ΣΟΦΙΑ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ: Εις τας αιθούσας του Ελληνικού Ινστιτούτου Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών της Βενετίας επραγματοποιήθη σεμνή και συγκινητική τελετή επί τη αποχωρήσει της πρώτης διευθυντρίας του, κυρίας Σοφίας Αντωνιάδη. Παρέστησαν ο πρεσβευτής της Ελλάδος εις Ρώμην κ. Α. Πούμπουρας, ο νομάρχης Βενετίας και αι τοπικαί αρχαί, οι διευθυνταί των επιστημονικών ιδρυμάτων, μουσείων, αρχείων και βιβλιοθηκών, καθηγηταί του Πανεπιστημίου της Παδούης […]. Η κυρία Αντωνιάδη, παρουσιάσασα τον διάδοχόν της […] κ. Μ. Ι. Μανούσακαν, εξεφώνησεν αποχαιρετιστήριον λόγον, αναπτύξασα, εν συντομία, τα της δραστηριότητός της εις το Ινστιτούτον. […].
ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ ΠΕΡΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ: (Από συνέντευξή του στην Ροζίτα Σώκου.) « […] Δεν πρέπει να ξεχνούμε πως εδώ και λίγα χρόνια ο ελληνικός κινηματογράφος ήταν […] ο υπ’ αριθμόν ένα δυσφημιστής της εθνικής μας αξιοπρεπείας και δόξας. Ηταν μια αληθινή πληγή του έθνους […]. Το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, μαζί με την ηρωική προσπάθεια των δημιουργών μας, συνδέεται με ένα απίστευτο άλμα της κινηματογραφίας. Το εφετεινό όμως ξεπέρασε κατά πολύ κάθε προσδοκία και κάθε προηγούμενο. […] Εργα όπως το “Μέχρι το πλοίο” του Αλέξη Δαμιανού, ο οποίος μέσα από την αθλιότητα της ζωής έβγαλε ένα έργο με την προαιώνια ελληνική λεπτότητα που από την εποχή του Ερεχθείου ώς την εποχή του Παπαδιαμάντη και του Θεόφιλου αναβλύζει αυθόρμητα από την ψυχή του Ελληνα, θα τιμούσαν κάθε ξένο φεστιβάλ. […] Η “Εκδρομή” του Τάκη Κανελλόπουλου είναι ένα αριστούργημα αναμφισβήτητο. Μία νίκη του έθνους μας, μία επιβεβαίωσι ότι το τραγικό πνεύμα ζη μέσα στις ψυχές μας […]. Η ταινία του Δημήτρη Κολλάτου, η οποία θα έπρεπε να λέγεται “Θάνατος του λίμπιντο” και όχι “Θάνατος του Αλέξανδρου”, με το να είναι δυσάρεστη δεν είναι λιγώτερο σπουδαία. Μου θύμισε τον μηδενισμό του γλύπτη Μπρανκούζι και την άκρα αφαίρεση του ζωγράφου Μοντριάν. […]