Είδαμε λοιπόν χθες το εξής παράδοξο: τον τρισκατάρατο Γερμανό υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, που πριν από το δημοψήφισμα κοσμούσε τις αθηναϊκές κολώνες ως βαμπίρ με σταγόνες αίματος στην άκρη των χειλιών του, να επιχειρηματολογεί με πάθος υπέρ του τρίτου πακέτου για την Ελλάδα και να ζητεί μια νέα ευκαιρία για τη χώρα μας. Αμέσως μετά ανέβηκε στο βήμα της γερμανικής βουλής ο Γκρέγκορ Γκίζι, το στέλεχος του Die Linke, αδελφού κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ και εκ του ασφαλούς, αφού ήταν σαφές πως η περαιτέρω βοήθεια προς την Ελλάδα θα περνούσε με ευρεία πλειοψηφία από την Μπούντεσταγκ, κάλεσε τους συντρόφους του να ψηφίσουν «Οχι». «Είναι γνωστό πόσο αγαπώ τη λογική», είπε σε μια αποστροφή του και όλο το σώμα ξέσπασε σε γέλια. Γιατί όντως ποια ακριβώς είναι η λογική -πέρα ίσως από τον λαϊκισμό και την ψηφοθηρία- από τη μία να ζητάς αλληλεγγύη προς την Αθήνα και από την άλλη να φλερτάρεις με το αναγνωστικό κοινό της ταμπλόιντ εφημερίδας Bild, που σε ποσοστό 92% τάσσεται κατά του τρίτου πακέτου;
Εξίσου ασυνεπής ήταν, πάντως, και η στάση του ημεδαπού ΣΥΡΙΖΑ όλους αυτούς τους μήνες. Απαίτησε η κυβέρνηση πολιτική διαπραγμάτευση και όταν αυτή έγινε πολιτική, θέλησε να την επαναφέρει στο τεχνικό επίπεδο. Ζήτησε στήριξη από την αντιπολίτευση για ένα σκληρό πρόγραμμα, το οποίο η ίδια δεν σταματά να αποκηρύσσει. Και τέλος επέμεινε να διεκδικεί τη συγκρότηση κοινού ευρωπαϊκού μετώπου, όταν εκείνη έκοβε με τη στάση της και τις τελευταίες γέφυρες.
Τελικά η υποστήριξη της σημερινής κυβέρνησης δεν ήρθε ούτε από τους Ισπανούς Podemos, ούτε από τη γερμανική Linke. Ο Σόιμπλε ήταν αυτός που εξήρε τη στροφή της προς τον ρεαλισμό. Οι ανάλγητοι Φινλανδοί ήταν εκείνοι που ψήφισαν υπέρ του τρίτου πακέτου. Και οι Εσθονοί, που στις συνόδους κορυφής είχαν εμφανιστεί βασιλικότεροι του βασιλέως. Τέλος, η ολλανδική κυβέρνηση ήταν αυτή που διακινδύνευσε -μέσα από την πρόταση μομφής που κατέθεσε ο ακροδεξιός, ευρωφοβικός πολιτικός Γκέερτ Βίλντερς εναντίον της- το κύρος και την αξιοπιστία της, δεδομένου ότι πριν από τις εθνικές εκλογές είχε δεσμευτεί «ούτε ένα σεντ παραπάνω για την Ελλάδα». Ο λογαριασμός εκτοξεύτηκε λίγο παραπάνω από μερικά σεντς όμως, για την ακρίβεια 85 δισ. ευρώ, ίσως και 92, σύμφωνα με τους υπολογισμούς της Sueddeutsche Zeitung. Οι εταίροι επέτρεψαν στην ελληνική κυβέρνηση να παίξει επί εξάμηνο με τα κουβαδάκια της στην άμμο, να σχεδιάσει Plan B και να κάνει χωρατά με τα ΑΦΜ των πολιτών, σπεύδοντας στη συνέχεια να βοηθήσει προκειμένου να αποτραπεί την ύστατη στιγμή η ολοκληρωτική καταστροφή. Αυτό ίσως να θυμόμαστε μετά από αυτήν τη μεγάλη περιπέτεια: ποιοι είναι οι αληθινές φεντεραλιστές στην Ευρώπη και ποια η πεμπτουσία της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Γιατί όσο κι αν γκρινιάζουμε, η Ελλάδα είναι και παραμένει η χώρα που έχει δεχτεί περισσότερο από τις άλλες την έμπρακτη πολιτική και οικονομική στήριξη των εταίρων.