Η Ν.Δ. αποφάσισε να κατεβάσει τον φυλακισμένο δήμαρχο Χειμάρρας Φρέντι Μπελέρη ως υποψήφιο ευρωβουλευτή για να καταστήσει ευρωπαϊκή υπόθεση την παραβίαση του κράτους δικαίου από την Αλβανία. Το είπε χθες σαφώς ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης, καταγγέλλοντας μάλιστα ότι αυτά τα ζητήματα, «αυτά που λέμε προοδευτικά, προσπάθησαν κάποιοι να τα πάρουν ως μονοπώλιο. Εμείς δεν θεωρούμε ότι ανήκουν σε κανέναν μονοπωλιακά».
Οντως. Ομως η ίδια η κυβέρνηση αντιφάσκει όταν απορρίπτει την κριτική του Ευρωκοινοβουλίου για τις δικές της επιδόσεις στον τομέα. Δεν μπορεί να αποκτά δυσανεξία όταν το ψήφισμα για το κράτος δικαίου την αφορά και υπερευαισθησία όταν το πρόβλημα αφορά τους γείτονες.
Από την ίδια νόσο «των δύο μέτρων και δύο σταθμών» πάσχει και η αξιωματική αντιπολίτευση. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Στέφανος Κασσελάκης, κατακεραύνωνε πριν από λίγους μήνες τον νεποτισμό και την οικογενειοκρατία, «που είναι παντού», ενώ τη Δευτέρα το βράδυ ανακοίνωσε ότι στις εσωκομματικές προκριματικές για την κατάρτιση του ευρωψηφοδελτίου συγκαταλέγεται και ο ξάδελφός του από τα Χανιά, Βασίλης Κασσελάκης, ο οποίος είναι γιος του πρώην βουλευτή της Ν.Δ., Γιάννη Κασσελάκη. Πόσο αξιόπιστη μπορεί πλέον να ακουστεί η αναφορά του περί τζακιών που αλληλοκαλύπτονται;
Κοινός παρονομαστής είναι η υποτίμηση του εκλογικού σώματος. Πίσω από αυτήν την αντιμετώπιση κρύβεται η πεποίθηση των κομματικών επιτελείων ότι ξέρουν «τι θέλει ο λαός».
Την ίδια στιγμή, έχει δικαίωμα να επικρίνει τη Ν.Δ. το ΠΑΣΟΚ για λαϊκίστικες επιλογές άσχετες με την Ευρώπη, όταν το ίδιο το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα κατεβάζει στην αναμέτρηση τον πρώην ποδοσφαιριστή της εθνικής ομάδας Θοδωρή Ζαγοράκη, την πρώην πρωταθλήτρια στίβου Αννα Βερούλη και τον τηλεοπτικό αστέρα της αστυνομίας Γιώργο Καλλιακμάνη;
Είναι θεμιτή η κριτική του Νίκου Ανδρουλάκη προς τον Στέφανο Κασσελάκη ότι «η πολιτική του lifestyle είναι δώρο στην κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη»; Δεν περιλαμβάνεται σε αυτήν την πολιτική και το δικό του κόμμα, θεωρώντας ότι χωρίς lifestyle θα βρεθεί τρίτο, ίσως και τέταρτο στις ευρωεκλογές;
Κοινός παρονομαστής του συνδρόμου «δύο μέτρα και δύο σταθμά» είναι η υποτίμηση του εκλογικού σώματος. Πίσω από αυτήν την αντιμετώπιση κρύβεται η πεποίθηση των κομματικών επιτελείων ότι ξέρουν «τι θέλει ο λαός» και του το παρέχουν: μια διασημότητα (ναι, αλλά τότε γιατί, π.χ., απέτυχε να εκλεγεί ο τηλεπαρουσιαστής Γιώργος Λιάγκας το 2007 με το ΠΑΣΟΚ;), μια συντηρητική υποψηφιότητα «για να μην υπάρξουν διαρροές προς τα δεξιά στη βόρεια Ελλάδα» (ωραία, και τότε πώς εξελέγη δήμαρχος ο προοδευτικός Γιάννης Μπουτάρης στη Θεσσαλονίκη;) και κάποιες φωτογενείς παρουσίες, προκειμένου να εξασφαλιστεί ευωδιαστό «άρωμα γυναίκας», όπως επιτάσσει ο στερεοτυπικός τίτλος των ΜΜΕ την επόμενη ημέρα (τότε, γιατί είναι μόνον έξι από τους 21 συνολικά ευρωβουλευτές;).
Οι επιλογές των ψηφοφόρων δεν είναι τόσο προβλέψιμες όσο νομίζουν ορισμένοι. Το εκλογικό σώμα ανέκαθεν επεφύλασσε εκπλήξεις στους… ξερόλες επικοινωνιολόγους, τόσο ευχάριστες όσο και οδυνηρές.