Οδεύουμε σταθερά προς την κορύφωση ενός ψυχολογικού πολέμου της πλέον ακραίας μορφής. Το θέμα είναι εάν οδηγηθούμε σε σύγκρουση μετωπική, με όλες τις συνέπειες της συντριβής του ελληνικού οικοδομήματος, όπως συνέβη με το τέλος ενός άλλου Ψυχρού Πολέμου, όταν η σοβιετική αυτοκρατορία εξέπνευσε με έναν λυγμό.
Λίγες είναι οι εβδομάδες που απομένουν έως τον Μάιο και δεν θα ήταν συνετό να προεξοφλήσουμε τις προσδοκίες για έναν «έντιμο συμβιβασμό» του κυβερνητικού συνασπισμού, ούτε την επικείμενη καταστροφή που προεξαγγέλλουν τα ούτως ειπείν συστημικά κόμματα της αντιπολιτεύσεως.
Καιρός παντί πράγματι υπό τον ουρανόν, θα έλεγε ο αρχαίων ημερών. Αλλά παρόμοιες αναφορές δεν μας εξασφαλίζουν την ειρήνη την υπερέχουσα πάντα νουν. Αλλες οι εποχές εκείνες. Αλλη η κοινωνία σήμερα. Παραμένει όμως η πλάνη και εγείρονται ψευδή διλήμματα.
Ετσι λοιπόν, ύστερα από πενταετή αφόρητη πίεση προσαρμογής που διέλυσε τους μέσους αστούς και έπληξε βάναυσα τις πλέον ενδεείς τάξεις με τις στρατιές των ανέργων, άρχισε η αναζήτηση του απολεσθέντος παραδείσου, που πρακτικώς νοείται από ορισμένους ως έξοδος από το ευρώ και επιστροφή στη δραχμή.
Αληθές ότι η ένταξή μας στο ευρώ οδήγησε σε αλόγιστη σπατάλη και σε υπερδανεισμό. Οπως αλήθεια είναι ότι ένα κυρίαρχο νόμισμα εθνικό παρέχει διάφορα πλεονεκτήματα σε περιόδους κρίσεως. Παρέλκει η παράθεσή τους. Δίχως αμφιβολία, επίσης, υπήρξε μείζων πλάνη ότι η υιοθέτηση ενός κοινού και ισχυρού νομίσματος σήμαινε αυτομάτως την ένταξή μας στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και ότι η ευημερία μας εξασφαλιζόταν διά παντός.
Αλλά η έξοδος από το ευρώ, πέρα από το άκρως κινδυνώδες του όλου εγχειρήματος, δεν είναι απλή υπόθεση. Προϋποθέτει συντριπτική κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που δεν διαθέτει η κυβέρνηση, ή δημοψήφισμα. Και εάν υποτεθεί ότι αυτό αποφασίσουν οι πολίτες, η έξοδος από το κοινό νόμισμα συνεπάγεται και αποχώρηση από την Ε.Ε., βάσει των Συνθηκών.
Κάποιες από τις πλέον ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης -η Μεγάλη Βρετανία, η Δανία και η Σουηδία- επέλεξαν να παραμείνουν έξω από τη Ζώνη του Ευρώ για διαφόρους λόγους και ίσως διότι δεν θεωρούσαν βιώσιμο ένα εγχείρημα στο οποίο μετείχαν ισότιμα χώρες τόσο άνισα ανεπτυγμένες όπως η Γερμανία, η Ολλανδία και στην άλλη άκρη του φάσματος η Ελλάδα και η Πορτογαλία. Η επιλογή όμως έγινε, με τη στήριξη όλων των κομμάτων τη εξαιρέσει του ΚΚΕ. Ισως από ματαιοδοξία των πολιτικών μας, αλλά δεν έχει σημασία πλέον.
Πέραν τούτου, με ευρώ ή με δραχμή, η έξοδος από την αθλιότητα προϋποθέτει οργανωμένο κράτος, τάξη ιθύνουσα με υψηλό αίσθημα πατριωτισμού και αυτοθυσίας, οργανωμένη διοίκηση, ακαδημαϊκή κοινότητα με συνείδηση αποστολής και κοινωνία πειθαρχημένη. Τίποτε από αυτά δεν ισχύει και τίποτε δεν βελτιώθηκε στη διάρκεια της πενταετίας.
Επειδή λοιπόν δεν καταγόμαστε οι περισσότεροι εξ ημών από τις ηρωικές Σουλιώτισσες, πρόθυμοι να θυσιασθούμε πέφτοντας στον κρημνό για την ανάκτηση μιας οριστικώς απολεσθείσης κυριαρχίας. Επειδή όσοι εψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι στην πλειονότητά τους απευθείας απόγονοι των μπολσεβίκων, που ανέτρεψαν την κυβέρνηση του σοσιαλεπαναστάτη Αλεξάντρ Κερένσκι το 1917. Ας επιδιώξει η κυβέρνηση έναν σχετικώς «έντιμο συμβιβασμό». Κανείς εχέφρων δεν πρόκειται να την κατηγορήσει για δειλία.