To πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί τη χώρα σε καθεστώς «νερωμένης» λαϊκής δημοκρατίας με κοινοβουλευτικό μανδύα. Για να έχει πιθανότητες επιτυχίας, χρειάζεται χρόνος για να ελεγχθούν τα κέντρα επιρροής. Να πάρει το κόμμα στα χέρια του το κράτος.
Η κοινοβουλευτική, και όχι λαϊκή, πλειοψηφία που συγκεντρώνουν ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ δεν αρκεί για τη μετάλλαξη της κοινωνίας και ιδίως δεν εγγυάται τον απαιτούμενο χρόνο. Αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ το γνωρίζει, όπως και το ευμετάβλητο των Ελλήνων, ιδίως όταν τα κρατικά ταμεία είναι άδεια. Επομένως, η σωστή στρατηγική του είναι να επιδιώξει εκλογές πριν αρχίσει η φθορά από την αδυναμία πραγμάτωσης υποσχέσεων και όσο ακόμη οι αντίπαλοί του δεν έχουν συνέλθει από την ήττα τους. Στόχος η ισχυρότερη πλειοψηφία, η αυτοδυναμία και η απαλλαγή από την ανάγκη συμμαχιών. Αν ο συλλογισμός είναι σωστός, οι εκλογές θα προκηρυχθούν αμέσως μετά τη λήξη των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές, όποια και αν είναι η έκβασή τους. Συμφωνία που δίνει στη χώρα κάποια ανάσα θα παρουσιαστεί σαν νίκη και θα δικαιολογήσει προσφυγή στον λαό για ενισχυμένη εντολή, για να συνεχιστεί η νικηφόρα πορεία. Θα έχει κερδηθεί και χρόνος. Αν οι διαπραγματεύσεις αποτύχουν, θα φταίει η Ευρώπη και θα καλλιεργηθεί και εκμεταλλευθεί τη λαϊκή αγανάκτηση, ιδίως αν η οικονομική κατάρρευση που θα ακολουθήσει, οδηγήσει σε επιβολή έκτακτων μέτρων. Η διπλή αυτή στρατηγική εξηγεί το γιατί, ενώ γίνονται κρίσιμες διαπραγματεύσεις, η κυβέρνηση δεν προσπαθεί να δημιουργήσει ευνοϊκό κλίμα για την Ελλάδα. Δεν το θέλει, γιατί το ζητούμενο είναι η ρήξη. Αν με τη ρήξη εξασφαλίσει συμφωνία που μπορεί να την παρουσιάσει σαν εθνική επιτυχία, έχει κερδίσει. Αν δεν επέλθει συμφωνία, μας έχουν διώξει οι άλλοι, οι κακοί. Τότε, ιδίως, πρέπει να επισπευσθούν οι εκλογές, όσο ο λαός τελεί υπό σύγχυση και παραζάλη.
Εξηγεί η προετοιμασία εκλογών τη βιασύνη του ΣΥΡΙΖΑ να δέσει καλά στο άρμα του τις ομάδες εκείνες που απειλούνται από τους «όρους» του μνημονίου που αφορούν κυρίως εργατική νομοθεσία, παιδεία και ιδιωτικοποίηση. Το 30% που δεν διαπραγματεύεται. Δείχνει ότι τηρεί τις εξαγγελίες του. Εξηγεί και την καθυστέρηση φορολογικών νομοσχεδίων που ενδέχεται να προκαλούσαν αντιδράσεις.
Αυτά, ίσως, φαίνονται υπερβολικά, αλλά για τους μαρξιστές ο κοινοβουλευτισμός αποτέλεσε συχνά όχημα για την εξουσία και πρέπει να βλέπουν τη σημερινή κατάσταση σαν μια τελευταία ευκαιρία. Τουλάχιστον οι μισοί υπουργοί έχουν θητεύσει στο Κ.Κ. και οι υπόλοιποι είναι κατά πλειοψηφία οπορτουνιστές ή αυτό που ονομάζει ο Λένιν «χρήσιμοι ηλίθιοι». Οι δημοκρατικές ρίζες και ο δυτικός προσανατολισμός όλων δεν πάνε ιδιαίτερα βαθιά. Το βλέπουμε ήδη.
Τελικά, τα σχέδια του ΣΥΡΙΖΑ και των συνοδοιπόρων του θα αποτύχουν γιατί γίνονται σε λάθος ιστορική περίοδο και αγνοούν τη γεωπολιτική πραγματικότητα. Αυτό δεν είναι παρηγοριά γιατί, όπως συνέβη και άλλοτε, ρίχνουν οι αμετανόητοι μαρξιστές και λαϊκιστές την Ελλάδα σε περιπέτειες και κινδύνους. Με το σύνθημα της απαλλαγής από ξένη κηδεμονία, μας ρίχνουν περισσότερο στο έλεος των δανειστών. Για μια φορά ακόμη, θα μας βγάλει από τον λάκκο η Δύση, αλλά με μεγάλο κόστος.
