Οτι μας περιβάλλει, το υποφέρουμε καλύτερα αν το ονομάσουμε. Ομως δίνοντας σε κάτι έναν ορισμό, ενδεχομένως αυθαίρετο, και όσο πιο αυθαίρετος είναι τόσο το χειρότερο, επειδή τότε η προκατάληψη προπορεύεται της γνώσης, ταυτόχρονα το κλείνουμε σε ένα στεγανό που οδηγεί σε επικίνδυνους διαχωρισμούς και λάθος συμπεράσματα. Η υπεραπλουστευτική ρητορεία περί «συστημικών» και «αντισυστημικών» που έχει αναχθεί σε παγκόσμια θεωρία –των δύο στρατοπέδων: τίμιοι «μη κατέχοντες» και οι πολιτικά άφθαρτοι εκπρόσωποί τους από τη μία, κυνικοί «έχοντες» υπεύθυνοι για την πτώχευση των πρώτων από την άλλη· εν Ελλάδι, ο «φτωχοποιημένος» «γονατισμένος» λαός έναντι των «μνημονιακών» «γερμανοτσολιάδων» «μενουμευρωπαίων» βολεμένων– αντί να χάνει έδαφος γίνεται όλο και πιο πειστική, όλο και πιο δημοφιλής, όπως έδειξαν η νίκη του Τραμπ στις ΗΠΑ, τα φαινόμενα Φάρατζ, Λεπέν, Γκρίλο…
Η ακραία κριτική από τους «αντισυστημικούς» χρησιμοποιείται ενίοτε ως μανδύας κάλυψης της δικής τους προφανούς συμμετοχής στο «σύστημα» (όπου «σύστημα»… η καθεστηκυία τάξη πραγμάτων, οι θεσμοί, τα κοινοβούλια, ο καπιταλισμός, η παγκοσμιοποίηση, τα λόμπι και οι ελίτ, η πολιτική ορθότητα, η πολιτική των ίσων αποστάσεων, οτιδήποτε βρίσκεται στον αντίποδα της επίσημης «αφήγησης»). Διότι στους «αντισυστημικούς» δεν περιλαμβάνεται μόνο η μειονότητα όσων εκφέρουν έναν συγκροτημένο λόγο κατά των παθογενειών, αλλά και οι εκτός κυβερνητικών σχημάτων ακροδεξιοί σχηματισμοί που έχουν ωφεληθεί τα μέγιστα από την κρίση, πρώην μέλη της «μηχανής» που βρέθηκαν εκτός της, κρατικοδίαιτοι αγανακτισμένοι που έχασαν προνόμια…
«Σύστημα» και «αντισύστημα» είναι ένας άκρως υποκριτικός διαχωρισμός, που διχοτομεί την κοινωνία, η οποία είναι ενιαία. Δεν υπάρχει ένα «απ’ έξω» που να μη συμμετέχει στα δίκια και τα άδικα, στα νόμιμα και τα παράτυπα, τα λογικά και τα ανορθόδοξα, τα άξια και τα ντροπιαστικά τού «μέσα», όλοι είμαστε «μέσα», μπορεί στο περιθώριο, αλλά «μέσα». Ο άνθρωπος περιγράφεται μόνο εντός ενός πλαισίου κοινωνικών συνθηκών. Οποιος διαχωρίζεται, απλώς ερμηνεύει τα πράγματα με όρους απόλυτους, φασιστικούς, ρατσιστικούς.
Η ταύτιση με το «αντισύστημα» των κοινωνικών διαμαρτυριών που αποδεσμεύονται ορμητικά συμπλεκόμενες σε ένα σαρωτικό κύμα αποτελεί μια τεράστια πολιτική παγίδα, στην οποία αιχμαλωτίζονται εκατομμύρια άνθρωποι. Και η ρωγμή γίνεται άβυσσος, η διάλυση των δεσμών έργο όλο και περισσοτέρων, το μίσος πιο πλατύ και από τον κόσμο… Συνωμοσιολογία, έλλειμμα ανοχής, εκβαρβάρωση της καθημερινής ζωής, σύγχυση αξιών, μονοσήμαντες απαντήσεις. Ο,τι παράνομο (βανδαλισμοί, καταστροφές) βαφτίζεται αντισυστημικό, άρα καθαγιασμένο και ορθό. Λογικές απαιτήσεις εκπίπτουν σε κατεδαφιστικά συνθήματα. Διότι η οργίλη περιφρόνηση των θεσμών βλάπτει και τον υγιή αντίλογο που αναπτύσσεται εντός τους στο πλαίσιο της δημοκρατίας, κατασυκοφαντεί και ακυρώνει κάθε δίκαια διεκδίκηση. Και μένει μόνο το «αντισύστημα» να παλεύει το «σύστημα» τόσο πιο υποκριτικά όσο περισσότερο απορροφείται από αυτό.