Το πλεονέκτημα της Νέας Δημοκρατίας έναντι του σπαρασσομένου ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι η διάσπασή της έχει ήδη επιβεβαιωθεί σε τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις από το 2012. Δεν πρόκειται κατά συνέπεια για νέα τραυματική εμπειρία. Στα θετικά της Ν.Δ. εγγράφεται επίσης ότι ως κόμμα της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, με στόχο την ανάκτηση της εξουσίας, έχει συσπείρωση πολύ μεγαλύτερη από οποιονδήποτε άλλον πολιτικό σχηματισμό, ενώ εκ των πραγμάτων οι πάσης φύσεως δελφίνοι είναι αναγκασμένοι να συστρατευθούν. Υπάρχει συνεπώς ενότητα ή έστω ανακωχή.
Ο κ. Ευάγγελος Μεϊμαράκης, που ανέλαβε την προεδρία της Ν.Δ., είναι η καλύτερη επιλογή που θα μπορούσε να υπάρξει. Είναι πολιτικός με υψηλό αίσθημα νομιμοφροσύνης προς το κόμμα, με ιδίωμα οικείο και κατανοητό στον παραδοσιακό συντηρητικό ψηφοφόρο. Δεξιός πολιτικός εξ ιδιοσυγκρασίας, δεν έχει ανάγκη να επιβεβαιώνει διαρκώς την «ιδεολογική ταυτότητά» του. Πρόβλημα αυτής της φύσεως είχαν κάποιοι, εκ των Φιλελευθέρων προερχόμενοι, στο παρελθόν, όπως ο Ευάγγελος Αβέρωφ, η συνιστώσα του ΛΑΟΣ που έχει εισπηδήσει στη Ν.Δ. και ο κ. Αντώνης Σαμαράς, λόγω της δεκαετούς αποξενώσεώς του από την κεντροδεξιά. Ο κ. Μεϊμαράκης έχει τη δυνατότητα να αναδείξει και την «κεντρώα» διάσταση της Ν.Δ.· και αυτό επιχειρεί στην πράξη.
Οπως το πρόβλημα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα είναι η αριστερά (στην εκσυγχρονιστική της εκδοχή –Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ–, στην ορθόδοξη λενινιστική –ΚΚΕ– και στη ριζοσπαστική – Πλατφόρμα ή ΛΑΕ), έτσι και ο κ. Μεϊμαράκης έχει το πρόβλημα των δύο άλλων κομμάτων που έχουν δημιουργηθεί στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας. Οι εμφύλιες ενδοπαραταξιακές συγκρούσεις είναι συνήθως οι σκληρότερες.
Πολλοί προεξοφλούν την εξαφάνιση των ΑΝΕΛ και του κ. Πάνου Καμμένου· αλλά παρόμοιες προβλέψεις διατυπώθηκαν στο παρελθόν και διαψεύσθηκαν. Το κόμμα της Χρυσής Αυγής, ωστόσο, είναι διαφορετική περίπτωση. Παρά τις δικαστικές διώξεις, τον άτυπο αποκλεισμό από τα ΜΜΕ, τον περιορισμό κινήσεως του γραμματέα της Νίκου Μιχαλολιάκου κατά την προεκλογική περίοδο, δεν εμφανίζει σημεία κάμψεως – το αντίθετο ενδεχομένως θα συμβεί. Μεγάλος «σύμμαχος» της Χρυσής Αυγής είναι το μεταναστευτικό ρεύμα, που ενισχύει όλα τα κόμματα της σκληρής δεξιάς στην Ευρώπη, όπως και η αναβίωση του εθνικισμού λόγω της άτεγκτης δημοσιονομικής πολιτικής, της καταλύσεως κάθε έννοιας κυριαρχίας, πρωτίστως στον οικονομικό τομέα και όχι μόνον, στo πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Η δυνατότητα διεισδύσεως του κ. Μεϊμαράκη στην αποκολληθείσα Δεξιά από τη Ν.Δ είναι περίπου ανύπαρκτη. Ούτε μπορεί να ελπίζει ότι θα επανακάμψουν στην κεντροδεξιά όσοι στις τελευταίες εκλογές εστήριξαν ΣΥΡΙΖΑ. Η δεξαμενή από την οποία μπορεί να αντλήσει ψηφοφόρους είναι το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ, που αποστρέφονται για τους δικούς τους λόγους τον κ. Αλέξη Τσίπρα.
Αλλά για την κατηγορία αυτή των πολιτών το αφήγημα της Λαϊκής Δεξιάς δεν είναι αρκετό. Η τοποθέτηση της κ. Ντόρας Μπακογιάννη ως επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας θα σηματοδοτούσε μία ώσμωση των συντηρητικών πολιτών με τους κεντρώους, παραδοσιακούς φιλελευθέρους, που συγκροτούν το ενιαίο της κεντροδεξιάς από τον Ελληνικό Συναγερμό του Αλεξάνδρου Παπάγου έως σήμερα. Κάποιοι θα αντιδράσουν. Αναμενόμενο. Δεν είναι δυνατόν να είναι ευχαριστημένοι όλοι.