Η κυβέρνηση έχει μπροστά της λίγο χρόνο για να ολοκληρώσει τρεις εξαιρετικά δύσκολες διαδικασίες: την αξιολόγηση, την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και τη διαπραγμάτευση για το χρέος. Αν τα καταφέρει, θα βάλει τη χώρα σε άλλη πορεία. Αν όχι, θα αναβιώσει πολύ γρήγορα η συζήτηση για το Grexit, που δυστυχώς δεν είναι πια ταμπού για τους Ευρωπαίους ηγέτες.
Ας αφήσουμε για μια στιγμή στην άκρη τις πολιτικές δυσκολίες του εγχειρήματος. Δεν είναι ευκαταφρόνητες ούτε προβλέψιμες. Κάθε άλλο. Αυτό, όμως, που απασχολεί τους συνομιλητές μας είναι το αν η σημερινή κυβέρνηση έχει την τεχνοκρατική δυνατότητα να φέρει σε πέρας ένα τόσο φιλόδοξο και περίπλοκο σχέδιο. Μέχρι τώρα έχει εντυπωσιάσει η ανοργανωσιά και η έλλειψη προετοιμασίας της ελληνικής πλευράς. Υπουργοί και σύμβουλοι εμφανίζονται σε διαπραγματεύσεις και συσκέψεις δίχως να έχουν ένα χαρτί μπροστά τους και χωρίς να ξέρουν τα νούμερά τους. Εμπιστοσύνη στους κρατικούς υπαλλήλους που έχουν ασχοληθεί με τα θέματα στο παρελθόν δεν υπάρχει. Και βεβαίως ούτε συζήτηση για να σηκώσει κάποιος κυβερνητικός το τηλέφωνο και να ρωτήσει τους βετεράνους των περασμένων μνημονίων. Η μόνη αχτίδα φωτός έρχεται από τα χαμηλότερα στρώματα της κυβερνητικής νομενκλατούρας. Εκεί φαίνεται ότι υπάρχουν μορφωμένοι νέοι άνθρωποι, χωρίς κομματικές παρωπίδες που ακούνε και αντιλαμβάνονται πως ό,τι συμπεριλαμβάνει το μνημόνιο δεν είναι απαραίτητα και εξ ορισμού κακό. Συνειδητοποιούν, επίσης, πως αυτή η κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες, δεν έχει κανένα επιχειρησιακό σχέδιο και πραγματικό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων και νοικοκυρέματος. Θα μπορέσουν, όμως, να σηκώσουν το βάρος όσων πρέπει να γίνουν τις επόμενες εβδομάδες, την ίδια ώρα που μαθαίνουν ουσιαστικά τη δουλειά; Θα τους καλύψει το Μαξίμου όταν οι κομματικοί και οι συνδικαλιστές θα αρχίσουν να τους κατηγορούν ως «πράκτορες της τρόικας»;
Η εμπειρία έχει δείξει ότι τέτοια projects δεν βγαίνουν πέρα χωρίς κάποιον κέρβερο-τσάρο να τα παρακολουθεί νυχθημερόν. Ο κ. Σαμαράς το έκανε νυχθημερόν και σε σημείο μικροδιαχείρισης που συμπεριλάμβανε τηλεφωνήματα σε διευθυντές υπουργείων. Ο σημερινός πρωθυπουργός δεν έχει επιδείξει τέτοια ενδιαφέροντα, ούτε και έχει στηθεί ακόμη ένα επιτελείο που μοιάζει ικανό να ανταπεξέλθει σε όσα θα απαιτηθούν. Από την άλλη πλευρά του τραπεζιού μπορεί κανείς να διακρίνει καλή διάθεση, κυρίως από την πλευρά της Κομισιόν. Κανείς, όμως, δεν μπορεί να σε βοηθήσει αν εσύ ο ίδιος δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ότι όταν δώσεις εντολή να πάει ένα… ποτήρι από εδώ εκεί, αυτό θα γίνει και μάλιστα εγκαίρως.
Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι οι πρωθυπουργοί σπανίως καταλαβαίνουν ότι χρειάζονται δύο εντελώς διαφορετικές ομάδες ανθρώπων για να κυβερνηθεί η χώρα: εκείνοι που ασχολούνται με την επικοινωνία και την κομματική καμαρίλα και το νταραβέρι και εκείνοι που ασχολούνται με την εφαρμοσμένη πολιτική, αυτό που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούν policy. Μέχρι τώρα η κυβέρνηση Τσίπρα εντυπωσιάζει στον πρώτο τομέα. Αν δεν εντυπωσιάσει σύντομα και στον δεύτερο, το τρίγωνο αξιολόγηση – ανακεφαλαιοποίηση – χρέος μπορεί να αποδειχθεί εφιαλτικό, ένα πραγματικό τρίγωνο των Βερμούδων, στο οποίο θα βυθιστεί η χώρα μέχρι τον επόμενο Ιανουάριο.