Το επιχείρημα ότι η αυταρχική κυβέρνηση υπό τον πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν στην Τουρκία «τουλάχιστον ήταν δημοκρατικά εκλεγμένη» δικαίως υιοθετήθηκε πάνδημα ως πρώτη αντίδραση. Την επαύριο όμως άρχισε να αγγίζει τα όριά του, όταν η εγχώρια και διεθνής κοινή γνώμη άρχισε να παρακολουθεί το αντιπραξικόπημα του Τούρκου προέδρου. Η ανασφάλεια του Τούρκου ηγέτη αποδεικνύεται ο χειρότερος σύμβουλος για τις ενέργειες στις οποίες προχωρεί έκτοτε. Ενώ το Σάββατο το πρωί η δημοκρατική Τουρκία ξύπνησε συσπειρωμένη γύρω του, εκείνος επέλεξε να μην βασιστεί σε συναινέσεις, αλλά να οξύνει περαιτέρω τον κοινωνικό διχασμό και την πόλωση. Ουσιαστικά, έχει αποφασίσει να χωρίσει τη χώρα σε ημέτερους και άλλους σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής της. Στον στρατό, στον κρατικό μηχανισμό, στην παιδεία, στη Δικαιοσύνη, στα ΜΜΕ, παντού. Σε αυτό το δυστοπικό μέλλον, θα επιβιώσουν μόνο οι φίλα προσκείμενοι, ενώ οι αντίπαλοι θα διαπομπευθούν, εκδιωχθούν από τις θέσεις εργασίας τους, θα δικαστούν κι αν επανέλθει τελικά η θανατική ποινή ορισμένοι εξ αυτών ενδέχεται να εκτελεστούν.
Στο εμμονικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών, που κάνουν την τριλογία ταινιών εκδίκησης του Νοτιοκορεάτη σκηνοθέτη του Old Boy να μοιάζει με ρομαντική κομεντί, ο Ερντογάν μοιάζει να είναι έτοιμος να θυσιάσει τα πάντα: από τον στόχο της ένταξης στην Ε.Ε. μέχρι την ομαλότητα στις σχέσεις με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Δεν είναι ο μόνος διεθνής ηγέτης που προτάσσει την πολιτική του επιβίωση του εθνικού συμφέροντος της χώρας του. Εχουμε βαρεθεί να βλέπουμε τέτοιου είδους πολιτικούς. Από τον Βλαντιμίρ Πούτιν μέχρι τον Ντέιβιντ Κάμερον. Το ζήτημα είναι η στάση της χώρας μας και πάνω από όλα της Ευρώπης (γιατί μέσω αυτής προσδιορίζεται και η δική μας), που καλείται να αποφασίσει πλέον πού σταματά η Ρεαλπολιτίκ και πού ξεκινά η περιφρόνηση βασικών ευρωπαϊκών αξιών. Η Αγκελα Μέρκελ έκατσε προεκλογικά (λίγες εβδομάδες πριν από την κρίσιμη δεύτερη αναμέτρηση στην Τουρκία, που χάρισε τελικά την απόλυτη πλειοψηφία στο κυβερνών κόμμα ΑΚΡ) στον θρόνο μέσα στο κακόγουστο και πολυδάπανο παλάτι του Ερντογάν, σε μια προσπάθεια να εξασφαλίσει την πολυπόθητη συμφωνία με την Αγκυρα, που θα αναχαίτιζε τις προσφυγικές ροές προς την Ευρώπη. Τώρα εκκρεμεί το ζήτημα της απελευθέρωσης της βίζας για Τούρκους πολίτες που επιθυμούν να ταξιδέψουν στην Ε.Ε., το οποίο διαρκώς μετατίθεται. Μπορεί η Ε.Ε. να δώσει το «πράσινο φως», όταν καίριες προϋποθέσεις όπως ο σεβασμός στο κράτος δικαίου, την ελευθερία έκφρασης και άλλες θεμελιώδεις ελευθερίες καταστρατηγούνται κάθε μέρα στη γειτονική χώρα; Αν το κάνει, θα απολέσει οριστικά την αξιοπιστία της, που ήδη δοκιμάζεται και εκδηλώνεται με τη ραγδαία άνοδο του ευρωσκεπτικισμού. Αν δεν το κάνει, κινδυνεύει να βρεθεί αντιμέτωπη με τη μήνιν του Ερντογάν. Η συμφωνία Ε.Ε. – Τουρκίας, που εξαρχής ήταν αμφιλεγόμενη αφού βασίστηκε στην αποδοχή της αρχής της Τουρκίας ως ασφαλούς τρίτης χώρας, τρίζει εκ νέου, αυτή τη φορά εξαιτίας του φρικώδους ρεβανσισμού του ηγέτη της.