Διαβάζω μερικά από τα ονόματα στη λίστα των ευρωβουλευτών που εκπροσώπησαν την Ελλάδα την περίοδο 1984-89: Ευάγγελος Αβέρωφ, Παρασκευάς Αυγερινός, Ιωάννης Μπούτος, Ευθύμιος Χριστοδούλου, Δημήτριος Ευρυγένης, Μαριέττα Γιαννάκου, Μανώλης Γλέζος, Λεωνίδας Κύρκος, Παναγιώτης Λαμπρίας, Γεώργιος Μαύρος, Σπύρος Πλασκοβίτης, Γιώργος Ρωμαίος, Γεώργιος Αναστασόπουλος, Ιωάννης Τζούνης. Είχαν βέβαια τοποθετηθεί υποψήφιοι με λίστα. Προφανώς, γιατί δεν μπορώ να φανταστώ μερικούς από αυτούς τους καταξιωμένους Eλληνες να μπορούν να περάσουν τη διαδικασία του κυνηγιού του σταυρού.
Από την άλλη, ήταν άνθρωποι που μπορούσαν να σταθούν με μεγάλη άνεση στην Ευρώπη και να υποστηρίξουν τα ελληνικά συμφέροντα χρησιμοποιώντας ευρωπαϊκά επιχειρήματα, όχι επιχειρήματα εσωτερικής κατανάλωσης.
Δεν διακατέχομαι από ιδιαίτερη νοσταλγία για το παρελθόν του ελληνικού πολιτικού συστήματος και γνωρίζω καλά πόσο μπορεί να ξεγελάσει τον ανυποψίαστο η πατίνα του χρόνου. Ανθρωποι που μοιάζουν σήμερα γίγαντες μπορεί να ήταν ανθρωπάκια στην πραγματικότητα και να τους διασώζει η έλλειψη επικοινωνιακής ψευδο-οικειότητας στην εποχή τους. Ασφαλώς βοηθάει και η σύγκριση με το τι συζητάμε σήμερα και ποιοι θα καθίσουν στα έδρανα όπου κάθισαν… Γιατί παλιότερα, ακόμη και όταν επελέγησαν γνωστοί καλλιτέχνες, μας εκπροσώπησαν ο Ξαρχάκος και η Μούσχουρη.
Καταλαβαίνω ότι η κοινωνία μας έχει αλλάξει και ότι ζούμε στην εποχή του TikTok στην πολιτική. Αναρωτιέμαι, όμως, αν ήταν απολύτως σωστή η απόφαση που ελήφθη το 2014 για να εκλέγονται με σταυρό οι ευρωβουλευτές. Ναι, είναι πολύ πιο δημοκρατικό, πιο υγιές, πιο, πιο… Από την άλλη, στο σημερινό αδυσώπητο επικοινωνιακό περιβάλλον, τι πιθανότητες έχει ο άξιος τοπικός άρχοντας, εθελοντής, πανεπιστημιακός, διπλωμάτης, αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας ή τεχνοκράτης απέναντι σε περσόνες και αθλητές;
Η Ευρώπη θα λάβει εξαιρετικά κρίσιμες αποφάσεις τα επόμενα χρόνια. Αποφάσεις που θα είναι καθοριστικές για τα ελληνικά συμφέροντα, γιατί θα αφορούν την άμυνα, τις διεθνείς σχέσεις της Ε.Ε. και άλλα ζωτικά ζητήματα. Το Ευρωκοινοβούλιο δεν είναι πια ένα όργανο-σφραγίδα. Διαδραματίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη λήψη αποφάσεων και στον έλεγχο της Κομισιόν. Θέλεις ως χώρα ευρωβουλευτές που έχουν κατάρτιση, άποψη για τα γενικότερα ζητήματα και μπορούν να αναπτύξουν σχέσεις και συμμαχίες με συναδέλφους τους. Σε καμία περίπτωση δεν θέλεις, για λόγους καθαρά εθνικού συμφέροντος, εκείνους που περιμένουν να πάει Πέμπτη για να γυρίσουν πίσω και τους οποίους βρίσκεις μόνο με Ελληνες συνομιλητές σε ελληνικά στέκια στις Βρυξέλλες ή στο Στρασβούργο.
Θα μπορούσε, ενδεχομένως, να έχει βρεθεί και συμφωνηθεί ένα μεικτό σύστημα λίστας και σταυρού, κάτι σαν ψηφοδέλτιο Επικρατείας για την Ευρωβουλή. Θα είχε διασφαλιστεί έτσι η εκπροσώπηση της χώρας από κάποιους που γνωρίζουν τα θέματα σε βάθος.
Ο,τι έγινε έγινε, πάντως, και θα είναι πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατον, για οιονδήποτε στο μέλλον να αλλάξει το σύστημα εκλογής ευρωβουλευτών. Επειδή όμως το ζήτημα είναι σοβαρό, στο χέρι μας είναι να κάνουμε εμείς τουλάχιστον το καθήκον μας, ως ψηφοφόροι. Να διαβάσουμε κανένα βιογραφικό, να βάλουμε στην άκρη το ποιον «ξέρουμε» και να δώσουμε τον σταυρό μας σε όσους θα εμπιστευόμασταν να μας εκπροσωπήσουν στην Ευρώπη. Με άλλα λόγια, να διασφαλίσουμε ότι θα διασωθούν από την επικοινωνιακή καταιγίδα που θα ακολουθήσει και μερικοί που υπό κανονικές συνθήκες δεν έχουν καμία ελπίδα να εκλεγούν.