Το πρόσφατο γρονθοκόπημα στη Βουλή και αφού είχαν προηγηθεί διάλογοι πεζοδρομίου, προσφέρεται για πολλές αναγνώσεις. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί, και αρκετοί πολιτικοί αναλυτές το είχαν κάνει ήδη από το βράδυ των εθνικών εκλογών, ότι με αυτή τη σύνθεση στο ελληνικό κοινοβούλιο ήταν θέμα χρόνου να δούμε σκηνές που μέχρι πρότινος βλέπαμε σε κοινοβούλια χωρών όπως η Γεωργία, η Ταϊβάν, η Τουρκία.
Εχουμε τρία κόμματα που φλερτάρουν με την Ακροδεξιά, Σπαρτιάτες, Νίκη, Ελληνική Λύση. Στις εθνικές εκλογές κατάφεραν να αποσπάσουν ποσοστό περίπου 13% των ψήφων. Τα στελέχη τους προέρχονται από την ίδια μήτρα, συχνά πηγαινοέρχονται από το ένα ακροδεξιό κόμμα στο άλλο και, όπως φάνηκε προχθές, έχουν και προσωπικές διαφορές. Είναι παλιοί φίλοι ή σύντροφοι που έγιναν μισητοί εχθροί όταν μια συμφωνία αθετήθηκε ή ένα πολιτικό παζάρι δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, και τώρα ανταλλάσσουν κατηγορίες και μηνύσεις. Ψαρεύουν σε θολά νερά, διεκδικώντας με λύσσα τους ίδιους ψηφοφόρους, υπονομεύονται και πολεμιούνται με κάθε μέσο, ακόμη και, όπως είδαμε, με μπουνιές μέσα στη Βουλή.
Από τα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων, όταν «αγανακτισμένοι πολίτες» επετίθεντο σε πολιτικούς που φυγαδεύονταν αιμόφυρτοι, ο δήθεν αντισυστημισμός δεν μας έχει εγκαταλείψει.
Το συγκεκριμένο επεισόδιο, για να το ερμηνεύσουμε σωστά, δεν πρέπει να το αποσυνδέσουμε από τη γενικότερη λούμπεν ρητορική και αισθητική, την οποία εκφράζουν τα τρία κόμματα. Το ξύλο στη Βουλή, το χαστούκι σε βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας μέσα σε εκκλησία της Καβάλας, οι αδιανόητες δηλώσεις στελέχους της Νίκης για πιστούς χριστιανούς που μοιράζουν σφαλιάρες, το κλείσιμο του ματιού σε αποδοκιμασίες και προπηλακισμούς εις βάρος βουλευτών που ψήφισαν την ισότητα στον γάμο, τα χριστιανόμετρα που κουνάνε στους ψηφοφόρους Βελόπουλος και Νατσιός, είναι όλα ψηφίδες στο ίδιο κάδρο, αυτό ενός επικίνδυνου ανορθολογισμού.
Από τα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων, όταν «αγανακτισμένοι πολίτες» επετίθεντο σε πολιτικούς που φυγαδεύονταν αιμόφυρτοι, ο δήθεν αντισυστημισμός δεν μας έχει εγκαταλείψει. Μεταλλάσσεται, ανανεώνει το λεξιλόγιό του, προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες και έτσι παραμένει στο προσκήνιο. Στον πυρήνα του διατηρεί την ίδια υποκριτική ρητορική, κούφιες υποσχέσεις πολιτικών γυρολόγων που δεν έχουν κανέναν απολύτως φραγμό. Τα κόμματα της Ακροδεξιάς δίνουν λυσσαλέο αγώνα, επιδιώκοντας να γίνουν το καταφύγιο των δυσαρεστημένων πολιτών. Για να το πετύχουν, τροφοδοτούν τον δημόσιο διάλογο με μπόλικο λαϊκισμό, ακραίες και ρατσιστικές απόψεις, ανέχονται αν δεν υποκινούν αντιδημοκρατικές συμπεριφορές, προσπαθούν να στρογγυλέψουν ακόμη και τη βία. Ολα αυτά που πληρώσαμε ακριβά στο πρόσφατο παρελθόν.