«Οταν έμαθα ότι τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά, αν και αθώα, μπορεί να μείνουν στη φυλακή 20-25 χρόνια, σοκαρίστηκα». Για τη Μαριάννα Οικονόμου, η δημιουργία του ντοκιμαντέρ «Ο πιο μακρύς δρόμος» ήταν ουσιαστικά μονόδρομος. Δεν μπορούσε να μην ασχοληθεί με αυτό το θέμα, ειδικά αφού συνειδητοποίησε την τραγικότητά του.
Στο ντοκιμαντέρ, το οποίο απέσπασε πριν από λίγες μέρες δύο σημαντικά βραβεία στο 58ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Λειψίας, παρακολουθούμε δύο έφηβους πρόσφυγες, τον Τζάσμιν από το Ιράκ και τον Αλσαλέχ από τη Συρία, που βρίσκονται κρατούμενοι σε φυλακή ανηλίκων της κεντρικής Ελλάδας, κατηγορούμενοι για παράνομη διακίνηση μεταναστών. Μιλούν για τη ζωή τους και το πώς κατέληξαν σε μια χώρα που, όπως λέει η Μαριάννα Οικονόμου, «δεν είχαν καν υπ’ όψιν τους, ο προορισμός τους ήταν η Βόρεια Ευρώπη. Συνελήφθησαν από τις ελληνικές αρχές με τη βαριά κατηγορία της διακίνησης μεταναστών καθώς είχαν εξαναγκαστεί να γίνουν λαθρέμποροι από διακινητές στον Εβρο».
Η ολοκλήρωση του ντοκιμαντέρ μόνο εύκολη υπόθεση δεν ήταν. Εκτός από το γεγονός ότι με την έλλειψη χρηματοδότησης το ντοκιμαντέρ στην Ελλάδα απειλείται με εξαφάνιση, η δημιουργός έπρεπε να επιμείνει επί έξι μήνες για να εξασφαλίσει άδεια κινηματογράφησης στις φυλακές.
Οταν τα κατάφερε, συνάντησε δύο φοβισμένα παιδιά: «Εχουν βρεθεί από το χωριό τους στη Συρία και στο Ιράκ μέσα σε μια φυλακή σε μια ξένη χώρα. Είναι παιδιά με γονείς που ανησυχούν, δεν είναι απλώς αριθμοί, ακόμη δύο πρόσφυγες. Και επειδή ήθελα να γίνει κατανοητό αυτό, στο ντοκιμαντέρ τονίζεται ιδιαίτερα η επικοινωνία τους με τους γονείς τους που βρίσκονται πίσω στην πατρίδα. Ακούγεται η μητέρα να περιγράφει μια άθλια κατάσταση και ο πατέρας να ρωτάει με αγωνία “παιδί μου, είσαι καλά;”».
Η μεγάλη επιτυχία της Μαριάννας Οικονόμου ήταν ότι πήρε άδεια κινηματογράφησης και για τη δίκη του ενός παιδιού. Ποια ήταν η κατάληξη, θα το μάθετε όταν μετά τον Μάρτιο και τη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης το ντοκιμαντέρ θα προβληθεί σε ελληνικές αίθουσες.
Μέχρι τότε ας κρατήσουμε τη σημαντική αυτή διάκριση από μια ικανή ντοκιμαντερίστα, που έχει αποδείξει ότι διαθέτει ευαισθησία, συναίσθημα, καθαρότητα, οικονομία, αλλά και χιούμορ (όπως στη δουλειά της «Food for Love», με «πρωταγωνίστρια» την Ελληνίδα μάνα που στέλνει τάπερ με φαγητά στο παιδί της, το οποίο σπουδάζει στο εξωτερικό). Είναι μια δημιουργός αφοσιωμένη στο ντοκιμαντέρ.