Η ανάπτυξη του εθελοντισμού -η μόνη ευλογημένη «παρενέργεια» της κρίσης που διερχόμαστε- ενέπνευσε και τους μάνατζερ, με πρωταρχικό κίνητρο τον αλτρουισμό και την επιθυμία τους να προσφέρουν και να βοηθήσουν τους συνανθρώπους. Ωστόσο, το παράλληλο όφελος είναι ότι μέσα από τον εθελοντισμό, που συχνά τους βγάζει έξω από τα γραφεία τους, αποκτούν και οι ίδιοι νέες δεξιότητες χρήσιμες για την επαγγελματική ανάπτυξή τους. Κάνουν νέες γνωριμίες, γνωρίζουν άλλες κουλτούρες, δημιουργούν δίκτυα και εμπειρίες και επαυξάνουν κρίσιμες δεξιότητες, ιδιαιτέρως σήμερα που τα μονοπάτια της σταδιοδρομίας είναι πολύπλοκα και μας δείχνουν ότι υπάρχουν πολλοί δρόμοι που μπορεί να οδηγήσουν στην πρόοδο. Επιπλέον, οι ειδικοί που ερεύνησαν και μελετούν τη συμμετοχή των στελεχών σε εθελοντικές οργανώσεις και σε δραστηριότητες υπογραμμίζουν ότι είναι πολλαπλά και τα οφέλη που προκύπτουν για τις εταιρείες τους.
Προτείνουν μάλιστα οι νέες αυτές δεξιότητες που αποκτώνται από τα στελέχη-εθελοντές να αναγνωρίζονται και να συνοδεύονται από σχετική πιστοποίησή τους. Κάτι που θα διευκόλυνε και την πρόσληψή τους από εργοδότες όταν αναζητούν περισσότερη πληροφόρηση για την απόκτηση των δεξιοτήτων τους. Eχει διαπιστωθεί ότι το όφελος που προκύπτει με την απόκτηση νέων δεξιοτήτων μέσω του εθελοντισμού εμπίπτει ιδιαίτερα στους τομείς της επικοινωνίας, στην επίλυση συγκρούσεων και στην άσκηση επιρροής. Δηλαδή, στις τρεις αυτές δεξιότητες που συμπίπτει να είναι περιζήτητες από τους οργανισμούς.
Ζητούμενο όμως είναι να διερευνηθεί κατά πόσον τα στελέχη εθελοντές επαυξάνουν την απασχολησιμότητά τους και αν κεφαλαιοποιούν επαγγελματικά τον εμπλουτισμό των δεξιοτήτων τους. Συνιστάται, μάλιστα, στην περίπτωση που είναι μέλη μιας κοινωφελούς μη κυβερνητικής οργάνωσης και προσφέρουν εθελοντικά τον χρόνο τους, τη γνώση και τις δεξιότητές τους επειδή διαθέτουν περίσσευμα αλτρουισμού, να μη θεωρούν ότι αυτό είναι αποκλειστικά και μόνο προσωπική τους υπόθεση και ότι δεν αφορά τον εργοδότη είτε τον προϊστάμενό τους. Ωστόσο, το κυρίαρχο εύρημα των ερευνών είναι ότι η εμπειρία αυτή μένει επαγγελματικά ανεκμετάλλευτη. Δηλαδή είναι μια «χαμένη ευκαιρία» για την προώθηση της σταδιοδρομίας των στελεχών-εθελοντών.
Ωστόσο, η έρευνα επιμένει ότι η δεξιότητα που αναμφισβήτητα αναπτύσσουν οι εθελοντές και την οποία πρέπει και οι ίδιοι να προβάλλουν και να παρουσιάζουν στους εργοδότες τους είναι κατ’ αρχήν η υπευθυνότητα, καθόσον από το όποιο εθελοντικό τους έργο αναμένονται αποτελέσματα για τα οποία είναι και υπόλογοι. Είναι επίσης η επικοινωνία σε κάθε επίπεδο διοίκησης, με κυβερνητικούς λειτουργούς και με ανθρώπους διαφορετικών τύπων. «Αποκτάς μεγαλύτερη υπομονή όταν έχεις να κάνεις με άτομα διαφορετικού πολιτισμικού επιπέδου και αυτό είναι κάτι που βελτιώνει τις ανθρωποκεντρικές δεξιότητες».
Αναπτύσσεται η δημιουργικότητα, καθώς πρέπει να είναι κάποιος εφευρετικός και να βρίσκει τρόπους να αντιμετωπίσει τα προβλήματα. «Αυτό που μαθαίνουν τα στελέχη-εθελοντές είναι να μην πιστεύουν σε έναν μόνο σωστό τρόπο για να προσεγγίσουν ένα θέμα είτε για να λύσουν ένα πρόβλημα» Τέλος, αναπτύσσουν την προσωπική δέσμευσή τους για το έργο που αναλαμβάνουν και για τη δουλειά που εκτελούν, γενικότερα.
Οι εθελοντές μάνατζερ στο μεγαλύτερο ποσοστό τους ενεργούν εθελοντικά στο πλαίσιο της τοπικής κοινωνίας. Το μεγαλύτερο ποσοστό μάνατζερ εθελοντών προέρχεται από μικρές επιχειρήσεις και εργάζονται σε τοπικό επίπεδο. Δημιουργούν επίσης δίκτυα τα οποία και ωφελούν τις επιχειρήσεις τους.
Στις μεγαλύτερες επιχειρήσεις πολλοί μάνατζερ παίρνουν μέρος σε εθελοντικό έργο στο οποίο συμμετέχει και ο εργοδότης τους. Και η συμμετοχή τους δείχνει να αυξάνεται με την ηλικία. Με τη διαφορά ότι οι νεαροί μάνατζερ συμμετέχουν περισσότερο σε εθελοντικά έργα που προσφέρουν οι εργοδότες τους. Επίσης οι γυναίκες εθελόντριες μάνατζερ είναι περισσότερο παρούσες στον τομέα της εκπαίδευσης, του περιβάλλοντος, της υγείας και της τέχνης, ωστόσο υπερέχουν ποσοτικά οι άνδρες στην παροχή συμβουλευτικών υπηρεσιών.