Μήπως, τελικά, η πολυπόθητη επίτευξη εξισορρόπησης ανάμεσα στην εργασία και στην υπόλοιπη ζωή των εργαζομένων -παρά τη μακρόχρονη, συνεπή και ενεργό προσπάθεια της Ευρωπαϊκής Ενωσης να την επιτύχει για τους πολίτες της- αποτελεί ανέφικτο στόχο; Η επώδυνη και ανησυχητική αυτή υποψία αναδύεται μέσα από τους επικρατούντες πανίσχυρους και άγραφους νόμους της αγοράς εργασίας, στους οποίους ο εργαζόμενος σιωπηρά ενδίδει μπροστά στον «μπαμπούλα» της ανεργίας. Και την αλήθεια αυτή μάς τη δίνει εμμέσως το Eurofound με την πρόσφατη έκθεσή του «Sixth European Working Conditions Survey», σύμφωνα με την οποία «για πολλούς εργαζομένους, η υπέρβαση των ωρών εργασίας τους εξακολουθεί να αποτελεί δεδομένο ζωής, παρά την αυξανόμενη δραστηριότητα εκ μέρους των οργανισμών εργασίας και την ισχύ εργαλείων για τη μείωσή του».
Συγκεκριμένα, πολλοί εργαζόμενοι -ένας στους τέσσερις άνδρες και μία στις δέκα γυναίκες- υπερβαίνουν τις ώρες του προβλεπόμενου ωραρίου εργασίας. Το θέμα είναι ιδιαιτέρως επιβαρυντικό για τους αυτοαπασχολούμενους και τους μικροεπιχειρηματίες με μικρό αριθμό απασχολουμένων, οι οποίοι εργάζονται 48 ώρες -είτε και περισσότερες- την εβδομάδα, εκ των οποίων το 38% είναι άνδρες και 27% γυναίκες.
«Πρόκειται για οδυνηρές στατιστικές όταν κάποιος σκέπτεται να αρχίσει τη δική του επιχείρηση», σχολιάζει η μελέτη, επισημαίνοντας ότι η καθημερινή υπέρβαση του ωραρίου εργασίας αφορά ένα σημαντικό ποσοστό του εργατικού δυναμικού της Ευρώπης.
Περισσότεροι από ένας στους δύο εργαζομένους εργάζονται τουλάχιστον ένα Σάββατο τον μήνα και ο ένας στους τρεις τουλάχιστον μία Κυριακή.
Υπάρχουν και εκείνοι (21%) που εργάζονται σε βάρδιες όπως και (19%) τη νύχτα. Το παρήγορο είναι ότι οι περισσότεροι (58%) δηλώνουν ότι αποτελεί δική τους προτίμηση και ότι είναι ευχαριστημένοι. Οχι όμως και εκείνοι (28%) που θα ήθελαν λιγότερες ώρες εργασίας για την υπόλοιπη ζωή τους, το αποδέχονται όμως προκειμένου να μπορούν να επιβιώσουν. Οι παραβιάσεις όμως της εργασίας στη ζωή του εργαζομένου βρίσκει και αλλά μονοπάτια, όπως είναι η ανησυχία του για την εργασία, το ότι νιώθουν πολύ κουρασμένοι για να ασχοληθούν και με το νοικοκυριό τους και, τελικά, τους εμποδίζει να αφιερώσουν χρόνο στην οικογένειά τους. Ενα άλλο πρόβλημα δημιουργούν και οι αλλαγές στο ωράριο, χωρίς την έγκαιρη και προηγούμενη προειδοποίηση του εργαζόμενου.
Τέλος, πέρα από τις αρνητικές επιπτώσεις που μπορεί να έχουν οι παραβιάσεις αυτές στην υγεία και στην ασφάλεια των εργαζομένων, το γενικό ερώτημα που θέτει η χρήσιμη αυτή μελέτη είναι η υποψία που εκφράζει «αν τα μεγάλα αυτά ωράρια εργασίας ευνοούν όντως την οικονομία σε ό,τι αφορά την παραγωγικότητα».