης στο κείμενο του καταλόγου της έκθεσης που επιμελήθηκε το 1997 στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης: «Είναι γνωστό ότι ο Κεσσανλής, καλλιεργώντας μια διεθνή γλώσσα, αντιτάχθηκε στην παραστατικότητα της κομφορμιστικής ζωγραφικής, η οποία, τα χρόνια του μεταπολέμου, αναπαρήγαγε τις μυθολογίες της Γενιάς του ’30 και κυρίως τον κουρασμένο εστετισμό της “ελληνικότητας” και τον θανάσιμο εχθρό κάθε δημιουργικότητας, το “καλό γούστο”».
Γεννημένος στη Θεσσαλονίκη το 1930, επηρεάστηκε πολύ από το έργο του Γιάννη Σπυρόπουλου και φοίτησε στην ΑΣΚΤ με καθηγητές τον Μόραλη και τον Ουμβέρτο Αργυρό. Ζώντας στη Ρώμη και το Παρίσι, μεταβόλισε δημιουργικά τα διεθνή ρεύματα, συνέδεσε τη ζωγραφική με τη φωτογραφία, υπήρξε δάσκαλος για πολλούς από τους σύγχρονους καλλιτέχνες. Γνήσιο τέκνο των αναζητήσεων της δεκαετίας του ’60 μαζί με τον Κανιάρη και τον Δανιήλ, άφησε ένα ανεξίτηλο στίγμα στην ελληνική εικαστική δημιουργία. Συναναστράφηκε ενδιαφέροντες πνευματικούς ανθρώπους, πορεύτηκε μαζί με τη Χρύσα Ρωμανού, αγάπησε την ανατροπή στα έργα και τη ζωή του.