ο δίλημμα δεν το είχαν λίγοι. Να δεις τον Βασίλη Λεβέντη στον Νίκο Χατζηνικολάου στο Star ή τη συζήτηση για το προσφυγικό ζήτημα στην ΕΡΤ 1; Ο πρόεδρος της Ενωσης Κεντρώων, από την ώρα που μπήκε στη Βουλή, έγινε ξαφνικά αγαπημένος πολλών τηλεοπτικών εκπομπών, που φτιάχνουν το προφίλ του εστιάζοντας στην τεράστια υπομονή του τόσα χρόνια θυμίζοντας την καλτ τηλεοπτική του παρουσία, όταν σκόρπιζε κατάρες για να γλιτώσει η χώρα όπως έλεγε από τον Μητσοτάκη και τον Ανδρέα Παπανδρέου, στολίζοντας τους δύσπιστους: «Κάποια ζώα δεν με πιστεύανε».
Τώρα οι εκπομπές συναγωνίζονται να μιλήσουν γι’ αυτόν, κάποιες με αυτοκριτική άλλες με ειρωνεία και προβοκατόρικες ερωτήσεις και άλλες με λάιφ στάιλ διάθεση (το χούι δεν κόβεται), να εστιάσουν στη σύζυγό του, στον γιο της, στο σόι ολόκληρο. Θέμα δελεαστικό.
Την ίδια ώρα, απέναντι, η εκπομπή του Πάνου Χαρίτου με χαμηλότερη τηλεθέαση ήταν αυτό που οφείλει να κάνει η δημόσια τηλεόραση. Με νηφάλιο τρόπο, επιχειρήματα και εικόνες της ανθρώπινης δυστυχίας που μόνο ένας φωτογράφος μπορεί να προσεγγίσει όπως ο Γιώργος Μουτάφης, φώτισε πτυχές του μεγάλου θέματος με ενδιαφέροντες καλεσμένους. Αναλύθηκαν ζητήματα σοβαρά χωρίς την αγωνία των μετρήσεων, χωρίς πολιτικάντικες φωνές και λόγια του αέρα για το ποιος θα εντυπωσιάσει περισσότερο.
Είναι ενδιαφέρον να βλέπεις αξιωματικό της Αστυνομίας, και μάλιστα γυναίκα, να μιλάει επιτέλους όχι περιστασιακά από την πλευρά της καταστολής, αλλά δείχνοντας σοβαρό προβληματισμό για ένα τέτοιο ζήτημα. Και ήταν από τις λίγες φορές που το κοινό είδε πρόσωπα όπως της Ζαχαρούλας Τσιριγώτη (προϊσταμένη του Κλάδου Αλλοδαπών της ΕΛ.ΑΣ.) να δίνει στοιχεία για τις 300.000 που πέρασαν από την Τουρκία στην Ελλάδα από την αρχή του χρόνου, πώς τα 1.000-1.500 άτομα έγιναν 4.000 και 5.000 καθημερινά στη Λέσβο… Οι περισσότεροι από τη Συρία, αστοί και μεσαία τάξη κατά τον Γιώργο Μουτάφη, που παρακολουθεί από κοντά το προσφυγικό δράμα στις ακριτικές περιοχές. Και οι εικόνες, όπου η ζωή συνυπάρχει με τον θάνατο, να συμπληρώνουν τα λόγια του, αγγίζοντας και τον πιο κουρασμένο θεατή.
Τέτοιες εκπομπές μπορεί να μην έχουν υψηλή τηλεθέαση. Πόσο να αντέξεις όταν σε κυκλώνουν από το πρωί ώς το βράδυ δυσάρεστες ειδήσεις; Ομως, σε μια εποχή που σε κάθε γωνιά της Αθήνας από την πλατεία Βικτωρίας, τα Πατήσια, την Ομόνοια μέχρι το Σύνταγμα, τις πλατείες του κέντρου, συναντάς διαρκώς πληγωμένα πρόσωπα, δεν μπορείς να κρύψεις ότι τους βλέπεις. Τα επόμενα χρόνια πρέπει να συνηθίσουμε ότι θα συμβιώνουμε.