Η Νέα Δημοκρατία διέρχεται στάδιο μεταβατικό και ήταν αναμενόμενο μετά την αλλαγή της ηγεσίας και την ανάληψη της προεδρίας από τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη. Αστοχίες και αρρυθμίες παρατηρούνται κατά διαστήματα και δεν εκπλήσσουν. Η αναδιάρθρωση του κομματικού μηχανισμού δημιουργεί πικρίες, σύνηθες όμως το φαινόμενο σε περιπτώσεις αλλαγής στην κορυφή.
Θα ήταν δυνατόν τα ανωτέρω να χαρακτηρισθούν «τεχνικά ζητήματα» και με την πάροδο του χρόνου να ευελπιστεί κανείς σε μια δυναμική ανασυγκρότηση μιας παρατάξεως που διαδραμάτισε ρόλο ρυθμιστικό στη χώρα για περισσότερο από έναν αιώνα. Διότι εν ολίγοις η Ν.Δ. δεν είναι κόμμα ευκαιρίας, όπως το ΠΑΣΟΚ ή όπως ο ΣΥΡΙΖΑ στις ημέρες μας.
Κατ’ αρχάς, η Δεξιά, η Κεντροδεξιά, η Ν.Δ. ή όποια άλλη ονομασία θα ήθελε κανείς να επιλέξει δεν είναι ταξικός πολιτικός σχηματισμός. Κόμμα με ταξικό πυρήνα είναι το ΚΚΕ. Το ΠΑΣΟΚ απευθύνθηκε στους «μη προνομιούχους» και με κατασπατάληση δανείου χρήματος ανέδειξε τη νέα αστική και μεγαλοαστική τάξη της χώρας – τη βασική αιτία της κακοδαιμονίας που πλήττει την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.
Πέραν τούτου, η συντηρητική παράταξη ουδέποτε είχε χαρακτήρα «ελιτίστικο». Με τρόπο εμπειρικό συνένωνε τον παραδοσιακό αγρότη, την υπαλληλική τάξη, τον ελεύθερο επαγγελματία, τον μαγαζάτορα, τον μέσο επιχειρηματία, τον πολίτη του μέτρου, των σταθερών παραδοσιακών αρχών. Οι ισχυρότατοι οικονομικοί παράγοντες δεν διακρίνονταν για την κομματική τους νομιμοφροσύνη.
Η ώσμωση ατόμων προερχομένων από διάφορα κοινωνικά στρώματα διαμόρφωνε ένα διαφορετικό ήθος, ύφος και συμπεριφορά στην Κεντροδεξιά. Η Ελένη Βλάχου με τον απόλυτο και γοητευτικό της τρόπο το διατύπωσε στη φράση «στο κάτω κάτω ως πολίτες είμαστε καλύτεροι από τους άλλους, του ΠΑΣΟΚ» και εξανέστη τότε η «δημοκρατική παράταξη».
Ωστόσο με την είσοδο της δεκαετίας του ’80, η Ν.Δ. άρχισε να ετεροπροσδιορίζεται από το κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου και υπάρχουν πλέον ενδείξεις πως το φαινόμενο επαναλαμβάνεται σήμερα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Τα αγοραία στρατηγήματα, η επανάληψη βαρύτατων χαρακτηρισμών δεν είναι έκφραση «δυναμισμού» αλλά προσχώρηση στο γήπεδο του αντιπάλου, όπου διαθέτει αδιαμφισβήτητη υπεροχή.
Υπάρχει όμως και μια άλλη, νέα παράμετρος που πρέπει να λαμβάνεται υπ’ όψιν. Με την προσχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ στην ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων, η εικόνα που κυριαρχούσε έως τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 έχει μεταβληθεί δραματικά. Τα «αντιμνημονιακά» κόμματα που έχουν παραμείνει στη Βουλή είναι μόνον το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή. Και αυτό, σε μια περίοδο που αυξάνεται δραματικά ο ευρωσκεπτικισμός σε όλη την Ευρώπη.
Ρεύμα προς τη Χρυσή Αυγή ανάλογο με αυτό που ήδη παρατηρείται στην Ευρώπη δεν φαίνεται να υπάρχει, διότι το συγκεκριμένο κόμμα δεν έχει υποστεί τις μεταλλάξεις των αντίστοιχων εθνικιστικών πολιτικών σχηματισμών στη Γαλλία ή στην Αυστρία. Αλλά αυτό αποτελεί μικρά παρηγορία.
Τέλος, η προσχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ στην ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων πλήττει ευθέως τις κοινωνικές τάξεις που συσπειρώνει σήμερα η Ν.Δ. Αλλαγή του «μείγματος» δεν πρόκειται να υπάρξει όταν θα ολοκληρωθεί η αξιολόγηση. Και εάν το πρόγραμμα αποτύχει, η νέα «προσαρμογή» θα είναι κατά πολύ χειρότερη. Ουδέποτε η Κεντροδεξιά ευρέθη ενώπιον προβλήματος τόσο περίπλοκου, που υπάρχει κίνδυνος να αποδειχθεί μοιραίο.