Πηγή παράξενων, συχνά αντιφατικών συναισθημάτων, και σκέψεων πολλών που έχουν γλυκόπικρη γεύση, αποτελούν οι ειδήσεις των τελευταίων ημερών και ωρών, όσον αφορά το μεταναστευτικό – προσφυγικό, και –κυρίως!– τη χώρα μας.
Από το Βερολίνο μαθαίνουμε ότι Μέρκελ και Ραχόι συζήτησαν το ζήτημα ως «τη μεγαλύτερη πρόκληση που θα αντιμετωπίσει η Ευρώπη στα χρόνια που έρχονται». Την ίδια ώρα στην Αθήνα, το ζήτημα βρέθηκε στο επίκεντρο συνάντησης του Προέδρου της Δημοκρατίας και του υπουργού Εξωτερικών της υπηρεσιακής κυβέρνησης Π. Μολυβιάτη: «Είναι ζήτημα ασφάλειας, αλλά, κυρίως, ζήτημα ανθρωπισμού», τόνισε ο κ. Πρ. Παυλόπουλος. Σήμερα, εξάλλου, όπως έγινε γνωστό, η υπηρεσιακή πρωθυπουργός συγκαλεί ευρεία διυπουργική σύσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου ακριβώς για το ζήτημα αυτό.
Προ εβδομάδος σχεδόν, και συγκεκριμένα στις 24 Αυγούστου, η Διεθνής Αμνηστία σε δελτίο Τύπου αναφερόταν σε μια πτυχή που έχει το άρωμα σημερινής Ελλάδας: «Ο κακός συντονισμός και οι σοβαρές ελλείψεις σε εγκαταστάσεις και προσωπικό δημιουργούν τρομακτικές συνθήκες για τις εκατοντάδες των προσφύγων και μεταναστών/στριών που καταφθάνουν κάθε μέρα στο νησί της Λέσβου. Η δυσχερής «Οδύσσεια» που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι που φεύγουν από περιοχές σύγκρουσης δεν τελειώνει στις ακτές της Ελλάδας. Αναγκασμένοι να διανύσουν μεγάλες αποστάσεις σε αποπνικτική ζέστη και να μένουν σε άθλιες κατασκηνώσεις ή έξω στην ύπαιθρο, οι πρόσφυγες και αιτούντες άσυλο δεν έχουν καμία εναλλακτική παρά να συνεχίσουν το ταξίδι τους, κάτι που έχει συμβάλει στην καταστροφή που παρατηρήσαμε στα σύνορα με την ΠΓΔΜ τις πρόσφατες ημέρες».
Και ενώ, τουλάχιστον, δεν καταγράφονται φρικιαστικά κρούσματα ρατσιστικής βίας, όπως τα βλέπαμε τα τελευταία χρόνια σε γειτονιές της Αθήνας και σε χωράφια ή εργασιακούς χώρους της επαρχίας, επανεμφανίστηκε χθες το μισαλλόδοξο κόμμα των Μιχαλολιάκου – Κασιδιάρη να ανακοινώνει ξανά συσσίτια ξενοφοβικού μίσους «μόνο για Ελληνες».
Εχοντας ως φόντο όλα αυτά, το παραδοσιακό –παλαιό και νέο– πολιτικό προσωπικό, βυθισμένο στην προεκλογική αντιπαράθεση, ουδέν ουσιαστικό και δηλωτικό πραγματικού ενδιαφέροντος αναφέρει σχετικά στις δημόσιες τοποθετήσεις και παρεμβάσεις. Ισως ειδικά τα δοκιμασμένα στην εξουσία κόμματα να νιώθουν εκτός των άλλων και άβολα, καθώς πέραν από Αμυγδαλέζες, Πεδία του Αρεως και αμφιλεγόμενες δηλώσεις του τύπου «οι μετανάστες λιάζονται», δεν έχουν να επιδείξουν σοβαρό και ανθρωπιστικού περιεχομένου πρόγραμμα ενεργειών και δράσεων. Απόντες από τα ευρωπαϊκά και διεθνή φόρουμ και κραυγαλέα «λίγοι» έστω στο να παρακολουθήσουν τη διεθνή κινητικότητα, σκιάζουν ακόμη περισσότερο την ήδη ομιχλώδη εικόνα της Ελλάδας. Κρίμα! Μήπως, έστω γι’ αυτό το ζήτημα, να «κρατούσαμε» την… υπηρεσιακή και για μετά τις εκλογές;