Πολλοί φίλοι μου ενοχλήθηκαν από τη -μάλλον όψιμη- στρατηγική του «Ποταμιού» «Ψηφίστε μας, για να μην είναι τρίτη η Χρυσή Αυγή». Χθες, πάλι, οι ίδιοι άνθρωποι εξέφραζαν τον αποτροπιασμό τους για τα υψηλά ποσοστά της Χ.Α. και την εδραίωσή της στον πολιτικό χάρτη. Εχει λοιπόν συμβολική αξία ή όχι η θέση της Χ.Α.; Τι λέει για την ελληνική κοινωνία και το εκλογικό της σώμα; Οτι ένα σημαντικό ποσοστό των ψηφοφόρων είναι αντισημίτες, θαυμάζουν τον Χίτλερ και έχουν μια ροπή στην άσκηση βίας.
Επιπλέον, η χθεσινή επίδοση της Χ.Α. αποτελεί κακό οιωνό για την επόμενη Βουλή. Αν στα πρώτα ψηφοδέλτια, του 2012, οι υποψήφιοι βουλευτές της Χ.Α. αντιλαμβάνονταν το κόμμα ως αντισυστημικό, «εθνικιστικό», όπως αυτοπροσδιορίζεται, στη νέα Βουλή θα εισέλθει ο σκληρός πυρήνας του φιλοναζιστικού κόμματος. Οσοι δέχθηκαν να θέσουν υποψηφιότητα αυτή τη φορά με τη Χ.Α. δεν είναι ούτε παραπλανημένοι, πρώην ΠΑΣΟΚοι, σαν τον Στάθη Μπούκουρα, ούτε απλοί υπερπατριώτες που έχουν στόχο να διασώσουν την εθνική κυριαρχία από την τρόικα και την Αγκελα Μέρκελ.
Ούτε φυσικά οι ψηφοφόροι της Χ.Α. είναι απελπισμένοι Ελληνες indignados-θύματα της κρίσης. Δεν έχουν πλέον οιανδήποτε δικαιολογία. Εχουν παρακολουθήσει τις δίκες, τα βίντεο με τα όπλα και τους αγκυλωτούς σταυρούς, έχουν δει τους ναζιστικούς χαιρετισμούς και τα αντισημιτικά φυλλάδια. Είχαν μπόλικες πολιτικές διεξόδους να εκφράσουν την οργή τους, συμπεριλαμβανομένου ενός κόμματος εξουσίας. Και σε άλλες χώρες της Ευρώπης βιώθηκε με τραυματικό τρόπο η κρίση, αλλά δεν έκαναν την εμφάνισή τους τέτοιου είδους ακροδεξιά μορφώματα, υπόδικα για εγκληματική δράση.
Τα ΜΜΕ δοκίμασαν και τις δύο μεθόδους αντιμετώπισης του κόμματος: αρχικά την προβολή-ενημέρωση και στις τελευταίες εκλογές την αποσιώπηση. Ειδικά στην πρώτη φάση, της υπερπροβολής, υπήρξαν σοβαρά προβλήματα, κάποτε λόγω απειρίας, άλλοτε εσκεμμένα. Είδαμε όμως και αριστοτεχνικά δείγματα ερευνητικής δημοσιογραφίας. Παρ’ όλα αυτά, αμφότερες μέθοδοι απέτυχαν οικτρά.
Τέλος, εκτός από το ίδιο το κόμμα και τους ψηφοφόρους του, το χθεσινό αποτέλεσμα αποδεικνύει πόσο επικίνδυνη ήταν η προεκλογική εκστρατεία της Ν.Δ. Με στόχο, υποτίθεται, την αλίευση δεξιών συντηρητικών ψήφων, το κυβερνών κόμμα με την ατζέντα του περί «νόμου και τάξης» και την εμφυλιοπολεμική ρητορική του νομιμοποίησε την ψήφο στη Χ.Α. Από τη διαπόμπευση των οροθετικών επί υπουργίας Ανδρέα Λοβέρδου μέχρι τις μισαλλόδοξες δηλώσεις ιεραρχών, από τα τρυφερά ραντεβού των Τάκη Μπαλτάκου – Ηλία Κασιδιάρη μέχρι τον σεξισμό και την ομοφοβία ακόμη και ανθρώπων της Αριστεράς, από τον άστοχο συσχετισμό των προσφυγικών κυμάτων από τη Συρία με τις επιθέσεις εναντίον Charlie Hebdo διά στόματος Αντώνη Σαμαρά μέχρι το φλερτ του ΣΥΡΙΖΑ με τον Πάνο Καμμένο, που θεωρεί ότι «οι Εβραίοι δεν φορολογούνται», επρόκειτο για το χρονικό μιας προαναγγελθείσας νεκρανάστασης.