Ο αριστερός Τύπος και ορισμένοι δημοσιογράφοι του πρωταγωνιστούν εσχάτως στις σεξιστικές επιθέσεις εναντίον της Ντέλια Βελκουλέσκου, της εκπροσώπου του ΔΝΤ. Η λογική είναι η εξής: όταν η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με σκληρή και ανάλγητη λιτότητα, οι φεμινιστικές ευαισθησίες είναι πολυτέλειες για φιλελέδες (sic) αστούς. Οταν, αντίθετα, υπάρχει προσβολή της Ζωής Κωνσταντοπούλου, που διαθέτει γνωστές αντιμνημονιακές περγαμηνές, τότε οι «σύντροφοι» συνάδελφοι θυμούνται και πάλι ότι κάποτε μέσα στις άμεσες προτεραιότητες του ΣΥΡΙΖΑ ήταν «η πολιτική οικολογία και ο φεμινισμός» – με αυτήν τη σειρά.
Αυτός ο ρελατιβισμός που παρατηρείται στον τομέα των δικαιωμάτων είναι καθημερινό φαινόμενο. Η καθολική και οικουμενική ισχύς τους αντιμετωπίζεται περίπου ως αντιμαρξιστική. Οταν πέρυσι είχε επιλεγεί από την τοπική οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ ως υποψήφιος περιφερειάρχης Δυτικής Μακεδονίας ο Θόδωρος Καρυπίδης οι αντισημιτικές του αναρτήσεις φαίνεται πως επισκιάστηκαν από δηλώσεις όπως αυτή: «Οι εκλογές (σ.σ. περιφερειακές του 2014) αυτές θα αποτελέσουν μια πραγματική καταδίκη στην κυβέρνηση των μνημονίων και της υποτέλειας… Θα απαντήσουν με τον πιο απόλυτο και κατηγορηματικό τρόπο πως οι Δυτικομακεδόνες δεν είμαστε διαθέσιμοι να χαρίσουμε τον τόπο μας σε κανέναν». Ετσι, ο Καρυπίδης ως φορέας αντιμνημονιακού λόγου αναβαπτίστηκε, έπαψε να είναι ένας στυγνός αντισημίτης εθνικιστής. (Μόνο μετά τις έντονες αντιδράσεις αποσύρθηκε τελικά η στήριξη στην υποψηφιότητά του.)
Την ίδια στιγμή, η Ντέλια, αφού κόβει συντάξεις, παύει να είναι γυναίκα, είναι άφυλο εργαλείο λιτότητας και ως τέτοιο μπορεί να αποκηρυχθεί ως πόρνη. «Η Ντέλια ήταν κ@υλωμένη για περικοπές… περιμένοντας το ραντεβού πολυτελείας, 400 δισεκατομμυρίων ευρώ», έγραψε αθηναϊκή αντιμνημονιακή εφημερίδα. Ο Σόιμπλε, ως εκφραστής της γερμανικής ηγεμονίας, δεν είναι ανάπηρος, είναι πανίσχυρος και επιτρέπεται να καθυβρίζεται ως τέτοιος ακόμη και να ταυτίζεται με τους ναζί.
Οποιος εκφράζει τον αποτροπιασμό του γι’ αυτού του είδους την «κριτική» γίνεται πάραυτα φορέας της ιδεολογίας του ΔΝΤ και της γερμανικής κυβέρνησης.
Εχει ενδιαφέρον στο πλαίσιο αυτού του σχετικισμού να διαβάσουμε και την ανακοίνωση της Ελληνικής Αστυνομίας, που λειτουργεί πλέον υπό μια αριστερή κυβέρνηση, σχετικά με τις προσαγωγές φωτορεπόρτερ στο κέντρο της Αθήνας: «Ακόμα κι αν ορισμένοι κρίνουν άστοχη ή υπερβολική τη διαδικασία που ακολουθήθηκε, η Ελληνική Αστυνομία διαβεβαιώνει τους πολίτες ότι σε κάθε περίπτωση θα γίνονται σεβαστά τα δικαιώματά τους, πάντοτε όμως εντός του πλαισίου του κράτους δικαίου και της νομιμότητας». Το «όμως» υπονοεί ότι τα δικαιώματα είναι υπό αίρεση, με αστερίσκο και εναπόκειται στη διακριτική ευχέρεια της πολιτικής ηγεσίας να αποφασίσει πότε θα γίνονται σεβαστά τα δικαιώματα και πότε όχι.