Μακάρι το πρόβλημα της χώρας να εξαντλείτο στην αλλαγή του εκλογικού νόμου, στην αναθεώρηση του Συντάγματος, στην άμεση εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας ή στον επαναπροσδιορισμό των αρμοδιοτήτων του. Η Ελλάς θα ήταν τότε μία από τις πλέον ευτυχείς χώρες της ευρωπαϊκής ηπείρου.
Αλλά μετά την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολογήσεως, τις πολύμηνες διαπραγματεύσεις στη διάρκεια των οποίων παραβιάστηκαν βάναυσα διάφορες «κόκκινες γραμμές», ήλθε η ώρα για παιδιές, διότι περί αυτού πρόκειται δυστυχώς.
Η ουσία, όμως, είναι πολύ απλή. Η ελληνική πολιτική σκηνή είναι ένα σύστημα σε παρακμή· τα κόμματα αναντίστοιχα με τις ανάγκες της κοινωνίας· οι ηγέτες μας, νέοι ηλικιακά, είναι απλώς μετενσαρκώσεις του παρελθόντος. Η άρση αυτού του αδιεξόδου προϋποθέτει μακρά και επίπονη προσπάθεια αυτογνωσίας, αντί της διάχυτης αυταρέσκειας, που σήμερα κυριαρχεί.
Ο πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι οι κατ’ εξοχήν εκπρόσωποι της «ριζοσπαστικής Αριστεράς», που θεωρητικώς προσδίδει στην –ασαφή και δεκτική παντός περιεχομένου– έννοια της «λαϊκής κυριαρχίας» διάσταση περίπου μεταφυσική.
Εξ ου και η άμεση εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας «από τον λαό», που ενδεχομένως να αναδείξει κάποιον τηλεοπτικό αστέρα στο ανώτατο αξίωμα της χώρας. Εξ ου και η εμμονή σε εκλογικό σύστημα απλής αναλογικής –ίσως και ανοθεύτου– για την ανάδειξη κοινοβουλίου πολυφωνικού, όπου εκ των πραγμάτων θα κυριαρχεί ατμόσφαιρα αναψυκτηρίου.
Ουδείς είναι τόσο αφελής, βεβαίως, ώστε να μην αντιλαμβάνεται ότι η ενίσχυση της έννοιας της «λαϊκής κυριαρχίας» εξυπηρετεί κομματική ιδιοτέλεια της συγκυρίας. Αυτό όμως συνέβαινε ούτως ή άλλως πάντα. Μόνον που σήμερα διερωτάται κάποιος ποιο είναι το περιεχόμενο της «λαϊκής κυριαρχίας», όταν έχει απολεσθεί κάθε έννοια εθνικής κυριαρχίας, όπως διαπίστωσε με τρόπο οδυνηρό και ο κ. Τσίπρας, όσο διάστημα ασκεί το πρωθυπουργικό αξίωμα.
Υπάρχει βέβαια και το θέμα της αναθεωρήσεως του Συντάγματος. Αλλά η συνταγματική φρενίτις ημών των Ελλήνων υπήρξε παροιμιώδης. Με την έκρηξη της Επαναστάσεως και πριν καν δημιουργηθεί ελληνικό κράτος ψηφίσθηκε το 1822 το Σύνταγμα της Επιδαύρου. Την παραμονή της αφίξεως του Ιωάννη Καποδίστρια στην Ελλάδα ψηφίσθηκε το 1827 το Σύνταγμα της Τροιζήνας, εξόχως φιλελεύθερο και εκτός πάσης πραγματικότητος, για να περιορίσει τις εξουσίες του πρώτου Κυβερνήτη, που ορθώς ουδέποτε το εφήρμοσε. Τέλος, οι περισσότερες συνεδριάσεις της Εθνοσυνελεύσεως για την κατάρτιση του Συντάγματος του 1844 αφιερώθηκαν στα δικαιώματα των αυτοχθόνων εις βάρος των ετεροχθόνων.
Παρήλθαν τα έτη και τίποτε δεν φαίνεται να έχει αλλάξει. Το Σύνταγμα του 1975 αναθεωρήθηκε ήδη τρεις φορές – τελευταίως το 2008. Ολα αυτά τη στιγμή κατά την οποία το Συμβούλιο της Επικρατείας έχει αποφανθεί ότι σειρά ρυθμίσεων, που εισήχθησαν στο πλαίσιο του «προγράμματος σωτηρίας» και ισχύουν, είναι αντισυνταγματικές. Μάλλον αερολογούμε, ήδη από τους πρώτους μήνες του θέρους.