Βουτηγμένη στο απόλυτο θάμβος της νυχτερινής θέας από τον 31ο όροφο του ουρανοξύστη Shard, ανάμεσα σε κομψούς Λονδρέζους που απολάμβαναν το ποτό τους αιωρούμενοι στα ύψη, μου ήρθε αυτόματα στο μυαλό μια φράση του Σκοτ Φιτζέραλντ. Την επιστράτευσε για να περιγράψει τον απαστράπτοντα χαρακτήρα του Τζέι Γκάτσμπι, ενός ήρωα τόσο μακρινού από την εποχή μας αλλά όχι τόσο ξένου, σε ό,τι αφορά τις φιλοδοξίες του, την εξοικείωση με τον πλούτο, ακόμη και στην πιο χυδαία εκδοχή του. «Είχε κάτι υπέροχο πάνω του, μια υπερευαισθησία στις υποσχέσεις της ζωής», έγραψε ο Φιτζέραλντ.
Ξανακοίταξα το χάος της μεγαλούπολης και της πανσπερμίας των εκατομμυρίων κατοίκων της. Αναρωτήθηκα εάν όλοι εμείς, οι σύγχρονοι Ευρωπαίοι, είμαστε ακριβώς αυτό: υπερευαίσθητοι, νευρωσικά αφοσιωμένοι στην υπόσχεση της εφήμερης λάμψης ενός πολυτελούς βίου και δυσανεκτικοί στις δυσκολίες. Εκείνη τη βραδιά, την ίδια ακριβώς ώρα που εμείς χαζεύαμε αμέριμνοι το υπερθέαμα της φωτισμένης μητρόπολης, το Παρίσι ζούσε έναν πραγματικό εφιάλτη. Οι τρομοκράτες σκότωναν εν ψυχρώ ανθρώπους που βγήκαν να διασκεδάσουν, να φάνε, να ξεδώσουν, να αφεθούν στις «υποσχέσεις» της ευζωίας, στο κανάκεμα που προσφέρει ένα μεγάλο αστικό κέντρο.
Σε σχέση με τους σκληροτράχηλους εκτελεστές με τους νοσηρούς εγκεφάλους και τα βιώματα από τα τσιμεντένια γκέτο των παρισινών προαστίων ή του βελγικού Μολενμπέκ, είμαστε μαλθακοί, απροστάτευτοι, χωρίς αντανακλαστικά, δίχως κέλυφος. Ενας πανεύκολος στόχος. Αυτοί είχαν τον πλακούντα του αρρωστημένου φανατισμού τους, τη «μειονεξία» του χρώματος, του θρησκεύματος, της κοινωνικής θέσης. Εμείς είχαμε τον καθησυχασμό της απρόσκοπτης ευημερίας, της τρυφηλής ζωής, του καταναλωτισμού, των ονειρώξεων του πλούτου. Και τώρα; Είμαστε στο στόχαστρο και θα παραμείνουμε εκεί για πολλά χρόνια, μέχρι να συνέλθουμε από την «υπερευαισθησία» μας…