Ενα βράδυ έτυχε να βρεθώ –παρείσακτος– με μία ομάδα νέων ηθοποιών στη σχολή τους. Σ’ έναν μεγάλο προθάλαμο ο Ντάριο Φο και δίπλα του η Φράνκα Ράμε, μόλις είχαν τελειώσει ένα έκτακτο μάθημα. Ολοι, σπουδαστές, τεχνικοί και διοικητικοί, τους πολιορκούσαν με πρόσθετες ερωτήσεις και απορίες.
Ο Φο είχε μεγάλα κέφια. Ψηλός, γεμάτος και μ’ εκείνο το μοναδικό χαμόγελο που μας χάριζε με τον άκακο προγναθισμό του. Και κάποια στιγμή, ξαφνικά άρχισε να μιμείται τον χενεραλίσιμο Φράνκο ως ετοιμοθάνατο, που η παρατεταμένη συντήρησή του στη ζωή, μέχρι τον Νοέμβριο του 1975 που πέθανε, ήταν στην πρώτη γραμμή επικαιρότητας.
Ολοι του κάναμε χώρο. Ο Φο μας συνάρπασε. Είχε επιστρατεύσει όλη την γκάμα του αυτοσχεδιασμού του. Λεκτικό, φωνή, σώμα, χέρια, δάχτυλα, πόδια, γκριμάτσες και άλλα κόλπα δήλωναν το κρεβάτι, τους νοσοκόμους, τους παρατρεχάμενους, το βάλε – βγάλε με τα σωληνάκια και βεβαίως τον ημιθανή δικτάτορα που δεν έλεγε να πεθάνει· μέχρι που κάποιος πονηρός υπηρέτης της συνέχειας του Κράτους τούς έπεισε να τον πάνε να λουστεί στα θαυματουργά νερά της Παναγίας της Λούρδης… Και ο δικτάτωρ μόλις ήρθε σε επαφή με το παγωμένο νερό τα κακάρωσε.
Συνέβη στο Παρίσι το 1976, στην περίφημη Σχολή της οδού Μπλανς. Ο Αρλεκίνος, φορώντας κομψό μιλανέζικο σακάκι, δίδασκε τα μυστικά της τέχνης του στους επίδοξους Ταβαρίνους.