ΣTAΣEIΣ

Εφόσον συνεχίζουμε να πιστεύουμε πως η εικόνα μιλάει από μόνη της, και μία φορά μονάχα αν δούμε τα δύο σημαδιακά βίντεο από την Κενόσα του Ουισκόνσιν, θα καταλάβουμε πόσο βαθιά ηττημένη χώρα είναι σήμερα οι ΗΠΑ, κοινωνικά, ηθικά και πολιτισμικά.

Ισχυρίζονται ορισμένοι ότι ο οιονεί ανασχηματισμός έγινε μόνο και μόνο για να μειωθεί κατά το δυνατόν αθόρυβα ο κ. Αδωνις Γεωργιάδης και για να απομακρυνθεί από τη θέση του γενικού γραμματέα Τουρισμού ο κ. Κώστας Λούλης, αλλά με την απομάκρυνσή του να φαίνεται σαν ένδοξη αποστράτευση, όχι σαν απαξιωτική αποπομπή.

Με περιπολίες αστυνομίας και στρατού, με ηλεκτροοπτικούς αισθητήρες, ραδιοεντοπιστές, ντρόουν κ.λπ., όχι μόνο αποτρέπονται οι «λαθροεισβολείς» αλλά μετριούνται και μέχρις ενός. Από τις 28.2 έως και τις 3.8.2020, όπως ανακοίνωσε ο υπουργός Εθνικής Αμυνας, «απετράπη η παράνομη είσοδος στην περιοχή του Εβρου συνολικά 61.508 ατόμων».

Για να πω τη μαύρη αλήθεια, δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό το ενδεχόμενο να γίνουν Βενεζουέλα οι Ηνωμένες Πολιτείες, από Νοέμβριο και μετά (αν δεν καταφέρουν οι Δημοκρατικοί  να χάσουν και αυτές τις προεδρικές εκλογές), σε μία δεκαετία ή σε έναν αιώνα.

Λέξη των ημερών η «επακούμβηση», δεν ακούστηκε πάντως πρώτη φορά τώρα, μετά τη σύγκρουση της φρεγάτας «Λήμνος» με το  τουρκικό πολεμικό «Κεμάλ Ρέις» που συνοδεύει το σεισμογραφικό «Ορούτς Ρέις».

Και πολυάσχολος αρχηγός κόμματος αν είσαι, δεν χρειάζεσαι λογογράφο για να σου συντάξει ένα κειμενίδιο τριάντα λέξεων για μια επέτειο ή γιορτή. 

«Οχι, δεν πιστεύω πως υπάρχει κορωνοϊός. Δεν ξέρω κανέναν που να τον κόλλησε, άρα γιατί να πιστέψω πως υπάρχει;». Αυτό είναι το «επιχείρημα» από το οποίο κρεμούν τη σιγουριά τους οι περισσότεροι αρνητές της ύπαρξης του κορωνοϊού.

Τίποτε πιο γόνιμο αλλά και τίποτε πιο δύσκολο: να διαβάσεις έναν ποιητή ερήμην της βιογραφίας του. 

Παρά τις εκκλήσεις του ΟΗΕ και του ΠΟΥ, η ανθρωπότητα αποκαλύπτεται απρόθυμη να δράσει ενωμένη ακόμα και κατά της θανάσιμης COVID-19. Δείγματα αλληλεγγύης υπήρξαν βέβαια, όχι πάντως ικανά να πείσουν ότι μπήκαμε στην εποχή της τίμιας συνεργασίας, που θα νοιάζεται εξίσου για τους ισχυρούς και τους αδύναμους. 

Ακόμα κι αν διαθέταμε πράγματι «εθνικό εμβόλιο» με την ονομασία «φιλότιμο», και δεν ήταν κι αυτό ένας αβασάνιστος, αυτοκολακευτικός θρύλος, σαν την «ελληνική ψυχή, που μόνον αυτή κ.τ.λ. κ.τ.λ.», τον «Θεό της Ελλάδας» ή την «παμμήτειρα ελληνική γλώσσα με τις πέντε εκατομμύρια λέξεις», και πάλι δεν θ’ αρκούσε για να σταθούμε όρθιοι μπροστά στο διογκούμενο δεύτερο κύμα της πανδημίας. 

Τους ξένους; Φυσικά τους θέλουμε. Μα μόνο σαν τουρίστες. Που θα ’ρθουν στον τόπο μας και θα τον δοξάσουν για την υγειονομική του ασφάλεια και τις ομορφιές του, στις κάμερες που σπεύδουν στα αεροδρόμια σαν να βρισκόμαστε στο ’70. 

Και μια φορά αν βρέθηκε κανείς στην ανάγκη, μετά την καραντίνα, να επισκεφθεί δημόσιο νοσοκομείο, θα το ’χει νιώσει ότι αν το δεύτερο κύμα, που σαρώνει τα υπόλοιπα Βαλκάνια, πλήξει και την Ελλάδα, το νικηφόρο αφήγημα της πρώτης περιόδου θα απομείνει μέχρις ακυρότητας έκθετο.