Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα συμβεί τις επόμενες ημέρες. Ο,τι και να γίνει πάντως, όλοι μας είμαστε υπό το καθεστώς φόβου και αναστάτωσης, καθώς η ζωή μας αλλάζει άρδην. Σε αυτές τις δύσκολες ώρες, υπάρχουν μερικά βάλσαμα, σαν ψυχικές πρώτες βοήθειες. Ξαναδιαβάζω ορισμένα από τα αγαπημένα μου βιβλία, προσπαθώντας να κρατήσω το μυαλό μου στις λέξεις. Βλέπω ταινίες που με άγγιξαν και έργα τέχνης που αγαπώ. Προσπαθώ να πηγαίνω βόλτες σε γωνιές της πόλης που μου αρέσουν. Ποτίζω τα φυτά στο μπαλκόνι, σαν ένα καθήκον που απαιτεί προσήλωση. Στρέφομαι στην ομορφιά σαν φάρμακο, σαν παρηγορία.
Και μυστηριωδώς, βλέπω ότι η διάθεσή μου αλλάζει.
Δεν πρόκειται για καλλιτεχνικό αυτισμό. Ούτε για μια ανούσια απόδραση από την πραγματικότητα, με μια βουτιά στη δεξαμενή των θετικών ερεθισμάτων. Προσωπικά είναι ο καλύτερος τρόπος να διατηρήσω τον εσωτερικό άξονα ευθυγραμμισμένο με την ψυχραιμία και τη γαλήνη. Αλλωστε, σε αυτές τις ειδικές περιστάσεις, δεν υπάρχουν μεγαλύτερα όπλα.
Θα πει κανείς ότι είναι περισσότερο χρήσιμο να συμμετέχει στη συζήτηση που έχει κυριεύσει τη δημόσια σφαίρα, περί του δημοψηφίσματος, της καλύτερης και της χειρότερης λύσης για το αύριο. Πόσο νόημα έχει να συζητά κανείς την άποψή του όταν φτάνει σε ακραία σημεία διαφωνίας, καβγάδων και πικρίας.
Το κλίμα είναι τόσο πολωμένο που κάθε φορά που ανοίγει κανείς το στόμα του πρέπει να αφαιρεί από τον κύκλο του γνωστούς και φίλους, οι οποίοι διαφωνούν κάθετα. Η αντιπαράθεση συχνά οδηγεί σε κουβέντες που ρίχνουν λάδι στη φωτιά και σε κάνουν να μετανιώνεις.
Το πιο σπουδαίο πράγμα στην κρίση που ζούμε είναι να δούμε μεν ότι όλοι βράζουμε πια στο ίδιο καζάνι, αλλά η αφετηρία του θυμού μας είναι διαφορετικής αιτιολογίας.
Και αυτό θέλει ηρεμία…