Εκ παραδόσεως, βαθιά στον χρόνο και στις συλλογικές αντιλήψεις, τη Μεγάλη Εβδομάδα τα γράδα του αντιεβραϊσμού ανεβαίνουν ιδιαίτερα. Η ήδη προχριστιανική αντιπάθεια των Ελλήνων προς τους Εβραίους αναβαθμίστηκε και απέκτησε νέο περιεχόμενο με τον εκχριστιανισμό τους, όχι παντού και πάντα ειρηνικό, παρά τους θρύλους. Συμφωνώντας με τις παροιμίες, τις παραδόσεις και τα παραμύθια, το αντιεβραϊκό πνεύμα των οποίων μοιραζόμαστε με τους υπόλοιπους χριστιανικούς λαούς της Ευρώπης, Δυτικής και Ανατολικής, η εβδομάδα της ανάμνησης του Θείου Δράματος κομίζει τον δικό της οξύτατο αντιιουδαϊκό λόγο. Και μάλιστα ρυθμικό, μελισμένο. Γεγονός που διευκολύνει τη βαθύτερη εγχάραξή του σε μυαλά και ψυχές.
Η συμβολή της Μεγάλης Πέμπτης και της Μεγάλης Παρασκευής στη δημιουργία και στην αέναη διατήρηση των προκαταλήψεων είναι εξαιρετικά μεγάλη. «Λαός δυσσεβής και παράνομος», «μιαιοφόνον έθνος, αλαζών Ισραήλ», «φθονερέ, αλάστορ, φόνου πλήρης λαέ», «αραβιανόν, σκολιώτατον γένος Εβραίων», αυτά ακούμε. Ακούμε δηλαδή αρές και καταδικαστικές αποφάσεις για ένα γένος ολόκληρο, για ένα έθνος ή έναν λαό στο σύνολό του, και όχι για κάποια μέλη του, λ.χ. το ιερατείο. Στην ανενδοίαστη, σαρωτική επίθεση του επίσημου εκκλησιαστικού λόγου προσθέτουν το δικό τους καταθλιπτικό βάρος η λαϊκή εθιμική πρακτική («το κάψιμο του Ιούδα»), το δημώδες «Μοιρολόι της Παναγίας» («Σήμερα βάνουσι βουλή οι άνομοι Εβραίοι, / οι άνομοι και τα σκυλιά, οι τρισκαταραμένοι») και ο λόγιος «Θρήνος της Υπεραγίας Θεοτόκου»: «Ούτοι οι παράνομοι και άθλιοι Εβραίοι». Γενικευτικός ο λόγος παντού, μεταθέτει στους εβραϊκούς ώμους όλη την ευθύνη και την ενοχή για τη Σταύρωση. Ο ρόλος των Ρωμαίων υποβαθμίζεται. Οι Απόστολοι και οι Πατέρες είχαν το δικό τους σκεπτικό: πώς θα εκχριστιανίσεις μια αυτοκρατορία αν την καταγγέλλεις εξαρχής σαν Χριστοκτόνο; Από την άλλη, οι λαϊκοί ποιητές, που αυτοπροσδιορίζονταν σαν Ρωμιοί/Ρωμαίοι, δεν θα μπορούσαν να συνδέσουν το εθνώνυμο αυτό με αρνητικά νοήματα.
Χρησιμοποιώ τους όρους «αντιεβραϊσμός» και «αντιιουδαϊσμός» επειδή ο «αντισημιτισμός» έχει ήδη μετατραπεί σε μέγα ηθικολογίστικο άλλοθι των κάθε εποχής Νετανιάχου και όσων τους εφοδιάζουν με όπλα, με κύρος και με βέτο στον ΟΗΕ. Επιπλέον, εφαρμόζεται σαν στρατήγημα λογοκρισίας όσων επιμένουν ότι ο ισραηλινός στρατός έχει υπερβεί προ πολλού και κατά πολύ οποιοδήποτε «δικαίωμα στην αυτοάμυνα». Κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Αμερική.