Για να φανεί ότι έχουμε πόλεμο δύο κόσμων, η ορισμένης θητείας (λόγω ταλέντου) εκπρόσωπος Τύπου της Ν.Δ. κατηγόρησε τον κ. Τσίπρα πως «αγνόησε επιδεικτικά μια παράδοση αιώνων του ελληνικού έθνους, η πορεία του οποίου είναι συνυφασμένη με την Ορθοδοξία». Δεν ξέρω αν η κ. Σπυράκη μετράει και τους αιώνες του «ένδοξού μας βυζαντινισμού», ώστε να αβγατίσει τα χρόνια της «παράδοσης». Αν της το επέτρεπε πάντως η εύλογη μετεκλογική δυσθυμία της, θα έπρεπε να σκεφτεί ότι ο θρησκευτικός όρκος με τον οποίο ο εκάστοτε νέος άρχων δεσμεύεται ότι θα φυλάττει κτλ., είναι ένα κέλυφος. Μια ρουτίνα, ένα εθιμικό κατάλοιπο διά του οποίου αποθεώνεται η υποκρισία. Ακόμα και ιεράρχες ενίστανται πλέον.
Η παρουσία των ιερωμένων, ο σταυρός, το ευαγγέλιο προσθέτουν κάποια απατηλή ιερότητα στην τελετή. Δεν λειτουργούν όμως δεσμευτικά. Οπως δεν λειτουργεί ο θρησκευτικός γάμος. Το ζευγάρι υπόσχεται ότι θα ζήσει τον κοινό του βίο «εν πίστει και ομονοία και αληθεία και αγάπη». Μολαταύτα, όσοι παντρεύονται σε εκκλησία, με δεσποτάδες και αρχιμανδρίτες, καταλήγουν σε διαζύγιο (λόγω απιστίας, εξαπάτησης, βίας, ανειλικρίνειας κτλ.) με την ίδια συχνότητα που χωρίζουν και όσοι παντρεύονται πολύ λιγότερο φαντασμαγορικά, σε κάποιο δημαρχείο.
Το δέος ενώπιον του Θεού, το οποίο θέλουμε να πιστεύουμε πως είναι ο επιβλητικός σκηνοθέτης της τελετής του θρησκευτικού όρκου, δεν εμπόδισε ποτέ κανέναν πολιτικό να παραστρατήσει, να ψευστεί, να αδικήσει, να αδιαφορήσει για το γενικό καλό, καταντώντας υποτακτικός ειδικών συμφερόντων. Αν, φοβούμενοι τον Θεό, οι ορκιζόμενοι πίστευαν στην αλήθεια και την ισχύ κάθε λέξης, κάθε γράμματος του όρκου τους, τότε θα ήμασταν ήδη πολύ κοντά στον παράδεισο της δικαιοσύνης. Διότι ο φόβος σε κάνει ενάρετο, έστω παροδικά, όσο διαρκεί το δέος. Και για να υπάρχουν τόσοι ορκοπάτες στην πολιτική, σημαίνει ότι ουδένα φόβο προκαλεί ο όρκος στον Θεό. Με τη θρησκευτική ορκωμοσία των πολιτικών και με τον επί του ευαγγελίου όρκο μαρτύρων, κατηγορουμένων και κατηγόρων στα δικαστήρια, υποχρεώνουμε την Εκκλησία, που κηρύσσει το «μή ομώσαι όλως», να συμπράξει σε μια τελετή φαρισαϊκή. Κάτι χειρότερο: σε μια τελετή όπου είναι βέβαιο ότι θα καταπατηθεί η τρίτη από τις δέκα εντολές, «ου λήψει το όνομα κυρίου του Θεού σου επί ματαίω», αλλά (ειδικά στα δικαστήρια) και η ένατη: «ου ψευδομαρτυρήσεις…» Σ’ αυτές τις περιπτώσεις ο όρκος είναι γραφή πάνω στο νερό. Κι ας ακουμπάει το χέρι μας στο ευαγγέλιο. Αλλωστε, όταν είναι να πάρουμε βαρύ όρκο, τέτοιον που να ανατριχιάζουμε με κάθε συλλαβή, δεν ορίζουμε μάρτυρές μας τα θεία, που δεν βαραίνουν μέσα μας, αλλά τα κόκαλα της μάνας μας.
Για να αποκτήσει πάντως νόημα η κίνηση του ΣΥΡΙΖΑ να δοθεί πολιτικός όρκος, πρέπει η νέα κυβέρνηση να υλοποιήσει ένα πάγιο αίτημα της Αριστεράς: τον χωρισμό Εκκλησίας και κράτους. Αλλιώς θα μείνει κι αυτή στο κέλυφος.